nr. 4 – mei 2006 (Demo)

Nieuwsbrief, jaargang 27, nr. 4

Inhoud:
Van DE Redactie, Van de voorzitter, Hordenieuws 1, Hordenieuws 2, Hordenieuws 3, Hordenieuws 4, Troeppraat, Jantje Beton, St. Joris, Rowannieuws, Stamgezwam 1, Stamgezwam 2, Interview

---

Inleveren kopij volgende Nieuwsbrief t/m: 29 juni 2006

(naar boven)

Van DE Redactie
“Zullen we gaan golfen?”
door: DE Redactie

Deze keer zijn we te gast bij de familie Van der Vries, het ouderlijk huis van hopman Berend. Het huis is gemakkelijk te vinden, in een wijde boog om het huis is nergens meer snoep te vinden. Alles is hier namelijk opgevandervriest.
De een na laatste nieuwsbrief van het seizoen en van deze redactie. Weer allemaal leuke stukjes.

Helaas hebben we niet de hele middag de tijd om bezig te zijn met de stukjes, er moeten namelijk nog heel wat nevenactiviteiten uitgevoerd worden. Eerst even wat golfen op de baan. Nadat Marc (in zijn nieuwe poloshirtje) weer een birdy gescoord had, gingen we wat busjes halen bij het gebouw, boeken opzoeken in Marsdijk en weer verder met het typen van dit stukje.

In de vorige nieuwsbrief kondigden we aan dat de huidige redactie stopt. Gelukkig is de redactie voor de volgende jaren al gevormd: Marc (de nieuwe hoofdredacteur), Sjees, Berend en Nelis zullen vanaf volgend jaar de redactie vormen. Ook leuk voor Sjees dat hij het hier leest dat hij lid is geworden van de redactie. Kees van harte gefeliciteerd. Dus de sollicitatiebrieven hoeven niet meer gesms’t te worden naar ******. Succestelegrammen kunt u sms’en naar *******.

Stukjes voor de volgende nieuwsbrief ontvangen wij graag voor 29 juni, want het weekend daarna willen wij graag weer de leuke stukjes in DE Nieuwsbrief verwerken, zodat u tijdens de zomervakantie nog wat te lezen heeft.

Wel zitten we een beetje in over de verschijningsdatum van deze nieuwsbrief, zo vlak voor het NPK. We zijn namelijk heel bang dat er jeugdleden of leiding is, die niet naar de Marnewaard willen vertrekken, omdat ze DE Nieuwsbrief nog niet uit hebben. Maar als je het lief vraagt aan de leiding, mag je misschien tijdens het kamp nog een stukje lezen in je favoriete tijdschrift.

Veel leesplezier

(naar boven)

Van de voorzitter
“Vieren en gedenken”
door: M. Fokkens

In mijn vorige stuk refereerde ik al een groot aantal activiteiten die in het verschiet lagen… Deze zijn nu geschiedenis en een veelal een mooie herinnering.

Ik noem het St.Joris feest, geheel in moderne stijl. Omdat ik hier helaas niet bij aanwezig kon zijn, moet ik het doen met de verhalen van anderen. Zij hebben genoten en dat is belangrijk. Tevens is de belofte voor dit jaar weer gedaan, zodat we weer even stil hebben gestaan bij het feit dat we niet alleen zijn, maar elkaar ook kunnen helpen…
Een dag later stond de derde editie van de PAG rally weer op het programma. Ook dit is met de inspanning van vele leden een gezellige en mooie dag geworden. Vanaf deze plaats wil ik dan ook mijn complimenten overbrengen aan de organisatie en medewerkers die het wederom voor elkaar hebben gekregen om onze naam op een positieve manier naar buiten te brengen.

De rowans deden even later hetzelfde. Hun inspanningen op Koninginnedag brachten hen een mooie dag en een compliment van het oranjecomité in het Asser journaal. Ook zij verdienen hiervoor wel eens wat extra aandacht.
In mijn vorige stuk deed ik een oproep om in grote getale te verschijnen bij de dodenherdenking op 4 mei. En ik kan u vertellen dat er gehoor gegeven is aan deze oproep. We waren met een grote groep die de gehele groep vertegenwoordigen. Van welp tot PAG lid en van leiding tot bestuur.
Afsluitend kan ik nog melden dat er een aantal kampen zijn geweest voor welpen, verkenners en Rowans. Ik ga er vanuit dat zij uitgebreid hun ervaringen aan u toevertrouwen.

Ik kan u alleen nog wijzen op de komst van het NPK en de zomerkampen. De voorbereidingen zijn in volle gang en wat ik heb gezien wordt er weer van alles aan gedaan om de kampen te laten slagen.
Rest mij alleen nog u veel leesplezier te wensen met de inhoud van deze nieuwsbrief en ik hoop u binnenkort weer aan de Houtlaan te mogen ontvangen…

(naar boven)

Hordenieuws 1
“Boven konden we “gelukkig” wat drinken”
door: Bert van Veen

Eindelijk was het dan vrijdag, de dag waar net als Henk Jan, denk ik nog 20 andere jongens al een hele tijd naar uit hadden gekeken. De tas, slaapspullen en de fiets stonden al klaar en we konden haast niet wachten tot we na het eten weg mochten.

Na een korte reis met onderweg een kletsmajoor naast me kwamen we aan bij het JPG hoofdkwartier in het bos. De opkomst overtrof onze verwachting. 21 stoere jonge JPG-ers en een vergelijkbaar aantal vaders. De tassen werden weggezet en na een korte kennismaking en enkele kopjes heerlijke koffie werden we ingedeeld in 5 groepen. We kregen uitleg over de manieren waarop de weg konden vinden. Gelukkig snapten de jongens de tekens en kon er eigenlijk niets misgaan.
Na voor de meeste een leuke fietstocht kwamen de aan bij de Baggelhuizerplas. Daar mochten we de fietsen laten staan bij Kaa en ging elke groep de route lopen. We kregen nog wat proviand mee en met de kaart in de hand lukte het 1 groep de juiste route te lopen. We hadden er mooi weer bij en een voor een kwamen de groepen terug bij het vertrekpunt, de auto van Kaa. Zijn ouders hadden inmiddels een enorme pan met hete choco gebracht en iedereen kreeg een beker choco.
Nadat alle groepen binnenwaren gingen we per groep weer terug naar het JPG gebouw. De laatste groep kreeg nog wat regen onderweg. Terug gekomen brandde het vuur in beide slaapzalen en kregen we een mixje van cola en sinas en een zak chips. Daarna mocht de jongste helft de tanden poetsen en naar hun slaapzaal gaan. De vaders mochten op de bovenverdieping een kijkje nemen en nader met elkaar kennismaken.
Gelukkig kon je boven nog een glaasje drinken kopen en was er ook nog gezellige muziek. Na enige tijd gingen wij een voor een naar beneden en zochten we een slaapplaats.

De volgende ochtend bleek dat de leiding sneeuw had besteld. Na het ontbijt gingen de jongens nadat de tafels opgeruimd waren. even sneeuwballen gooien. De vaders konden nog even een kop koffie nemen en de hele groep werd bijeengeroepen. We gingen met een aantal blauwe vaten en tonnen het bos in. Na een spelletje tonnenroof zochten we de warmte weer op van de uitvalsbasis. De slaapzaal werd omgetoverd tot een gokhol.

We kregen allemaal een stapel fiches en konden zelf roulette spelen, balletje ballletje doen of black jack spelen. Na een uitleg bleek dat sommigen heel bekwaam waren in het gokken. De bank dreigde failliet te gaan. De kinderen en ook de vaders wisten van geen ophouden.
Na het eten gingen we te voet naar Kampsheide en hebben we een smokkelaar spelletje gedaan. Het werd wat guur en het was nog steeds een mooie witte wereld. We hadden een heerlijk zonnetje erbij die middag en na een wandeling terug gingen we even wat spullen bij elkaar zoeken en weer het bos in.
Voordat we het in de gaten hadden waren er al een heleboel broertjes zusjes en een aantal moeders die of de spulletjes kwamen ophalen of wilden kijken of we in staat waren naar huis te fietsen. De laatste collectebussen van Jantje beton werden ingeleverd en drie kinderen kregen nog een prachtig boek omdat zij hadden gewonnen met een prijsvraag uit het clubblad.
De dag werd gezamenlijk afgesloten, de leiding werd bedankt voor de geweldige verzorging en een ieder ging naar huis. Kunnen we al weer gaan dromen over het volgende kamp.

(naar boven)

Hordenieuws 2
“Welpenleiding, bedankt!”
door: Jannick en Henk Slager

Eindelijk was het dan zover: vazokamp 2006 gehouden vanaf vrijdagavond 19.30 uur tot zaterdagmiddag 16.30 uur.

We verzamelden ons in de welpenruimte nadat we de slaapspullen in de verkennersruimte hadden gezet en werden ontvangen met koffie en thee en fris voor de jongens. Na een rondje voorstellen vertelde Sahi dat, als we warm wilden zit-ten we eerst hout moesten sprokkelen in het nabij gelegen bos. Dus iedereen ging het bos in zowel de vaders als de kinderen en kwamen na een tijdje met het halve bos weer terug. De bomen moesten in kleine stukken worden gezaagd. Het hout bleek veel te nat.
Daarna moesten we ons verzamelen in de welpenruimte. Hier kregen we uitleg van Sahi over bolletje-pijltje en de strippenkaart. We werden vervolgens in drie groepen verdeeld. En toen kon het hiken beginnen. Hiken is een avontuurlijke tocht met opdrachten. We kregen een (met opzet) gescheurde kaart met daarop een ingetekende route die we al fietsend moesten doen. Het viel niet mee, we moesten onderweg een paar keer stoppen en de kaart in elkaar puzzelen om de juiste route te bepalen. De route bracht ons via Vredeveld Beilerstraat via de Smelt en Baggelhuizen bij de Baggelhuizerplas. We hadden nu even de tijd om uit te rusten. We wisten niet wat ons nu te wachten stond want er was niemand die ons hier opwachtte. Na een tijdje kwamen Sahi en Kaa met de auto (wel wat onsportief) aangereden. “Jullie hebben het snel gedaan”, werd ons verteld, dat was natuurlijke een leuke opsteker.

Nu werd ons verteld dat we met behulp van een kaart een stukje moesten lopen volgens de uitleg, bolletje-pijltje en de stripkaartmethode eerder die avond van Sahi. De tocht leidde ons om de Baggelhuizerplas, onderweg kregen we nog een koekje om weer op krachten te komen, want het was ver en natuurlijk al laat op de avond en onze magen begonnen alweer te knorren. Bij het eindpunt, tevens startpunt, aangekomen wachtte ons nog een welkome verrassing, namelijk heerlijke warme chocolademelk. Dat viel er lekker in. We hadden even weer tijd om uit te rusten, blijkbaar waren de kinderen nog niet moe want die waren aan het rennen en fietsen. Toen de volgende groep arriveerde mocht de eerste groep weer volgens de snelste route naar het scoutinggebouw fietsen. Nadat een ieder weer veilig en wel was aangekomen bij het gebouw hebben we onze slaapplaatsen ingericht. Vervolgens onze pyjama’s aangedaan en onze tanden gepoetst. Het was inmiddels middernacht en dus hoogtijd om onder de wol te kruipen cq in de slaapzakken. We gingen eerst nog kussengevecht doen. En toen gingen we slapen. Hierna werden de vaders nog “even” uitgenodigd voor een afzakkertje boven in de ruimte van de stam.
Dit heb ik persoonlijk als zeer positief ervaren om met velen op een andere manier nader kennis te maken.
Zelfs heb ik dingen gehoord waar ik nog nooit van gehoord had n.l. het poepenhemeltje waar Bommenberend overnacht zou hebben alvorens hij doortrok naar Groningen. De volgende dag zouden we nog langs deze historische plek lopen.

Blijkbaar waren er meer die er zo over dachten, want voor een ieder op bed lag was het 05.00 uur in de ochtend. Voor deze mensen was het een kort nachtje want de eersten waren alweer om 07.00 uur wakker.
De volgende dag mochten we pas om 8 uur uit bed. Na ons te hebben gewassen hebben we lekker samen ontbeten. Hierna mochten we even buitenspelen waar het helemaal wit was van de sneeuw die er die nacht was gevallen. Jullie begrijpen natuurlijk wel er bleven weinigen gespaard, dus iedereen was nu wel goed wakker. Daarna gingen we naar het oude bankje en hebben daar blikspuit gedaan. Daarna was het even weer tijd om op temperatuur te komen met behulp van koffie en thee.
Hierna was het tijd voor het spel: tonnenroof. Dat gaat als volgt: we werden in drie teams verdeeld en ieder team kreeg twee tonnen die moest je verstoppen in je “eigen” stukje bos. Het was de bedoeling dat je aan het eind van het spel meer tonnen had dan de anderen. Dus je moest je eigen tonnen verdedigen en zorgen dat je van de andere groepen tonnen veroverde.
Na het middageten zijn we naar Kampsheide gelopen, dus langs het Poepenhemeltje. Hier aangekomen hebben we het spel douane en smokkelaartje gespeeld.
Dat gaat als volgt: van Sahi kreeg je als smokkelaar een fiche, dat fiche moest je naar Kaa brengen die enkele tiental-len meters achter een bosrand aan de rand van een ven zat en als de douane je tikte moest je het fiche inleveren. Na een tijdje werden de rollen omge-draaid. Het spel werd door de smokkelaars niet altijd volgens de regels gespeeld maar dat doen smokkelaars in het echt natuurlijk ook niet. Na het spel werden we wederom getrakteerd op een bekertje ranja. Toen gingen we weer naar het gebouw. Hier aangekomen waren we zo verkleumd dat we wel zin hadden in wat warms. Het was een uurtje of half vier geworden. Er was dus nog even tijd voor weer zo’n leuk spel in het bos. De naam is mij even ontschoten maar het ging als volgt: twee tonnen op elkaar in het midden van een kring die we met z’n allen maakten. De kring moest gesloten blijven anders waren diegenen af waar de kring los ging, je was ook af als je tegen de tonnen aan liep. Er werd nog even wild gedraaid en menig kind werd door de modder gesleurd. Dit hebben we ook nog twee keer gedaan en toen was het half 5, tijd voor de sluiting. De moeders stonden ons en de vaders natuurlijk al op te wachten. Na de sluiting was het gauw naar huis onder de warme douche of in bad (niet alleen).
Hierbij wil ik en ik denk dat ik namens alle vaders en kinderen spreek jullie als leiding hartelijke bedanken voor deze onvergetelijke dagen. Er is door jullie veel en goed voorbereid. Bedankt voor alles welpenleiding!

(naar boven)

Hordenieuws 3
“Het zonnetje liet zich maar weinig zien”
door: Rhamon en Harry Zoelman

VAZO kamp d.d. 10 en 11 maart 2006. Eindelijk was het zover, mijn eerste kamp.

Wij moesten vrijdag avond om 19.30 verzamelen bij het scoutinggebouw aan de Houtlaan. Na ontvangst en opening, was het eerste onderdeel een fietstocht.

We ontdekten dat de kaart een puzzel was. Toen moesten we een heel eind fietsen door een pikkedonker bos. Eindelijk waren we er. Ik was best al wel moe van het fietsen en toen moesten we tot mijn schrik een wandeltocht maken, die heel lang duurde. We moesten helemaal om het meer lopen. Toen we weer terug waren kregen we warme chocolade melk. Toen we dat ophadden gingen we terug fietsen. Toen we terug waren aan de Houtlaan, mochten we nog heel even opblijven. Toen gingen we naar bed. Nadat de papa’s weg waren gingen wij nog een kussen gevecht houden en met de zak-lantaarns schijnen. Dat was al midden in de nacht. Toen gingen we slapen.
De vaders in tussen hebben nog even het stamvertrek verkent en de barinkomsten wat op gekrikt.

De volgende ochtend, waren de welpen, hoe kan het ook anders, eerder wakker dan de vaders. Na het wassen, tandenpoetsen en andere gebruiken hebben we gezellig en uitgebreid ontbijt gehad. Vervolgens een sneeuwballengevecht gehad. Daarna gingen we het bos in om blikspuit te spelen. Nadat een uurtje ofzo gedaan te hebben was het koffie/thee/ranja tijd. Daarna gingen we binnen cassino spelen.
Na dat we weer warm waren van binnen en buiten gingen we weer het bos in. Nu met grote blauwe tonnen en werden we verdeeld in drie groepen. Iedere groep kreeg 2 tonnen en een stuk bos aangewezen. De bedoeling van het spel was je eigen tonnen te verstoppen en te verdedigen. En tegelijkertijd tonnen van de andere groepen te stelen. Dit
was een heel leuk spel. Aan het eind hadden wij en nog een andere groep 3 tonnen.

Daarna hebben we weer gegeten. Daar waren ook knakworstjes en ei bij.
Nadat we alles weer hadden opgeruimd en afgewassen gingen we weer een heel eind lopen. Nu was het lopen veel leuker omdat het zonnetje ons lekker warm hield. We liepen naar “Kampsheide”. Daar werden we verdeeld in 2 groepen. We speelden smokkelaar en douane. Wij waren het eerst smokkelaars. Het was best heel moeilijk om de muntjes naar de andere kant te krijgen. Ook hier kregen we tussentijds weer wat te drinken en te eten. Daarna zijn we terug gelopen. Nu was het weer wat kouder en donkerder, het zonnetje liet zich niet of maar weinig zien. Toen we weer terug waren hebben we ons binnen weer opgewarmd aan de kachel en de koffie/thee/ranja. Ondertussen de lachspieren getraind met een rondje moppen tappen. Daarna gingen we weer het bos in. Nu met 2 tonnen om tonnetje trek te doen. Dat was heel leuk.

Helaas was het daarna afgelopen en gingen we weer naar huis. Ik vond mijn eerste kamp ontzettend leuk en verheug me op de volgende.

Ik als vader wil de leiding en organisatie een compliment maken. Ze zijn er in geslaagd om voor zoveel kinderen en vaders een leuk programma in elkaar te draaien. Heel actief en leuk om mee te maken. Ik zal er zeker weer bij zijn op de volgende VAZO kamp.

(naar boven)

Hordenieuws 4
“Gestrekte vaders?”
door: Tim Vrieling

Vrijdagavond 10 maart ca. half acht hebben wij ons verzameld bij het clubgebouw.

De opkomst was groot. Na een welkom en korte uitleg van de leiding (Sahi, Kaa en Bagheera) werden wij In groepen verdeeld en stapten op de fiets voor een fietsspeurtocht.
Vooraf kregen wij een enveloppe met een verknipte plattegrond van Assen. Nadat wij deze aanelkaar gepuzzeld hadden moesten we via Assen-oost, door het donkere Asserbos en allerlei zigzagende fietspaden van de wijk Baggelhuizen naar het eindpunt Baggelhuizer plas.

Daar stond Kaa ons al op te wachten voor een wandelspeurtocht rondom de plas en over de oude vuilnisbult met als bedoeling bij de visvliegvijver uit te komen. Niet alle groepen hebben de visvijver trouwens gezien. Terug bij de fietsen werden we opgewacht met een lekkere bak warme Chocolademelk.

Vervolgens gingen alle groepen via via dwars door de stad terug om ca. half elf-elf uur weer terug te zijn op het Clubhuis. Hier stond de koffie en de spacy lemon al weer klaar voor de jongens.

Ongeveer half twaalf was het bedtijd voor de welpen en werd de verkenners ruimte voor het slapen ingericht en konden ze op een oor wat nog met het nodige kabaal gepaard ging maar ik geloof dat de laatste toch ongeveer om half een ook de ogen dicht had.
De vaders “moesten” toen naar boven om in de bar nog een biertje te nemen. Het werd erg gezellig en een deel hield het vol tot vier uur / half vijf. Dit betekende een korte nachtrust daar het vanaf half zeven al weer onrustig werd omdat de welpen alweer wakker waren.
Om acht uur verplicht opstaan opfrissen opruimen en daarna uitgebreid ontbijt wat er bij de meesten wel inging.
Daarna hebben de jongens een paar potjes gebeerd en sneeuwballen gegooid. Vervolgens met z’n allen het bos in voor een paar potjes blikspuit in de sneeuw.

Terug naar gebouw om diverse spellen te spelen zoals balletje balletje, roulette en black jack.
Nog een keer het bos in voor tonnenroof en weer terug voor een stevige lunch.

Na de lunch een wandeling naar Kampsheide om douane en smokkelaar te spelen. Waarna iedereen ca. half vier weer terug was in het gebouw. Daar konden de welpen hun nieuwste moppen nog even vertellen.
Om 4 uur nogmaals naar buiten voor een potje tonnetje trekken. Half vijf was e.e.a. afgelopen en ging iedereen erg moe maar voldaan naar huis. Al met al was het een heel cool Vazo kamp.
Tot volgend jaar!

Ps: Later heb ik nog vernomen dat veel vaders de zaterdagavond voornamelijk gestrekt op de bank hebben gelegen en niets meer te vertellen hadden.

(naar boven)

Jantje Beton!
door: Atze en Marjolein

Zo beste mensen, het is weer voorbij de jaarlijkse collecte, en het was weer een succes!!
Met minder bussen dan vorig jaar hebben we toch weer meer geld opgehaald dan vorig jaar!!!!

Wat dus voor de groep betekent dat we zo’n € 800,- op de eigen rekening erbij krijgen.

Dus een ieder bedankt voor het lopen, het was zeer de moeite waard dit jaar en nogmaals bedankt.

En dan maar weer tot volgend jaar.

Gegroet het Jantje Beton team,
Atze en Marjolein.

(naar boven)

Troeppraat
“Bij de buurtbewoners hun ei kwijt!?”
door: Hopman Berend

Het is als weer een tijdje geleden dat er een nieuwsbrief is verschenen. Maar dat betekend natuurlijk niet dat de verkenners in die tussentijd niks gedaan en beleeft hebben. Ik neem jullie mee terug naar het einde van de vorige nieuwsbrief. In die tijd liepen er nog dino’s om het gebouw heen. Spannende tijden dus. Ik neem jullie mee terug naar 6 februari, en zal in vogelvlucht de activiteiten van de verkenners beschrijven.

Deze opkomst stond in het thema van vuur. Gelukkig maar want het was een bitter koude dag. Vaandrig Marc vertelde hoe een goed vuur in elkaar steekt. Hij vertelde van het vuur maken tot en met blussen van een vuur. En alles wat er tussen ligt natuurlijk. Ook werd er die middag nog geprobeerd om vuur te maken op de manier van de indianen. De verkenners waren dan ook allen met takken en bogen in de weer. Wel rook, maar geen vuur helaas. Volgende keer beter. De week er op werden de knoop technieken van alle verkenners bijgespijkerd. Alle basis knopen werden door Rob en Vincent aan de verkenners uitgelegd. Ook werd er natuurlijk flink geoefend want de week er op zouden ze de net vergaarde kennis goed kunnen gebruiken. Want op 18 maart stond het pionieren van een vuurtafel op het programma. Per patrouille werd er in no time een tafel in elkaar gepionierd. Hierop konden ze lekker een zelfgemaakt soepje bereiden. Altijd lekker!
Al klinkt het misschien gek, maar op 1 april stond al in het teken van de voorbereiding van het NPK. De verkenners dachten eerst dat het een grap was, maar 5 minuten laters stonden ze toch dapper te verven met zijn allen. Het thema van het NPK is dit jaar piraten. Er werd die dag dan ook menig piraten vlag in elkaar geknutseld. Deze zullen weer mooi wapperen tijden het NPK.
Op 8 april was het weer tijden voor de jaarlijks terugkomende voorjaarsactie. Dit jaar werden er paaseitje verkocht in de buur van het gebouw. En bij vele buurbewoners konden de jeugdleden dan ook mooi hun ei kwijt, wat weer mooi wat centen op heeft geleverd voor de groep. Prachtig dat het zo kan. De week er op was de HIT. Een kamp voor alle scouts van Nederland die niet vies zijn van een mooie hike. De leiding en een hoop verkenners hebben hier een mooi paasweekend beleefd.
Vrijdag avond 21 april was het St. Joris. Een avond scouting waarbij alle jeugdleden aanwezig, waren. De avond werd begonnen met een stevig potje beren om de spanning voor het St. Joris verhaal er een beetje uit te gooien. Na het verhaal werd de rest van de avond gevuld met het zingen van liedjes, en het herhalen van de scoutingbelofte. Aan het einde van St. Joris mochten de verkenners gezellig in het gebouw overnachten, want de volgende opkomst was het tijd voor de kookwedstrijden. Hier mochten de verkenners zelf een maaltijd bereiden op hun zelf ontworpen keukens. Op 6 mei liet het weer het toe om eens lekkers met water te kloten. Als eerste moesten de verkenners eens laten zien of ze geschikt waren als obers. Team 1 moest met een dienblad vol bekertjes water het water naar een emmer 20 meter verder op bezorgen. Ondertussen bekogelden 2 andere team’s team 1 met natte sponzen om te voorkomen dat ze de bekers naar de emmer aan de overkant konden bezorgen. Elk team kreeg een keer de kans om ober te zijn. Het team met het meeste water in de emmer had gewonnen. Gelukkig was het mooi weer die dag. Bij Spel 2 kreeg iedereen een ballen met water er in. In een vak moest iedereen elkaars ballen kapot knijpen. De verkenner die als laatste over bleef heeft gewonnen. Simpel, maar o zo leuk.
Op 13 en 14 mei was het VAZO-kamp. Een leuk weekendje voor vader en zoon om eens leuk samen scouting activiteiten te doen. Samen op hike, vette hazen, estafette spelen, film kijken, schapen temmen en nog veel meer leuks. En s’avond met de papa’s nog 1 drankje drinken. Gezelligheid ten top dus.

Je merk dat de verkenners niet stil hebben gezeten. Momenteel zijn ze volop bezig met de voorbereidingen voor NPK. Dit kamp staat namelijk al weer voor de deur. Hier kunnen we al weer mooi naar uitkijken.

(naar boven)

Een verhaal
“Sint Joris die de draak versloeg”
door: Marjolein Walsweer

Ben jij er bij geweest, bij de St. Joris viering van de JPG. Het verhaal was vet. Maar hoe ging het ook weer precies…

De ochtendzon, die net op kwam, scheen haar eerste stralen door de open poort van het stadje Lydda.,
in de vallei van Saron. De velden rond de stad, waarvan de witte muren als het ware uit de vlakte omhoog rezen, waren tot nu toe grijs en vaal geweest .Maar nu de zon dan scheen was daar een tapijt van kleuren, dat scheen te leven in de koele morgenwind. Om al deze kleuren veroorzaakt door allerlei bloemen was de vlakte van Saron beroemd, in de hele omgeving.
Stil was het nog. De stad ontwaakte zonder geluiden behalve die van de vogels. De straten van Lydda lagen verlaten in de vroege ochtend, wachtend op het eerste rumoer, dat weldra komen ging. Toen weergalmden de stappen van een paard tegen de muren der huizen. Het was het sein van een nieuwe dag. Deuren gingen open. De ruiter die op het paard zat en zijn paard door de bochtige stegen en straten stuurde was nog jong. Hij had een open gezicht en kaarsrecht zat hij in het zadel. De mensen die nu buiten stonden , hielden een ogenblik op met hun bezigheden en keken de ruiter en paard met een glimlach na.
Als hij een bekende tegen kwam, en dat gebeurde vaak, klonk zijn groet blij en opgewekt. Stapvoets reed hij in de richting van de poort, waardoor de zonnestralen nu feller naar binnen vielen. Joris ging in draf verder, dromend over de nieuwe dag. Die voor Joris zo speciaal want hij was vandaag 18 jaar geworden en dat betekende van eerst een jongen te zijn geweest en nu een man te zijn.

Een man was hij. Een ridder, uittrekkend en rondgaand door de landen, helpend daar waar dat nodig was.Hoe heerlijk was die taak. Hij voelde zich sterk in zijn jonge kracht. In zijn hoofd hoorde hij opnieuw de woorden van zijn vader:”Jongen, vanaf nu ben je een man, een ridder, die het leed der wereld moet helpen verzachten waar hij kan. Ik hoop dat je dat nooit vergeten zult.Ik geef je hierbij je zwaard, het teken van je ridder zijn.”

Joris keek opzij waar zijn zwaard hing. Zijn vader had het hem in zijn handen gelegd. Zwaar had het gewogen, even zwaar als de plicht die hij met zijn ridderschap op zich nam. “Joris, mijn jongen, wees nu een man. Leg in een eerlijke strijd, een strijd tegen onreinheid, tegen duisternis en donkerte, nooit je wapens neer. Met deze woorden was de korte indrukwekkende plechtigheid voorbij.
Opeens zag Joris hoe hoog de zon al aan de hemel stond en gaf zijn paard de sporen, en haastte zich naar huis.Een dromende ridder die zijn tijd verliest en dat op deze bijzondere dag dat kon niet. De dag van de stadsvergadering, die hij voor het eerst bij mag wonen. De straten waren druk en vol en alleen het marktplein lag er leeg en verlaten bij. Men had het schoongeveegd in afwachting van de stadsvergadering.
Eerst moest men man zijn om de stadsvergadering bij te wonen. Er lag alleen een geheimzinnige waas over deze dag. Geen kind in Lydda wist er echt het fijne van. Maar vandaag zou Joris dit geheim ook te weten komen.
Joris kwam thuis en na het eten stond zijn vader haastig op en verliet met korte groet het huis.
Joris keek zijn moeder verwonderd aan, maar zij deed of ze dat niet merkte. Ze zei alleen: “Je zult moeten voortmaken, je mag niet te laat komen.”

Terwijl Joris door de straten liep was hij niet vrolijk, het waren zeker geen blijde dingen die daar besproken werden. Hij keek naar alle gezichten die hij tegen kwam en er was niet 1, waar blijdschap op te lezen stond. Toen de stadsvergadering begon, en Joris zijn vader zag staan bij de spreekstoel leek hij wel jaren ouder. Aarzelend, zoekend naar woorden, klonk zijn stem over het plein. “Gij weet allen waarvoor wij wederom bijeengekomen zijn. Alleen zij die voor het eerst in ons midden verkeren, dient deze zaak nog uitgelegd te worden. En hoewel het mij veel moeite kost, zal ik toch beginnen met de reden van de bijeenkomst te verklaren.
Onze stad, die ligt temidden der bloeiende rozen, is niet een stad zonder vijand. Wij hebben namelijk 1 vijand en dat is de Draak. Deze draak heeft van ons dorp geëist dat wij elk jaar tien jonge schone vrouwen geven als offer en dan laat de draak ons dorp met rust. Die jonge vrouwen komt de draak elk jaar opeisen, we weten allemaal dat dit verschrikkelijk klinkt, maar evengoed weten wij dat er niet aan te ontkomen is.En daarom stel ik voor, evenals ieder ander jaar door het lot te laten beslissen wie aan de draak zal worden overgeleverd”.

Het duurde een paar tellen voor Joris begreep , wat er elk jaar gebeurde in zijn dorp. Hij was geschokt en dacht nog even aan hoe blij hij vanmorgen nog was toen hij alleen door de straten liep met zijn paard. Voorzichtig keek hij om zich heen. Was er dan niemand die zijn stem verhief om om zich te verzetten tegen deze vreselijke loting? Misschien waren er in het verleden wel stemmen van protest geweest,maar die waren nu echt verstomd. Waar woont die draak , vroeg Joris aan een man die naast hem stond. “Ver weg, verder dan de de verre zon”, antwoordde de man.
Plotseling draaide Joris zich om en ging weg van het plein. Dwars door de mensenmassa heen. Hij wilde hier niet langer zijn. Eenzaam ging hij door de straten der stad. Dat was het dus wat ze altijd verborgen hadden gehouden.
Eigenlijk wilde Joris terug gaan en zeggen dat die offering van de meisjes niet langer kon, maar ach, wie zou er nu luisteren naar een jong man van net 18 jaar??
Doelloos liep hij rond in de straten, toen het donker werd ging Joris naar huis. Stil ging hij trap op naar zijn slaapvertrek. Niemand merkte dat hij thuis was gekomen en hij wilde liever ook alleen gelaten worden. Hij probeerde te slapen maar dat lukte niet.
En opeens was het alsof er een vreemde stem tegen hem zei: “Je moet iets doen!!” Hij ging zitten en keek naar zijn wapenuitrusting, liep vastberaden naar zijn harnas en deed hem aan. Daarna nam hij zijn zwaard, en liep door de nachtelijke stilte naar de stal waar zijn paard stond. Het beest herkende hem en hinnikte blij. Joris had zijn paard snel klaar gemaakt voor een lange reis en liep stapvoets door de tuin. Terwijl hij door de straten liep dacht aan de familie’s die nu verdrietig waren omdat hun dochter aan de draak gegeven zou worden, en liep vlug naar de poort. Joris ging op pad, hopend snel iets te horen van de draak, niet wetend wat hem te wachten stond.

De omgeving was nu zeer ruig aan het worden met overal spleten in de grond door de hitte. In de verte kwam de zon alweer op en opeens klonk er in de verte het gedonder van onweer? Of was het wat anders. Na een tijdje klonk het geluid weer, nu dichtbij. Het was zo sterk , dat de grond er van dreunde en het paard steigerde wild. Slechts met moeite wist Joris het paard in bedwang te houden. En opeens in de grauwe ochtendschemer zag Joris het monster van een Draak dichterbij komen. De wrede, grote bek wijd open. Vuur kwam over zijn tong en met zijn grote staart zwiepte hij zand en stenen de lucht in.Het was vreselijk. Erger dan hij zich had kunnen voorstellen. Hij dacht aan zijn vaders huis, waar ze nu wakker werden en hem niet konden vinden. Hij dacht aan de veiligheid daar. Maar toen schoot de schande van het offeren van jonge meisjes aan dit monster hem door het hoofd. En greep hij met vaste hand zijn zwaard .Het staal flitste in de glans van de net opkomende zon. De draak zag het zwaard blinken. Een vreselijk gebrul vervulde de lucht en met zijn kop stootte hij een rotsblok in de richting van Joris. Het paard sprong verschrikt opzij en het blok verdween in de diepte van de kloof.
Met al zijn kracht dreef Joris zijn paard in de richting van de draak en sloeg met zijn zwaard, dat luid afketste tegen het schubbige pantser van het monster. De slagen dreunden door het bos. Hijgend ging de adem van de ridder en het paard sidderde van ingehouden vrees.
Het monster sproeide een kring van vuur om zich heen, maar Joris vluchtte niet, maar viel ook niet aan. Na een even uitgehijgd te hebben trok Joris weer ten strijde, zwaaiend met zijn zwaard.
Eenzaam vocht Joris voor zijn leven en voor het geluk van anderen.
De draak trachtte steeds het paard te grijpen om het te doden, en toen het paard te moe was had de draak het paard dan ook te pakken. Bloedend uit de vele wonden viel het paard uiteindelijk neer op de grond. Joris sprong weg om niet verpletterd te worden door zijn eigen paard. Even was Joris verdrietig om het verlies van zijn paard, maar toen hij een soort overwinningsgebrul hoorde van de draak, had hij opeens al zijn vechtlust weer terug. Hij greep opnieuw zijn zwaard, en vocht verder. Moe werden zijn voeten, was het dag of was het nacht? Hij wist het niet, hij wist alleen dat hij streed voor een serieuze zaak en dat het recht aan zijn zijde was.
Zijn harnas was gedeukt en besmeurd met bloed. Eindelijk na zeer lange tijd, merkte Joris dat de draak ook moe werd en verzwakt was door bloedverlies. Zijn gebrul klonk minder luid. Zijn zwaard opheffend in de moede handen, drong hij naar voren. Een laatste slag. De genadeklap, draaiend op zijn grote poten valt de grote draak op zijn zij. Zijn enorme grote bek opent en sluit zich erg snel. Dan rolt het dood van de helling af, en blijft doodstil liggen. Het is dood, nooit zal het meer zijn afschuwelijke werk doen.

De strijd is voorbij. De overwinning werd behaald. Wie gaf hem de kracht? Hij zakt op zijn knieën neer en kijkt omhoog. Hij dankt de Heer voor zijn kracht en de overwinning.

Toen viel Joris in een diepe slaap, na een zeer lange tijd ontwaakt hij en keert terug naar het dorp. Zonder rusten ging hij naar huis.
In de poort gekomen van zijn eigen dorp en langs de straten op weg naar zijn huis, herkende niemand hem. Maar toen hij met zijn gedeukte en gescheurde harnas zijn huis binnen liep, herkende zijn vader hem direct. Zijn vader riep:”Joris, ben je terug gekeerd? Wat heb je gedaan?Vanwaar kom je? Ik weet het, je was treurig om de offering. Maar wees gerust, de draak is niet hier geweest om de meisje op te eten.

Joris keek zijn vader ernstig aan en zei: “De draak is gedood, vader. Ik doodde hem na een lange strijd”.

Dit blije nieuws ging als een lopend uurtje door het dorp. Niemand kon het geloven.Er gingen mannen van de stadsraad te paard, naar de plek waar de draak lag, gedood door hun Joris. Toen een ieder het echt geloofde, na zelf hebben gekeken, kwam er een groot feest. Maar ze zochten naar de held die de draak gedood had, maar deze was nergens te vinden.
Joris was weggegaan. Verder trekkend om te strijden voor rechten, vrede en eerlijkheid.
Dat was zijn taak en die zal hij volbrengen.

(naar boven)

Rowannieuws
“Begeleidingsweekend was de bom!”
door: Jelmer C. Komen

Na een tijdje verheugd te zijn op het begeleidingweekend van zaterdag 13 en zondag 14 mei begonnen we aan onze hike.

De week van tevoren hadden we een kaart met instructies en coördinaten gekregen waar we ons om precies 11:00 uur moesten bevinden. We waren een paar minuten te vroeg wat ons in de gelegenheid bracht om de plaatselijke pony’s te bewonderen. Hierna kwamen er 2 auto’s aangereden met ons voltallige begeleidingsteam.

Hier kregen we de 1e opdracht. We moestens met de fiets naar Veenhuizen fietsen. We hadden gelukkig mooi weer en het 1e deel van de hike verliep goed en vlot.
Eenmaal in Veenhuizen vonden we onze eerste post waar we wat konden eten en drinken.
Na onze maag gevuld te hebben konden we beginnen aan het 2e deel van de hike die we per voet moesten afleggen. We kregen een kruispuntenroute die ons door het bos en uiteindelijk tot verdwalen leidde. We moesten aan het eind van de route onze bekende RA521 vlag ergens zien wapperen wat niet het geval was. Na een tijdje door de wildernis stekkeren zagen we aan de overkant van een reusachtig veld onze vlag wapperen. We hadden 2 opties; om het veld heen lopen of er dwars doorheen wat een stuk sneller zou zijn. We kozen voor het laatste. Na een vermoeiend stuk lopen door het ruige, hoge gras merkten we dat de grond onder onze voeten een stuk vochtiger werd. We besloten maar door te lopen maar kwamen uiteindelijk in een groot, diep en gevaarlijk moeras te zitten. Onze eerste slachtoffers waren Jeroen en Peter die onverwachts in een diepe plas water vielen waardoor ze tot de heupen in het water stonden. Later volgden we nog meer kletspoten en struikelingen, maar niets was erger dan Peter en Jeroen die zeiknat de hike moesten vervolgen. Arno, Laurens, Peter en ik besloten om het moeras heen te gaan. Jeroen en Thijs vervolgden hun avontuur dwars door het diepe moeras. Dennis en Stefan probeerden dit ook maar besloten later toch maar om het moeras heen te gaan. Na veel inspanning heeft iedereen de 2e post toch gehaald terwijl de begeleiding stond te genieten op het droge van ons avontuur. Onze schoenen waren weer snel opgedroogd –in tegenstelling tot Jeroen en Peter- en konden zo onze hike weer vervolgen met de 3e opdracht wat een helicopterroute was.

Na een paar meter in ons 3e deel van de hike kwamen we langs de weg een jong hert tegen dat niet eens bang voor ons was zodat we ‘m allemaal even konden aaien, foto’s maken en weer verder lopen. Heel leuk, zo’n hert, maar we lagen nu wel achter op schema. We vervolgden onze route terug naar Veenhuizen waar we onze fietsen hadden achtergelaten om vervolgens naar hert huis van meneer Mulder te gaan en in de tuin vervolgens even bij te komen. Vervolgens gingen we met de fiets richting Westerbork, het herinneringscentrum, het kamp en het monument. Na een tijdje te hebben gefietst kwamen we weer door een bekend bos, het Uteringskamp. We niet precies hoe je dat uitspreekt maar we gaan maar van onze eigen versie uit. Eenmaal ons kampterrein te hebben gevonden konden we hier voor het eerst gebruik maken van onze nieuwe Rowantenten. Deze stonden al heel snel en we konden beginnen aan ons avond eten dat de begeleiding voor ons had klaargemaakt. Kippenpootjes, frikandellen en heerlijke pistolets was voor ons een echte RA521 maaltijd. Na even gezellig rond het knapperende haardvuur van een gaspitje te hebben gezeten, en lekgestoken te zijn door muggen, vonden we het tijd om onze slaapzakken op te zoeken. Na een heerlijke nachtrust werden we wakker in een nog naar de winkel-ruikende tent met een laagje dauw erop. Na nog een tijdje te hebben gelegen vonden we het tijd om op te ruimen en aan ons ontbijt te beginnen. We wilden namelijk niet gaan skateboarden op een legen maag met de skateboards van de begeleiding. Na een heerlijk frikandellen-ontbijt en skateboarden en andere ochtendrituelen ruimden we de tent op.

We namen onze weg langs Grolloo en Rolde waar we nog even hebben genoten van een milkshake en een patatje. Tevens vond een ene Laurens V. het een goed idee om van een 15 meter hoge toren af te poepen. ‘Ik durf te wedden dat niemand die ik ken het van iets hogers heeft gedaan’ aldus meneer L. Velthuizen.

Na een weekendje door heel Drenthe zwerven, vette dingen eten, lol hebben en een uitkijktoren even flink heen en weer te schudden, bedankten we de begeleiding voor het leuke weekend na enige openbaring van zorg n.a.v ons vroege naar
bed gaan. Hierna nam ieder zijn weg naar huis vol met leuke ervaringen van een superweekend!
Eenmaal aangekomen op het gebouw zat het kamp er helaas weer op.

(naar boven)

Stamgezwam 1
“Wisselbekers, voldoendes en wildroosters”
door: Doedel

Sinds de vorige nieuwsbrief is de lente eindelijk doorgebroken. En hoewel de Stam zich natuurlijk niet door een buitje meer of minder laat neerslaan, maakt het zonnetje de boel een stuk aangenamer. Zo hebben we al wat kunnen bijbruinen op de HIT, Koninginnedag zonder terrasverwarming overleefd en traint Buck-horst FC al weer buiten.

Maar nog voordat we met Max en Lex volgeladen richting Dwingeloo hobbelden, troffen we elkaar op ander asfalt. Op de Kartbaan in Groningen scheurden we die zaterdagavond hele stukken rubber van de banden. Aangemoedigd door allerlei mannetjes met gele, blauwe, en soms zelfs zwarte vlaggen, verscheen de ene na de andere recordtijd op de borden.
De volgende prestatie werd neergezet tijdens het jaarlijkse volleybaltoernooi, georganiseerd door de Regio. Vorig jaar wonnen we de beker ook al en omdat het een wisselbeker betreft, zette iedereen weer zijn beste beentje voor. Met alle tanden op elkaar en het zweet tot ver uit de poriën werd er gestreden om de sportieve eer. Vooral ook omdat we de trofee waren vergeten mee te nemen en niemand meer een flauw idee had waar het ding uithing. Tot tevredenheid van ex-coach Blom, die beker anders uit Amersfoort had moeten komen brengen, wonnen we de titel.
Toen werd het toch eindelijk tijd voor de HIT. Met een grote oranje club namen we dat paasweekend het hele Dwinge-loose bos in bezet. Naast het leveren van het materiaal werd er weer druk gewerkt aan de verschillende posten, waaronder natuurlijk de galabaan. De zogenaamde ‘Cube’ vormde hierbij één van de hoogtepunten. In de buik van deze houten kubus was een parcours aangebracht waar alleen mensen meer zeer soepele ledematen de juiste weg konden vinden. Wie even met een arm, been of hoofd buiten de kubus kwam werd genadeloos afgestraft door iemand met een grote houten hamer. Toch kwam deze Cube nog als veilig uit de test, in verhouding tot de zoge-naamde strairway to Heaven. Deze hemelshoge wenteltrap was een ander geslaagd onderdeel van de baan die dit jaar in het teken stond van films.
Na een dagje klussen genoten we ‘s avonds van welverdiende rust aan het kampvuur. Van onze coö’s hadden we te horen gekregen dat ook voor ons nachtelijk uithoudingsvermogen een beoordeling kregen. Het tijdstip waarop je naar bed ging stond gelijk aan je cijfer. En als je weet we er bij ochtendgloren al weer uit de tent werd ge-haald, is een zes (06.00 uur) al best een aardig cijfer. Toch slaagden een aantal stamleden erin om steeds ruime voldoendes halen. Bij coö Nelis had dit wel tot gevolg dat zijn geheugen wat achteruit leek te gaan. Aan het eind van het kamp kon hij zich niet langer dan 3 se-condes dingen herinneren. Toch leek het wel alsof zijn coördinerend vermogen er juist op vooruit ging.

Na de HIT bleek er ineens een wildrooster te missen. De stam had dit enorme metalen rooster even geleend om als ladder te gebruiken bij het bouwen van een post. Maar ergens in de afbraak had iemand over het ding heengekeken. Waarschijnlijk was het de schuld van de nieuwe HIT-coö Karl, die het rooster even in de vrachtwagen had moeten leggen. Gelukkig slaagde Marco De Cock er via een aantal politieberichten in het ding op te sporen.
Er volgde een avondje Geo-Caching, waarbij aan de hand van een gps-systeem een schat in het bos werd opgespoord. Afgezien van een enkele foute coördinaatinvoer ging bijna alles goed. Dan moet ook het avondje cultureel onder leiding van de beroemde kunstschilders Dirk en Errie nog genoemd worden. Zij hadden een voorbeeldschilderijen meegenomen, die met vaste hand waarheidsgetrouw werden nageschilderd. Een soort blind verven, maar dan zonder nummertjes van Ravensburger. De expositie is blijvend te bewonderen in het stamhol.

(naar boven)

Stamgezwam 2
“Autohiken”
door: Davids

Op zaterdag 11 februari was het dan eindelijk zover. Na een maandenlage en zware voorbereiding zouden we gaan deelnemen aan de autohike.

Wie zijn we? Dat zal ik uitleggen aan de hand van de taakomschrijving binnen het team.
1. PalinG: de chauffeur, had de zware taak om de auto snel en heel aan de eindstreep te krijgen.
2. Berend-berend: de navigator, moest de chauffeur vertellen hoe hij moest rijden.
3. Fullie: eerste archivaris, bijhouden van het archief. Oftewel een plastic zak op de achterbank, waarin alle relevante stukken van de autohike terecht kwamen.
4. ondergetekende: tweede archivaris, toezien dat het archief wel vol genoeg kwam.

Vanaf het begin van hike was gelijk duidelijk dat we als een hecht team moesten opereren en ons strikt aan onze eigen taken moesten houden om de operatie tot een succes te brengen. Wat is eigenlijk de autohike? De autohike is een hike voor auto’s, je krijgt een routebeschrijving en met de auto moet vervolgens die route zo snel mogelijk en met een zo kort mogelijke afstand worden afgelegd.
Bij de start kregen we een verboden Deense cartoon uitgereikt over de islam. Daaruit concludeerden wij dat we naar Denemarken toe moesten rijden. PalinG heeft gelukkig enkele tijd in de gemeente Slochteren gewerkt en wist ons te vertellen dat er vlabij Slochteren 4 boerderijen stonden, die bij elkaar Denemarken heetten. We waren zo goed voorbereidt op onze autohike dat sommigen van ons geen tijd hadden gehad om te eten. Dus om zo weinig mogelijk tijd te verliezen besloten we maar een hapje te bestellen vanuit de auto bij de welbekende gele M.
In Denemarken aangekomen bleek dat de organisatie een post had bedacht die naadloos aansloot bij onze kwaliteiten, het was een bierproef post. Zes bieren werden ons (in zeer kleine hoeveelheden) ingeschonken en wij moesten vertellen welk merk bier het was. We hadden al verwacht dat er een dergelijke post opgenomen zou worden in de hike, dus wij hadden daarvoor een jarenlang oefenprogramma afgewerkt. Onderweg naar de volgende post bleek dat de organisatie andere weggebruikers niet op de hoogte hadden gebracht van de autohike. Want wat bleven die slakken langzaam rijden en ze gingen ook niet aan de kant voor ons, terwijl wij toch echt haast hadden want we deden immers mee aan een autohike. Snapten die mensen dat dan echt niet? De volgende post was gelegen in Amerika, nabij Norg. De bedoeling was ons al snel duidelijk we zouden deze avond plaatsnamen / straatnamen gaan bezoeken die naar landen of steden waren vernoemd. Zo belandden wij na Denemarken en Amerika in: Engeland, Siberië en Canada. Onderweg haalden we steeds meer concurrenten in en behaalden we aardig wat punten bij de posten. In Canada waren we zelfs als eerste van alle deelnemers. Maar toen sloeg het noodlot toe, Egypte zou de volgende bestemming moeten zijn. Dus wij onderweg naar Egypte in het Noorden van Friesland, helaas bleken er meer Friezen op het idee gekomen te zijn om hun weg Egypte te noemen en zoals U misschien wel raadt, deze 2 Egyptes liggen niet erg dicht bij elkaar. Zodoende glipte de overwinning ons door de vingers en knakte ons moraal. Twee uur later kwamen we alsnog bij de juiste Egypte aan en volgde nog een kleine tocht naar Moskou en vervolgens naar een scoutinggebouw in Drachten, waar we om half drie aankwamen Hier was er de plaats om onze wonden te likken en de grootste schrik weg te spoelen. Uiteindelijk hadden we 342 kilometer in de auto afgelegd en hiermee werden we zesde. Toch een verdienstelijk resultaat, maar met het goud in zicht was het uiteindelijk een bittere pil. Conclusie van het geheel is dat de autohike een leuke en nieuwe ervaring was en het feestje erna was ook erg gezellig. Dus we kunnen iedereen aanraden om volgend jaar ook eens een poging te doen om de autohike met succes te volbrengen.

(naar boven)

Het Interview
“Hopman Gerben B. van der Vries”
door: DE Redactie

Van alle Hopmannen die onze groep rijk is geweest, is er nog nooit een hopman geweest zoals deze. Inspirerend, motiverend en informerend.

Deze altijd vrolijke hop bezit niet alleen veel kennis over technieken en scoutingvaardigheden, maar kan ook uitstekend dienst doen als zanger. Hij treed daarom ook vaak op met zijn trouwe hulpje Nelis bij grote evenementen. Als nieuw redactielid zijn wij ook erg te spreken over zijn werkzaamheden; alle stukjes van de verkenners zijn vanaf nu dan ook altijd op tijd.
Vanaf 1991 actief bij de JPG, begonnen als welp. Daarna doorgestroomd naar de verkenners en vervolgens naar de Rowans, waar hij de zware taak van HID zeker 1 jaar heeft uitgevoerd. Uiteindelijk gestrand bij de Anthonie van Diemenstam en verkennersleiding geworden. Buiten scouting om houdt Berend (Gerben) zich bezig met het manipuleren van DNA aan de Hanzehogeschool in Groningen, waar hij ook woont. Ook wil hij wel eens een lekker stukje fietsen door het Drents/Gronings landschap. Daarnaast kom je hem ook wel eens tegen, verkleed als postbode met fietstassen. Heel af en toe gaat hij wel eens truffels zoeken in het bos.

Als afsluiting van het interview verteld Berend het volgende: “Smeer je altijd goed in als je van plan bent de felle zon in te gaan, vooral tijdens wintersport!”.

(naar boven)