Nieuwsbrief, jaargang 26, nr. 4
Inhoud:
Van DE Redactie, Van de voorzitter, Hordenieuws 1, Hordenieuws 2, Rimboe Ronald, Overpeinzing, Jantje Beton, Troeppraat 1, Troeppraat 2, Joop v/dr Knoop, Rowannieuws, St. Joris, Stamgezwam 1, Stamgezwam 2, Interview
Inleveren kopij volgende Nieuwsbrief t/m: donderdag 2 juni 2005
|
|
(naar boven) |
Van de voorzitter
“vlucht in het verleden…”
door: dhr. Fokkens
Nu de meeste winterse activiteiten plaats maken voor de buitenactiviteiten komt de volgende nieuwsbrief al weer uit.
Zoals ik in de vorige nieuwsbrief al zei, hebben we in het begin van het jaar veel genoten van al het eten en gezellig samen zijn in het gebouw, zo kijken we nu al voorzichtig uit naar het gezellig samenzijn in de buitenlucht, dan doel ik op alle kampen die nu al volop in voorbereiding zijn.
Toch zijn er nog een aantal dingen gebeurt en staan te gebeuren alvorens we de kampen weer mogen ervaren. Zo heeft Pasen ons weer de HIT gebracht. Naast de deelname van verschillende jeugdleden van onze groep, was de stam aanwezig om zorg te dragen voor de opbouw en afbraak van de verschillende onderdelen. Ik denk dat u de verschillende verslagen verderop in deze nieuwsbrief zult aantonen.
Op 1 april was er een avond voor de leiding. We hebben de avond en nacht doorgebracht aan de Houtlaan en deze stond in het teken van eenheid. Het was een gezellige avond met een aantal goede conclusies.
Om een korte blik vooruit te werpen kan ik u melden dat er binnenkort op het volleybal toernooi van de regio ook door de Joh. Post Groep en Anthonie van Diemenstam met een aantal teams een worp naar de overwinning gedaan zal worden. We hebben op 22 april het traditionele St. Joris kampvuur en een dag is de Houtlaan het domein van de verkenners en hebben zij hun jaarlijkse kookwedstrijden. En om het weekend helemaal met scouting te kunnen vullen is de zondag bestemd voor de PAG. Zij houden dan hun jaarlijkse rally voor oude en exclusieve auto’s. En dan zal in mei het NPK weer door ons beleefd worden. En dit jaar een speciale, omdat het een reüniejaar is.
Ik heb u nu in korte vogelvlucht door het verleden geleid en de deur naar de toekomst op een kier gezet. Ik zal nu het woord aan de leden en leiding geven.
Maar niet voordat ik u allen veel plezier wens de komende tijd en ik hoop u te mogen begroeten aan de Houtlaan. En ik zal het op prijs stellen als dat meer was dan een vluchtige knik vanuit de auto, want wees zo vrij om ook het terrein te betreden en eens aandachtig de speelomgeving van uw kind te bekijken en een gesprek met zijn (bege)leiding aan te gaan.
|
|
(naar boven) |
Hordenieuws 2
“VAZO kamp, een groot succes”
door: Frits Hogendorf (vader van Rick)
Ik ga op VAZO-kamp en ik neem mee: slaapzak, luchtbed, schone onderbroek (één ?), sokken, matje, zaklamp, handdoek, reserve batterijen, zakmes, zak chips, rugzak, plastic tas voor vuile onderbroek, goed humeur, mobieltje, zakkammetje, pas, touw, fototoestel…
Moeders, wees gerust, dit is geen opsomming van de volledige bepakking die de vaders en kinderen hadden meegenomen. Nee, dit was het resultaat van een geheugenspelletje met de vaders rond 23.30 op de vrijdagavond. Wellicht had u verwacht dat de vaders om die tijd aan de bar “hingen”, maar niets was minder waar. Ik kan u geruststellen, we gingen pas een welverdiende consumptie drinken vanaf een uur of 24.00, toen de kinderen al lekker lagen te slapen.
Maar eerst terug naar het begin van het VAZO-kamp.
Eindelijk was het dan zover. Waar de welpen en natuurlijk ook de vaders reikhalzend naar hadden uitgekeken stond dan nu te gebeuren. Op vrijdagavond 19.00 uur verzamelden zich 11 welpen met hun “begeleiders” bij het clubgebouw aan de Houtlaan. Na te zijn gebracht door moeders, vrouwen, broertjes en zusjes werd het even rustig in het clubhuis. Tien vaders en zelfs één oom van de welpen keken elkaar nog even onwennig aan, licht gespannen voor wat hen te wachten stond.
De spanning ging er echter snel af, want na een korte kennismaking begonnen we direct in het bos met “beren”., een lekker ruig spelletje. Daarna gingen we verder met blikspuit. Terwijl de welpen zich makkelijk in het bos konden verstoppen, was het voor de vaders niet altijd even eenvoudig om hun gespierde lichamen achter de smalle boomstammen te verschuilen.
Na een korte pauze was het tijd voor een speurtocht met behulp van een strippenkaart. Menig vader slaakte daarbij een zucht van verlichting (denkend aan vorig jaar) want een strip-penkaart gebruik je toch voor de bus. Maar nee, de strippenkaart bij de welpen is een eenvoudige manier om een route op papier aan te geven d.m.v. streepjes. Het strippensysteem was dermate eenvoudig, dat het groep 1 zelfs lukte om een deel van de route in tegengestelde richting te lopen en toch bij de juiste controlepost aan te komen. Na ca. 6 km. gespeurd te hebben was het weer tijd om terug te gaan.
In het clubhuis kregen de welpen nog een warme chocomel en chips en daarna was het bedtijd. Menig vader was verbaasd dat de kinderen “op commando” van Sahi direct hun tanden gingen poetsen en daarna zonder enig protest naar bed gingen. Was de vermoeidheid de reden, of was het toch het natuurlijk overwicht van Sahi.
Omdat het volgens de leiding blijkbaar nog te vroeg was om naar de stam c.q. bar te gaan, gingen de vaders het eerder vermelde geheugenspelletje spelen. Daarbij bleek dat het gemiddelde geheugen van de gemiddelde volwassene nog prima in orde was, maar goed, we hadden ook nog geen alcoholische consumptie gehad.
Dat werd na middernacht ruimschoots goedgemaakt, en geleidelijk gingen de vaders naar bed. Sommigen waren blijkbaar bang in het donker, want zij wachtten totdat het weer licht werd.
De volgende ochtend was het om ca. 8.00 uur tijd om op te staan. Daar zorgden de welpen wel voor, want als je als vader nog geen hoofdpijn had, dan kreeg je het wel van de “wekker” van de welpen, namelijk een serenade gespeeld met potten, pannen en deksels. Hiervan bijgekomen bleek dat de welpen een prima ontbijt hadden verzorgd. Daar werd uiteraard goed gebruik van gemaakt.
Ook op de Zaterdag was er geen tijd om stil te zitten. We begonnen direct met een potje honkbal. Op het modderige en glibberige veld was dat soms een mooi schouwspel met menige snoekduik en glijpartij.
Vervolgens gingen we allemaal in de vuurkuil zitten en leerden we touwknopen. Vooral de mastknoop bleek later die dag nog van pas te komen. Want we gingen met onze knopenkennis in onze bagage met z’n allen een parcours bouwen om later die dag apenkooi te kunnen spelen. Van alles werd aangesleept. Van houten palen, touw, netten, etc. werd een geweldig parcours gebouwd. Het was prachtig om te zien hoe gedreven de welpen en de vaders hierbij konden samenwerken.
Na het harde werken werd het tijd voor het middageten met als specialiteit frikadellen en als haute cuisine welpengerecht frikadel met pindakaas en hagelslag mix. Uitbuiken was er niet bij. Tijd voor de opening van de “normale”opkomst. De vaders mochten aan de opening meedoen en net als de welpen vonden zij ook “tsjiep, tsjiep, tsjiep, tsjiep, wij dob, dob dob doef” het leukste van de opening. De steentjes vlogen in het rond.
Vervolgens werd het parcours uitgetest tijdens het “apenkooien” en het bleek perfect welpbestendig te zijn, maar niet helemaal vaderbestendig. Maar dat kwam natuurlijk ook weer door hun zwaardere gespierde lichamen en door het overdadige middageten. Na deze test werd het parcours met z’n allen weer afgebroken.
Maar in plaats van een welverdiende rust gingen we direct verder naar het bos voor het spel “tonnetjesroof” en het nog intensievere “tonnetje trek”. Sommige welpen en ook enkele vaders vlogen door de lucht, maar zoals het gehele weekend raakte niemand gewond. De welpen en de vaders bleken echte bikkels.
Ook de tijd vloog en we gingen terug naar het clubhuis voor de sluiting.
Vele moeders, vrouwen, broertjes en zusjes waren reeds aanwezig, nieuwsgierig naar alle belevenissen.
Wat hebben we (met name de vaders en de oom) geleerd tijdens het VAZO-kamp?
Beren, touwknopen, doorzakken, de strippenkaart (niet voor de bus, ook niet voor de bar, maar voor de routebepaling van de speurtocht), pinkelen met en zonder commando, tonnetjesroof en tonnetje trek, blikspuiten, apenkooi, parcours bouwen en weer afbreken.
Ook hebben we geleerd en gezien dat de welpen de meeste spellen hebben gewonnen.
En wat hebben we van het VAZO-kamp geleerd?
Dat het eigenlijk heel simpel is om met beperkte middelen, met elf welpen, vijf leiders en elf volwassen mannen die elkaar vooraf nauwelijks kenden, een prachtig weekend te hebben. Iedereen was positief en er is geen kwaad woord gevallen.
Dit is een compliment waard voor iedereen, maar vooral ook voor de leiding die voor een vermoeiend, maar vooral ook leuk en ontspannen(d) programma heeft gezorgd.
Tot volgend jaar !!
|
|
(naar boven) |
JPG-expeditions
“het botermeisje”
door: Jonno Klok
Wij Gijs, Floriaan en Jonno zijn op de zwerfhike van de HIT-Dwingeloo geweest.
Na het aanmelden in Dwingeloo op zaterdagmiddag werden we per auto naar het beginpunt gebracht. Toen we (Gijs, Floriaan en ik) daar aangekomen waren moesten we onze eigen route bepalen naar het eindpunt van die dag. Al snel liepen we fout omdat we een afslag hadden gemist. Een stukje verderop kwamen we een man tegen die ons een heel stuk heeft begeleid. Verder hebben we goed gelopen en het rustig aan gedaan. Om 19 uur moesten we op het kampeerterrein zijn, maar bij ons liep het uit. Het laatste stukje hebben we nog een lift gekregen, waar we uiteindelijk niets mee opschoten want deze lift zette ons zo’n beetje weer af als waar we ook ingestapt waren. Uiteindelijk kwamen we om 21 uur aan op het kampeerterrein en kregen we een hartelijk applaus omdat we toch nog waren aangekomen. We hebben toen snel onze tent opgezet en ons eten gemaakt. Een paar uurtjes later zijn we gaan slapen.
Zondag werden we vroeg gewekt. De meeste waren toen al klaar met het afbreken van hun tent. Wij zijn toen ook maar snel aan de slag gegaan. Uiteindelijk waren we nog niet eens de laatsten die vertrokken.
Ook deze dag zijn we verder niet fout gelopen en hebben we het weer zoals gewoonlijk rustig aan gedaan. Onderweg hebben we nog wat warme chocolademelk gemaakt, wat beter gelukt was dan met Poolkamp. Deze dag kwamen we mooi op tijd bij onze bestemming aan en we waren nog geen eens als laatste. Tent opzetten hadden we direct nog geen zin in dus hebben we eerst ongeveer een half uurtje op onze tassen liggen uitrusten. Toen de tent eenmaal stond hebben we de ingrediënten gehaald voor de macaroni. We hadden geen zin in macaroni, dus die hoefden we niet mee te nemen. De smack hebben we verdeeld onder ons drieën en dat was ook het enige eten voor die avond. Floriaan had nog een halve rauwe ui en de macaronimix opgegeten. Van de boter had Floriaan een poppetje gemaakt. Dit poppetje hadden we aan de stok van onze tent gedaan en de naam “Polly” gegeven. (Het botermeisje? red.)
‘s Avonds hebben we bij het kampvuur gezeten, waar iemand van de leiding leuke truckjes met vuur deed.
Maandagochtend, tweede paasdag dus, kwamen ze ons weer wakker maken. Dit keer hebben we het erg rustig aan gedaan en op een gegeven moment stond alleen onze tent nog op het veld. We gingen dus ook als laatste weg. Toen we net lekker op gang waren kwamen we erachter dat we een flinke omweg hadden gekozen, wat we toen direct maar even veranderd hebben. Toen we net voor Dwingeloo waren moest Floriaan nodig naar de wc en is hij maar bij een luxe restaurant naar binnen gegaan. Toen Gijs en ik daar stonden te wachten, kwamen er een paar mensen aan die zeiden: “Zo dat lijken wel zware tassen. Willen jullie een stukje meerijden?” Natuurlijk hebben we dat niet geweigerd. Toen Floriaan ook eindelijk eens van de wc af kwam gingen we in hun auto, een BMW, wat erg relaxt was! Deze mensen hebben ons voor de poort van de HIT afgezet en zo waren we nog mooi een half uur voor tijd aangekomen. Wel waren we wéér de laatste van die dag. We kregen onze diploma’s en zijn toen naar de sluiting gegaan. Vervolgens zijn we naar huis gegaan, met in ons hoofd een leuke terugblik op de HIT 2005!
|
|
(naar boven) |
Joop van der Knoop
“de messen zijn geslepen…”
door: dhr. J. van der Knoop
Vandaag wil ik het hebben over verschillende soorten messen die handig zijn om met scouting mee te nemen. Een beetje scout kan natuurlijk niet zonder een mes. Een mes kan je gebruiken om je appel mee te schillen, een stuk hout te versieren of om het sisaltouw door te snijden.
Er zijn verschillende soorten messen. Er zijn natuurlijk de Zwitserse zakmessen. Dit zijn voor scouts hele handige messen omdat je in een klein en licht pakketje toch veel gereedschappen bij je hebt. Van de Zwitserse zakmessen heb je verschillen types. Types met een paar dingetjes tot dikke messen met veel functionaliteiten. Voor gebruik bij scouting zijn de modellen met een mes, zaagje, blikopener, flesopener, kurkentrekker en priem vol-doende uitgebreid. De grootste en dikste modellen zijn gewoon niet zo handig in het gebruik. De prijzen lopen van ongeveer 10 Euro (voor de echte basisversies) tot 100 Euro en meer voor de (te) dikke modellen. Iets waar je wel op moet letten de kleinere messen meestal alleen geen vergrendeling van het mes hebben. Het mes kan dan ook makkelijk weer dichtklap-pen als je daar je vingers tussen hebt. Kijk dus goed uit wat je doet. De bekendste merken zijn Victorinox en Wenger, de goedkopere replica’s zijn niet echt aan te raden omdat ze van minderwaardig staal zijn gemaakt en snel stukgaan.
Naast de Zwitserse zakmessen heb je de gewone vouwmessen. Over het algemeen zijn deze iets steviger en zijn dus meer geschikt voor het zwaardere werk. De zwakke plek bij vouw-messen is het scharnierpunt. Daarom zijn ze eigenlijk alleen geschikt om mee te snijden en niet om mee te wrikken. Als je een mes gaat kopen raad ik aan om het te openen en eens aan het lemmet te trekken en te duwen, zowel naar boven en beneden als naar links en rechts. Als je ziet en voelt dat het lemmet teveel wiebelt, kan je het beter niet kopen.
De meeste vouwmessen hebben een vergrendeling zodat het lemmet niet dicht kan klappen. Let hier ook op als je een mes gaat kopen.
Ook heb je vaste messen, ook wel dolken genoemd. Hierbij is het lemmet en de greep een geheel. Deze messen berg je op in een schede die je vastmaakt aan je riem of in je tas stopt. Vaste messen zijn sterker dan vouwmessen, daarom kan je er meer dingen mee doen. Bijvoorbeeld takken afhakken, wrikken en kuiltjes graven.
Naast messen heb je natuurlijk ook nog de multitools. Dit is meestal een combinatie van een tang met andere zaken die ook op een zwitsers zakmes zitten. Multitools zijn meestal afgestemd op het gebruik wat je er mee wil doen. Zo zijn er speciale tools voor fietsers. Hier zitten dan een paar steeksleutels op en iets om een ketting mee in te korten. Laat je dus goed informeren als je een tool gaat kopen.
Zoals blijkt uit bovenstaande is er niet één goed scoutingmes, maar heb je meerdere keuzes. Deze keus is afhankelijk van je eigen voorkeur.
|
|
(naar boven) |
Rowannnieus
“rowans the movie”
door: Mark Sl8er & Arno van Sghike
De (volgens ons) gaafste opkomst van de afgelopen periode werd voorbereid door Jelmer, Jeroen en Arno, Het was weer eens tijd voor een ouderwetse Jackass opkomst. Aan de bewuste opkomst zelf kon Jelmer niet deelnemen want die was op vakantie.
Dus vol goede moed gingen wij op zaterdag 19 februari om 13.00 uur naar het gebouw om de zaakjes voor te bereiden. Eerst werd er een grote schans gebouwd, deze was wel heel erg gammel maar dat is voor het “Jackassen alleen maar beter. Het winkelwagentje, de step, het skateboard en het kinderwagen onderstel werden tevoorschijn gehaald. Dit zijn voor de Rowans genoeg ingrediënten voor een mega gave middag!!
Om 14.00 uur was het zo ver, de opkomst begon. Ik zal eerst even (voor “de leken” onderons) uitleggen wat Jackass is: een bekend MTV programma waar een aantal mafkezen allerlei gevaarlijke stunts uithalen en zo een avondprogramma bij deze muziek zender proberen te vullen. De opdracht was dus eenvoudig we moesten met de beschikbare hulpmiddelen zo hard mogelijk vallen. Dit alles onder het gezag van de RA521 Camera Crew (RCC)!
Als eerste stunt gingen we natuurlijk voor de schans want immers na “hard” werken komt “ontspanning” ! Daar gingen we met de step, het skateboard en het kinderwagen onderstel vanaf nadat onze RCC een paar gruwelijke shots van de echte “Dare Devils” had gemaakt vervolgenden wij onze weg naar het volgende onderdeel van deze jackass opkomst, het winkelwagentje. Vincent en Dennis hebben nog wel een paar pijnlijke momenten meegemaakt maar dat mocht voor ons de pret niet drukken! En zoals dat bij alles gaat: Time fly’s when youre having fun! Dus tijd om te sluiten!
Het net zo gave Casino Night was deze keer in goede handen bij onze penningmeester Jos Bruinsma!
Deze opkomst was op 5 maart en begon om 19.00 uur, het speciaal omgebouwde gebouw aan de Houtlaan zorgde voor een extra dimensie aan deze glamour Casino Night!! De dress code van de avond was geheel in style: Black Tie! De (vooral bij de “geleasde” smokings rond de buik 😀 te gro(o)t(e)) smoking was dan ook weer bij iedereen uit de mottenballen gehaald om zo deel te nemen aan deze goed geslaagde avond! Er was door onze gastheer Jos gezorgd voor spellen zoals als blackjack en roulette, waar een aantal van de “High Rolers” erg goed in waren. Het casino was erg verslavend en er werd dan ook met belachelijk veel geld over de balk gesmeten! De winst van deze avond was zelfs zo hoog dat de gastheer besloot het casino open te laten tot 23:00 uur 1 uur langer dan de geplande sluitingstijd!
Voordat iedereen zijn Rolls Royce( Gazelle) of Bentley (Batavus) weer liet voorrijden was er helaas nog een domper op deze avond, namelijk dat het besluit is gemaakt dat onze begeleidster Jorien haar carrière als RA521 begeleidster niet vervolgd.
Wij willen haar namens ons allemaal nogmaals bedanken voor haar toomloze inzet de afgelopen tijd!!!
Terug op de grond gingen de handjes bij de JPG vastgoed magnaten en andere lullo’s nog even uit de mouwen en hebben we gezamenlijk de boel weer in geordende staat achtergelaten.
Na weer een geslaagde periode afgesloten te hebben zien wij allemaal weer uit naar de komende!
|
|
(naar boven) |
AVD 60 jaar
“stelde eigenlijk geen reet voor”
door: PalinG
Gewapend met stofkapje, veiligheidsbril, zaklantaarn en een boekje betreffende de spelling der Oud Nederlandsche Taal heb ik ons archief weer eens geopend. Ongeveer 60 jaar Anthonie van Diemenstam. Ik zit dit stukje proestend en kuchend te schrijven, niet alleen door de lagen stof en veenlijken die ik tegenkom, maar vooral door de soms vreemde teksten en afbeeldingen die ik aantref.
De eerlijkheid gebiedt me te verklappen dat we niet precies weten hoe oud we zijn. Oude logboeken bieden aanknopingspunten, maar wat ik tot nu toe heb gelezen nog niet genoeg. Hoewel er oude kranten van de Jamboree in 19-3-7 –toen kon je wat beleven- vergeeld liggen te zijn, dateren de eerste logboekstukjes van vlak na de tweede wereldoorlog. Voor de zekerheid beweer ik dus niet dat de AVD dit jaar 60 jaar bestaat, maar gebruiken wij 2005 om ons 60 jarig bestaan te vieren.
Om 60 jaar te vieren neem ik u mee naar het verleden. Uit den Oude AVDoos, zegmaar…
Nieuwsgierig naar wat ikzelf als eerste bij de stam schreef, vind ik het volgende:
Zaterdag 6 november 1993
Lief logboek,
Ja, ja alweer de zoveelste stamavond na de overgang in de nacht van 23 september dit jaar. De lange, moeizame, natte en koude tocht door de drek en over de heide, waarbij wij af en toe met onze neus in de modder doken als er weer een door ons zo gevreesde auto 800 meter verderop over een weggetje hobbelde, en waarbij wij na doodsangsten te hebben doorstaan uitgeput eindelijk op het gebouw arriveerden, stelde eigenlijk geen reet voor.
Gelijk de tocht bleken ook de tweewekelijkse stamavonden niet aan onze verwachtingen te voldoen. Waar wij verwachten ingewijd te worden in de geheimste rituele gebruiken die het leven verdiepen tot een oneindige machtigheid, waarbij wij dachten menig obstakel op onze weg tegen te komen, uiteindelijk resulterend in de definitieve ontplooiing van 7 ex-rowans… troffen wij een krappe 30 stamleden aan, die het leven, net als wij, nog niet helemaal begrepen hadden. Zoals wij, 7 ex-rowans, bleken de mannen die jarenlang ons voorbeeld waren, die wij bewonderden en aanbeden, ook slechts eenvoudig mens te zijn.
Wat een afknapper… vooral toen bleek dat voor deze avond mini-pionieren op het program stond, alsof zij het echte werk niet waard waren. De teleurstelling was groot, maar onterecht, want wij waren nog zo klein dat wij verblind werden door de enorme geesten van de stamreuzen. Naarmate wij langer vertoefden bij de stam, werd het ons duidelijk dat wij te maken hadden met wolven, gekleed in schaapskleren.
Als de ingekomen stukken op tafel kwamen, bleken onze voorbeelden echte mannen te zijn. Ook deze avond werd er weer hevig over het een en ander gesproken, geroepen, geschreeuwd, etc…
Stoere praat kwam op tafel over de stichting, Jan Drenth, secretaresses met taperecorders, met de uiteindelijke conclusie dat het netter moet in het gebouw. (…) Een volgend onderwerp was de kerstviering die omgedoopt zou worden tot decemberviering, aangezien kerst bij deze viering ver te zoeken zou zijn. Voorst kregen we te horen dat er een speciaal comité was samengesteld die de kwestie zou onderzoeken. De stamleden lieten weer luidkeels hun stem horen en bleken zo weer te voldoen aan onze verwachtingen: moedig, sterk en onverwoestbaar. Vooral toen bleek dat de stam al geïnfiltreerd was in het comité, klopten 5 harten (die van Tim & Johan ontbraken) sneller en sneller. (…)
Na het mini-pionieren, geleid door Gerjan en Frank, die ons een reuze-minirad lieten knopen, en na enkele potjes Mexico aan de bar, verlieten wij ex-rowans het gebouw met twijfel in onze harten. Alvorens wij uiteindelijk in ons bedje in slaap vielen, bedachten we toch tevreden dat de stammannen de volgende keer wel weer een kans kregen hun imago verder te verstevigen.
Blij een stamgast te zijn, besluit ik dit geraaskal…
Hoogachtend, Gerard van den Berg
stamgast sinds sept. 1993
|
|
(naar boven) |
Het interview
“Max Hazelaar”
door: DE Redactie
Mede door zijn ervaring als welp is Max inmiddels goed op weg om parkranger in Canada te worden.
Max Hazelaar staat op het punt om te emigreren naar Canada namelijk. Hier gaat hij wonen in de buurt van Ontario. Gelet op zijn lange carierre binnen de Johannes Postgroep verwachten wij van de redactie dat Max binnen de kortste keren een parkranger is. Max zit inmiddels al 5 jaar bij de groep. Begonnen als welp en nu al gids van nest wit. “Nest wit is het beste nest, helaas staan we op de laatste plaats van het nestklassement.”
Verhuizen naar Canada doet Max niet alleen. Ook zijn ouders en broer Oscar gaan natuurlijk mee. Oscar zat vroeger ook op scouting, maar is daar vanaf gegaan omdat hij liever roeit. Op de vraag of Max nog andere hobbies heeft antwoordde hij: “Mijn andere hobby’s zijn Aikido en zwemmen. Aikido is een japanse vechtsport.” Gelukkig hebben we geen ruzie gehad met Max tijdens het interview.
In het dagelijkse leven zit hij op de Regenboogschool in groep 6, bij meneer Casper. “Op school is mijn favoriete vak natuurlijk de gymles.”
Op de vraag of Max nog wat wou zeggen kwam het volgende antwoord: “Bedankt voor dit leuke interview en JPG welpen zijn TOP.”
Het lijstje van: Max Hazelaar
Favoriete boek: “De held van oer in het rijk van schijn” van Thea Dubbelaar
Favoriete tijdschrift: DE Nieuwsbrief
Favoriete eten: Patat met
Favoriete drinken: Melk
Favoriete scoutinggroep: JPG
Favoriete AVD’er: Baloe (Erik Verdonk)
|
|
(naar boven) |
Van DE Redactie
“vrijdag … nasidag”
door: De Redactie
Anders dan anders hadden wij weken van te voren een keer een plek gezocht om een nieuw Nieuwsbrief te maken. Niet drie dagen van te voren bellen, maar twee weken van te voren. En dan zie je maar, zover vooruit denken heeft geen zin. De hele familie Heersink ligt met zware griep op bed, dus de laatste dag toch maar even rond bellen voor een plekje. Gelukkig konden we nog terecht bij…
We eten nasi, dus we hebben onszelf bij Marten Munniksma uitgenodigd. Marten eet namelijk altijd nasi… op vrijdag tegenwoordig.
Na ons een weg te hebben geworsteld tussen de oude kranten, gejatte studentenfietsen en de nieuwe was, kunnen we plaats nemen achter de huiscomputer. Na drie keer opstarten en het opnieuw installeren van diverse programma’s kunnen we aan de slag. Wat een geweldige computer, eindelijk moet je weer eens denken. Zo moet je er onder andere aan denken om niet twee programma’s tegelijk te gebruiken en dat je niet te snel moet handelen, anders houdt de computer het niet bij. Over het toetsenborg zullen we het helemaal maar niet hebben.
Nasi & denken, dat brengt ons bij de HIT. De HIT is dit jaar door vele verkenners, rowans en stamleden bezocht.Verderop in deze nieuwsbrief vele verhalen over de HIT (is ons beloofd). Over beloven, in de vorige nieuwsbrief beloofden wij een prachtige prijs voor een inzender van de prijsvraag. Helaas heeft niemand het goede antwoord opgestuurd of ge-sms’t. Het goede antwoord was B en de taart smaakt ons vanavond goed. Deze nieuwsbrief vindt u weer een nieuwe prijsvraag.
Helaas zijn er ook weer mensen die hun stukje al leuk opgemaakt opsturen. Jammer dat dat weer altijd dezelfde mensen zijn.
Tevens is ook heel jammer dat sommige mensen denken dat ze het allereerste stukje van de stam hebben geschreven… Gggg, tssss, en dat terwijl ze er nog maar een paar jaar bijzitten. Maar goed, als deze mensen denken dat ze net zo veel verhalen kennen als de “oude doos”, mogen ze deze column elke nieuwsbrief in het jaar 2005 vullen met verhalen over de “AVD 60 jaar”
|
|
(naar boven) |
Hordenieuws
“Akela heeft verkering”
door: Sahi
Er zijn alweer heel wat zaterdagen voorbij gegaan sinds de afgelopen nieuwsbrief. In het weekend van 14 April hebben we Vader / Zoon kamp gehad. Elders in de nieuwsbrief staat een verhaal geschreven door één van de ouders met kind.
Op 16 April heeft de welpen leiding als team mee gedaan aan het regiovolleybal toernooi. Hier komen leidingteams van uit onze regio om met zijn allen een wedstrijd te volleyballen. Ons team bestond uit Kaa, Mang, Chil, Bagheera, Balou en Sahi. De ene wedstrijd was spannender als de andere dat was maar uiteindelijk stond de welpenleiding in de finale tegen de welpenleiding uit Vries. De eerste set werd 10 / 10. Na van kant gewisseld te zijn ging het nog beter, en uiteindelijk hebben we gewonnen met 17 / 10 en is de beker te bewonderen in het scouting gebouw. Onze coach, Gerben Blom was erg trots op ons, en gelukkig waren onze trouwe hooligans ook aanwezig om ons er door heen te slepen.
De week hiervoor waren de meeste ouders ook in het gebouw. We hadden een oudermiddag georganiseerd. Daar hebben we een aantal zaken besproken. Onder andere wat we zoal tijdens een opkomst doen. De kampen, en in het bijzonder het zomerkamp. We hebben daar een aantal afspraken gemaakt en daar zult u binnenkort meer over lezen. We gaan in ieder geval bekijken na het Noordelijk Pinkster Kamp of er nog meer mensen mee willen op het zomerkamp, en deze wordt dichterbij georganiseerd.
Voor de rest zullen er ook wel wat ouders en kinderen zich afvragen waar Akela is. Akela heeft een baan gekregen en heeft sinds enige maanden ook verkering. Maar binnenkort zal ze weer vaker aanwezig zijn op scouting. Dus zolang moeten de kinderen het met de overige leiding doen. Max Hazelaar Lennard van Dijk en Nick Jacobs zijn gestopt bij de welpen. Nick is op zaterdag te vinden op de crossbaan, Lennard op het voetbalveld en Max die is geëmigreerd naar Canada. Dit betekent dat we plek hebben voor nieuwe jongens. Mochten vriendjes van jullie ook op scouting willen, er is ruimte.
In de volgende nieuws brief zullen de verhalen van de kinderen zelf staan, wat zij de afgelopen periode allemaal gedaan hebben.
|
|
(naar boven) |
Rimboe Ronald
“zon & limonade = zomerdrankje”
door: Rimboe Ronald
Nu de lente officieel is begonnen, begint gelukkig ook het weer al wat beter te worden. En hoewel de weermannen het lang niet altijd bij het rechte eind hebben, heeft de zon zich dit jaar al een paar dagen voluit laten zien.
Iedereen weet dat je de zon kunt gebruiken om lekker bruin te worden, maar lang niet iedereen weet dat je de zon ook als klok kunt gebruiken. Stel dat je aan het kamperen bent en je horloge staat ineens stil. Hoe moet je er dan achter komen hoe laat het is? Steek een stok of een rechte boomtak in de grond, op een plek waar geen bosjes zijn en die goed in de zon ligt. Let dan goed op hoe de schaduw zich verplaatst. Dat merk je door op het ui-terste puntje van de schaduw van tijd tot tijd een stokje in grond te steken of een steentje neer te leggen. Je zult zien dat de stok naar het oosten toe steeds kortere schaduwen werpt. Gaat de schaduw zich verlengen, dan is dat het hoogste punt van de zon, Dus twaalf uur ‘s middags. Dat heet middendagschaduw. Deze schaduw wijst naar het noorden en daarop kun je je altijd oriën-teren.
Om twaalf uur staat de zon dus op zijn hoogst en dit is ook het heetste moment van de dag. Misschien een goed moment om even je ligstoel uit klappen en een lekker drankje te nemen. En wat is er dan lekkerder dan een heerlijk glas verse limonade?
In een receptenboek van de oma van mijn overgrootmoeder (De oude wijze Rimboe Oma) kwam ik een aardig receptje tegen dat op hete dagen goed van pas kan komen: Kook gedurende enkele minuten een liter sinaasappelsap (verkregen door 3 kilo sinaasappels te persen), waarin je 700 gram suiker hebt toegevoegd. Laat het mengsel afkoelen en giet het daarna in een fles. Zet deze fles in een pan water op het vuur. De fles moet voor driekwart onder water staan. Laat het water op een zacht vuur koken. De siroop gaat zich langzaam concentreren. Als je na twee uur de pan van het vuur haalt, beschik je over een sinaasappelsiroop die je lang kunt bewaren. In ieder geval kun je siroop bewaren tot de zomer. Mocht het even tegenzitten met het weer…
|
|
(naar boven) |
Een overpeinzing
“Strookjes”
door: Marjolein Walsweer (groepsbegeleidster)
De leiding kwam bij mij met een probleem. We krijgen zo slecht de briefjes/ opgavestrookjes terug van de kinderen/ouders, en als we een ouderbijeenkomst houden komen er zo weinig. Wat moeten we hier toch mee?
Als je toch eens bedenkt: Elke zaterdagmiddag houden zij uw kinderen bezig, op een leuke, gezellige manier. En natuurlijk ook nog eens verantwoord. Want leiding geven mag je niet zo maar even doen. Nee, cursussen moeten er gevolgd worden. En bijspijker bijeenkomsten.
Niet echt een grote opgave, voor jonge mensen die het leuk vinden om het spel van Scouting over te dragen op uw kinderen, want ze vinden het zelf ook een fantastische manier om hun vrije tijd door te brengen. Ze vinden het leuk om uw kinderen het een en ander bij te brengen op een speelse, verantwoorde manier.
Heeft u als ouders van die kinderen, er wel eens bij stil gestaan wat er allemaal bij komt kijken wat er thuis, door de week, al door diezelfde leidinggevenden voor werk verzet is, om uw kind een leuke middag te bezorgen? Staat u er eigenlijk wel eens bij stil aan wie u uw kind overlaat op die zaterdagmiddag?
Het is zo simpel om het portier van uw auto achter uw kind dicht te laten vallen en te denken: “Zo, en nu wij rustig de stad in, er wordt goed op ze gepast en met wat mazzel leren ze ook nog wat!”
Hoe heet de leiding van uw kind, wat doen ze in het dagelijks leven? Hoeveel kinderen zijn ze al kwijt geraakt in het bos?
Ik zou dat willen weten van de leiding alvorens ik mijn kinderen achterlaat bij een team mensen.
|
|
(naar boven) |
Zo beste mensen, het is weer voorbij de jaarlijkse collecte, en het was weer een succes!!
Met wat minder bussen dan vorig jaar hebben we toch € 1524,38 opgehaald, weer ietsje meer dan vorig jaar.
Wat dus voor de groep betekent dat we zo’n € 711,42 euro op de eigen rekening erbij krijgen.
Dus een ieder bedankt voor het lopen, het valt wel mee he achteraf?!
Maar als sommigen nou echt hun hele straat doen, wordt het met gemak nog veel meer Het is natuurlijk wel makkelijk om je zakgeld erin te doen, maar ja…
En dan maar weer tot volgend jaar.
Gegroet het Jantje Beton team, Atze en Marjolein.
Vrijwilliger zijn:
…is vrijwillig, maar niet vrijblijvend
…is verbonden, maar niet gebonden
…is onbetaalbaar, maar niet te koop
…is positief denken
…is positief doen
…met als enige doel
voor jezelf en een ander een goed gevoel.
|
|
(naar boven) |
Troeppraat 1
“verkenner ‘spoken’ van alles uit”
door: Vaandrig Rob
De verkenners hebben weer een enorm aantal opkomsten gehad sinds de vorige uitgave van de nieuwsbrief. Vanaf februari 2005 zal ik ongeveer ten gehore brengen wat wij allemaal hebben uitgespookt.
We duiken de geschiedenis in en beginnen bij 5 februari. In het kader van veiligheid was het weer tijd voor een EHBO opkomst. De –nog verse- EHBO-ers, vaandrig Nelis en ikzelf hadden de eer de verkenners de fijne kneepjes te leren. Na een middagje elkaar fijn verbonden te hebben, zijn we ervan overtuigd dat –als- er gewonden zullen vallen, alles goed komt met de HIT en NPK in het vooruitzicht!
We vliegen door naar 19 februari, een meerderheid was op dit moment aan het vertoeven in het prachtige Slovenië voor een welverdiende snowboardvakantie. Zelf maakte ik ook deel uit van deze vakantie, en kan ik er dus helaas maar weinig nuttigs over vertellen.
Zodoende gaan we naar de 26e, de dag van de waarheid voor het kader. Zij hadden dit keer opkomst. We hebben verschillende leuke spelletjes gedaan onder leiding van de kaderleden. Het was een erg leuke opkomst.
De opkomst van 5 maart zullen we niet snel vergeten. Nederland was onder een witte laag sneeuw bedekt…en dit hebben we geweten! Gastleiding Sisieneke had voor haar stage een opkomst georganiseerd. Door het bouwen van sneeuwbunkers per patrouille van 50 m afstand tussen elkaar, konden de verkenners ten strijde met elkaar trekken. Helaas ging het iiiiettss anders dan verwacht. Onze gastleiding Sisieneke werd meer als vijand beschouwd, dan de verkenners elkaar, en zag de gehele middag wat witjes…ook hebben de anderen het niet droog kunnen houden.
Het was weer tijd voor sport en spel, de koude spieren werden opgewarmd en de hersentjes mochten weer kraken…12 maart hebben we per patrouille estafette gelopen en zijn er andere –zeer orginele- spelletjes ten vermaking gebracht.
Om de technieken van de verkenners maar weer eens flink te testen, was het tijd voor een opkomstje pionieren. Voor het NPK moet er weer een fraaie toren komen, en de vraag aan het kader was om deze te bouwen. De toren van Pisa was het idee. Dit idee is helaas wel erg letterlijk opgevat. Na twee uur bouwen viel de toren alsnog uit elkaar van ellende… Daarentegen waren de niet-kaderleden erg strak -samen met Vaandrig Berend- aan het knutselen. Er werd door hen een prachtig familieschommel de lucht ingebouwd!
26 maart was het weer tijd voor het welbekende paasweekend. Oftewel de HIT!
Met tien man sterk waren de verkenners vertegenwoordigd in Dwingeloo. Rinnert, Michel, Floriaan, Thijs, Laurens, Gijs, Jonno, Mark, Jasper en Peter hebben zich dit weekend naar mijn weten prima vermaakt!
De 2e van april was het weer tijd voor het oefenen voor NPK, en dit keer wel met het tenten opzetten. Na keuring van de leiding zag het er allemaal goed uit, en zijn we helemaal klaar voor de pinksterdagen! Als afsluiting hebben we een heerlijk potje gevolleybald!
In het kader van het thema van het Noordelijk Pinksterkamp, is er op zaterdag 9 april weer goed geklust. De leiding is al een tijdje bezig met het in elkaar knutselen van thema materiaal voor het NPK, en de verkenners hebben deze opkomst een opzet gemaakt voor de Venitiaanse maskers van papier manche. Volgende opkomsten hier het precisiewerk ervan.
De laatste opkomst voor deze nieuwsbrief is die van 16 april. Deze opkomst stond in het teken van het Italiaans vakkenspel. Een veelzijdig een leuk spel voor een verkenner!
Ook zijn er in het kader van vluchtelingenwerk, voor 5 mei bevrijdingsdag (60 jaar Nederland bevrijd), vliegers beschilderd. Als gezellige afsluiting hebben we het beroemde tonnenroof gespeeld.
Tot zover.
|
|
(naar boven) |
Sint Joris
“…die de draak versloeg”
Met dank aan: Marjolein
“De ochtendzon, die net op kwam, scheen haar eerste stralen door de open poort van het stadje Lydda, in de vallei van Saron. De velden rond de stad, waarvan de witte muren als het ware uit de vlakte omhoog rezen, waren tot nu toe grijs en vaal geweest .Maar nu de zon dan scheen was daar een tapijt van kleuren, dat scheen te leven in de koele morgenwind. Om al deze kleuren veroorzaakt door allerlei bloemen was de vlakte van Saron beroemd, in de hele omgeving. Stil was het nog. De stad ontwaakte zonder geluiden behalve die van de vogels. De straten van Lydda lagen verlaten in de vroege ochtend, wachtend op het eerste rumoer, dat weldra komen ging. Toen weergalmden de stappen van een paard tegen de muren der huizen. Het was het sein van een nieuwe dag. Deuren gingen open. De ruiter die op het paard zat en zijn paard door de bochtige stegen en straten stuurde was nog jong. Hij had een open gezicht en kaarsrecht zat hij in het zadel. De mensen die nu buiten stonden , hielden een ogenblik op met hun bezigheden en keken de ruiter en paard met een glimlach na. Als hij een bekende tegen kwam, en dat gebeurde vaak, klonk zijn groet blij en opgewekt. Stapvoets reed hij in de richting van de poort, waardoor de zonnestralen nu feller naar binnen vielen. Joris ging in draf verder, dromend over de nieuwe dag. Die voor Joris zo speciaal want hij was vandaag 18 jaar geworden en dat betekende van eerst een jongen te zijn geweest en nu een man te zijn. Een man was hij. Een ridder, uittrekkend en rondgaand door de landen, helpend daar waar dat nodig was. Hoe heerlijk was die taak. Hij voelde zich sterk in zijn jonge kracht. In zijn hoofd hoorde hij opnieuw de woorden van zijn vader: “Jongen, vanaf nu ben je een man, een ridder, die het leed der wereld moet helpen verzachten waar hij kan. Ik hoop dat je dat nooit vergeten zult. Ik geef je hierbij je zwaard, het teken van je ridder zijn.”
Joris keek opzij waar zijn zwaard hing. Zijn vader had het hem in zijn handen gelegd. Zwaar had het gewogen, even zwaar als de plicht die hij met zijn ridderschap op zich nam. “Joris, mijn jongen, wees nu een man. Leg in een eerlijke strijd, een strijd tegen onreinheid, tegen duisternis en donkerte, nooit je wapens neer. Met deze woorden was de korte indrukwekkende plechtigheid voorbij. Opeens zag Joris hoe hoog de zon al aan de hemel stond en gaf zijn paard de sporen, en haastte zich naar huis.Een dromende ridder die zijn tijd verliest en dat op deze bijzondere dag dat kon niet. De dag van de stadsvergadering, die hij voor het eerst bij mag wonen. De straten waren druk en vol en alleen het marktplein lag er leeg en verlaten bij. Men had het schoongeveegd in afwachting van de stadsvergadering.
Eerst moest men man zijn om de stadsvergadering bij te wonen. Er lag alleen een geheimzinnige waas over deze dag. Geen kind in Lydda wist er echt het fijne van. Maar vandaag zou Joris dit geheim ook te weten komen. Joris kwam thuis en na het eten stond zijn vader haastig op en verliet met korte groet het huis. Joris keek zijn moeder verwonderd aan, maar zij deed of ze dat niet merkte. Ze zei alleen: “Je zult moeten voortmaken, je mag niet te laat komen”.
Terwijl Joris door de straten liep was hij niet vrolijk, het waren zeker geen blijde dingen die daar besproken werden.Hij keek naar alle gezichten die hij tegen kwam en er was niet 1, waar blijdschap op te lezen stond. Toen de stadsvergadering begon, en Joris zijn vader zag staan bij de spreekstoel leek hij wel jaren ouder. Aarzelend, zoekend naar woorden, klonk zijn stem over het plein. “Gij weet allen waarvoor wij wederom bijeengekomen zijn. Alleen zij die voor het eerst in ons midden verkeren, dient deze zaak nog uitgelegt te worden. En hoewel het mij veel moeite kost, zal ik toch beginnen met de reden van de bijeenkomst te verklaren. Onze stad , die ligt temidden der bloeiende rozen, is niet een stad zonder vijand. Wij hebben namelijk 1 vijand en dat is de Draak. Deze draak heeft van ons dorp geëist dat wij elk jaar tien jonge schone vrouwen geven als offer en dan laat de draak ons dorp met rust. Die jonge vrouwen komt de draak elk jaar opeisen, we weten allemaal dat dit verschrikkelijk klinkt, maar evengoed weten wij dat er niet aan te ontkomen is. En daarom stel ik voor, evenals ieder ander jaar door het lot te laten beslissen wie aan de draak zal worden overgeleverd”.
Het duurde een paar tellen voor Joris begreep, wat er elk jaar gebeurde in zijn dorp. Hij was geschokt en dacht nog even aan hoe blij hij vanmorgen nog was toen hij alleen door de straten liep met zijn paard. Voorzichtig keek hij om zich heen. Was er dan niemand die zijn stem verhief om om zich te verzetten tegen deze vreselijke loting? Misschien waren er in het verleden wel stemmen van protest geweest, maar die waren nu echt verstomd. Waar woont die draak, vroeg Joris aan een man die naast hem stond. “Ver weg, verder dan de verre zon”, antwoordde de man. Plotseling draaide Joris zich om en ging weg van het plein. Dwars door de mensenmassa heen. Hij wilde hier niet langer zijn. Eenzaam ging hij door de straten der stad. Dat was het dus wat ze altijd verborgen hadden gehouden. Eigenlijk wilde Joris terug gaan en zeggen dat die offering van de meisjes niet langer kon, maar ach, wie zou er nu luisteren naar een jong man van net 18 jaar?? Doelloos liep hij rond in de straten, toen het donker werd ging Joris naar huis. Stil ging hij trap op naar zijn slaapvertrek. Niemand merkte dat hij thuis was gekomen en hij wilde liever ook alleen gelaten worden. Hij probeerde te slapen maar dat lukte niet. En opeens was het alsof er een vreemde stem tegen hem zei: “Je moet iets doen!!” Hij ging zitten en keek naar zijn wapenuitrusting, liep vastberaden naar zijn harnas en deed hem aan. Daarna nam hij zijn zwaard, en liep door de nachtelijke stilte naar de stal waar zijn paard stond. Het beest herkende hem en hinnikte blij. Joris had zijn paard snel klaar gemaakt voor een lange reis en liep stapvoets door de tuin.Terwijl hij door de straten liep dacht aan de families die nu verdrietig waren omdat hun dochter aan de draak gegeven zou worden, en liep vlug naar de poort. Joris ging op pad, hopend snel iets te horen van de draak, niet wetend wat hem te wachten stond.
De omgeving was nu zeer ruig aan het worden met overal spleten in de grond door de hitte. In de verte kwam de zon alweer op en opeens klonk er in de verte het gedonder van onweer? Of was het wat anders. Na een tijdje klonk het geluid weer, nu dichtbij. Het was zo sterk, dat de grond er van dreunde en het paard steigerde wild. Slechts met moeite wist Joris het paard in bedwang te houden. En opeens in de grauwe ochtendschemer zag Joris het monster van een Draak dichterbij komen. De wrede, grote bek wijd open. Vuur kwam over zijn tong en met zijn grote staart zwiepte hij zand en stenen de lucht in. Het was vreselijk. Erger dan hij zich had kunnen voorstellen. Hij dacht aan zijn vaders huis, waar ze nu wakker werden en hem niet konden vinden. Hij dacht aan de veiligheid daar. Maar toen schoot de schande van het offeren van jonge meisjes aan dit monster hem door het hoofd. En greep hij met vaste hand zijn zwaard .Het staal flitste in de glans van de net opkomende zon. De draak zag het zwaard blinken. Een vreselijk gebrul vervulde de lucht en met zijn kop stootte hij een rotsblok in de richting van Joris. Het paard sprong verschrikt opzij en het blok verdween in de diepte van de kloof. Met al zijn kracht dreef Joris zijn paard in de richting van de draak en sloeg met zijn zwaard, dat luid afketste tegen het schubbige pantser van het monster. De slagen dreunden door het bos. Hijgend ging de adem van de ridder en het paard sidderde van ingehouden vrees. Het monster sproeide een kring van vuur om zich heen, maar Joris vluchtte niet, maar viel ook niet aan. Na een even uitgehijgd te hebben trok Joris weer ten strijdde, zwaaiend met zijn zwaard. Eenzaam vocht Joris voor zijn leven en voor het geluk van anderen. De draak trachtte steeds het paard te grijpen om het te doden, en toen het paard te moe was had de draak het paard dan ook te pakken. Bloedend uit de vele wonden viel het paard uiteindelijk neer op de grond. Joris sprong weg om niet verpletterd te worden door zijn eigen paard. Even was Joris verdrietig om het verlies van zijn paard, maar toen hij een soort overwinningsgebrul hoorde van de draak, had hij opeens al zijn vechtlust weer terug. Hij greep opnieuw zijn zwaard, en vocht verder. Moe werden zijn voeten, was het dag of was het nacht? Hij wist het niet, hij wist alleen dat hij streed voor een serieuze zaak en dat het recht aan zijn zijde was. Zijn harnas was gedeukt en besmeurd met bloed. Eindelijk na zeer lange tijd, merkte Joris dat de draak ook moe werd en verzwakt was door bloedverlies. Zijn gebrul klonk minder luid. Zijn zwaard opheffend in de moede handen, drong hij naar voren. Een laatste slag. De genadeklap, draaiend op zijn grote poten valt de grote draak op zijn zij. Zijn enorme grote bek opent en sluit zich erg snel. Dan rolt het het dood van de helling af, en blijft doodstil liggen. Het is dood, nooit zal het meer zijn afschuwelijke werk doen. De strijd is voorbij. De overwinning werd behaald. Wie gaf hem de kracht? Hij zakt op zijn knieën neer en kijkt omhoog. Hij dankt de Heer voor zijn kracht en de overwinning.
Toen viel Joris in een diepe slaap, na een zeer lange tijd ontwaakt hij en keert terug naar het dorp. Zonder rusten ging hij naar huis. In de poort gekomen van zijn eigen dorp en langs de straten op weg naar zijn huis, herkende niemand hem. Maar toen hij met zijn gedeukte en gescheurde harnas zijn huis binnen liep, herkende zijn vader hem direct. Zijn vader riep: “Joris, ben je terug gekeerd? Wat heb je gedaan? Vanwaar kom je? Ik weet het, je was treurig om de offering. Maar wees gerust, de draak is niet hier geweest om de meisje op te eten”.
Joris keek zijn vader ernstig aan en zei: “De draak is gedood, vader. Ik doodde hem na een lange strijd.
Dit blije nieuws ging als een lopend uurtje door het dorp. Niemand kon het geloven. Er gingen mannen van de stadsraad te paard, naar de plek waar de draak lag, gedood door hun Joris. Toen een ieder het echt geloofde, na zelf hebben gekeken, kwam er een groot feest. Maar ze zochten naar de held die de draak gedood had, maar deze was nergens te vinden. Joris was weggegaan. Verder trekkend om te strijden voor rechten, vrede en eerlijkheid. Dat was zijn taak en die zal hij volbrengen.”
|
|
(naar boven) |
Stamgezwam
“sms Pasen-weer HITsig weer AAN”
door: PalinG
U vraagt zich vast af wat de stam ‘soal’ gedaan heeft tijdens de Pasen. Ik zal het u vertellen. Kamperen natuurlijk. En –niet te vergeten- de flauwe-woord-grapjes-pot vullen.
Het begon allemaal weer op Goede Vrijdag. SMS wekker aan UIT. Voor sommigen begon het al een avondje eerder. SMS troepgebouw AAN. Voor een enkeling –de echte gelukkigen- begon het al op woensdag. Dit jaar 50 jaar HIT. ‘Soals’ altijd haalden wij ons hart op in Dwingeloo. Tenten en hotel mee, piopalen, touw, keukengerei… en rode kool. SMS Chauken AAN. SMS Thrianta AAN. SMS C-team… euh… AAN.
Heerlijk bezig, posten opbouwen en afbreken. Trappers-baantjes met bijvoorbeeld een Duits vierkant of een ape(n)brug zonder vaste woon- of verblijfplaats, vlotten die niet wilden vlotten, maar wel wilden drijven. Het bekende werk.
De avond viel niet snel genoeg. Eindelijk rust, nou ja… Er was dit jaar –weer- teveel drinken besteld. Hadden wij weer. Dus zelfs in je vrije tijd moet je er nog tegen werken om alles op tijd leeg te krijgen. Rustig aan doen was geen optie, want SMS vuur aan AAN. We babbelden en kuierden, maar we waakten er dit jaar voor geen SMS vuur AAN te raken. ‘s Avonds een oranje man ‘s ochtends een bleke man. SMS AVD de tent uit AAN. De coö’s Nelis & Joost hadden het er maar druk mee.
Nelis had het zo druk –en niet alleen met sms-en- dat hij later die dag niet veel meer kon dan hangen. Zijn reputatie hing aan een touwtje, maar hij herstelde handig. RUFT had hem iets te laag gehangen. Hij wist behendig uit het zwembad te klauteren en kwam er droog van af. Zo ziet u maar, de beste stuurlui staan aan wal.
Zaterdag was in meerdere opzichten een bijzondere dag. Het eindigde ermee dat Joost –in tegenstelling tot menig feut of zeug- voortaan trots zijn schouders kan laten zien. Ze zijn versierd, en verdiend! Om middernacht zongen we voor Peter. “Peter, dit is je verjaardag. Peter, je verjaardag gaat zomaar niet voorbij.”
Zondag genoten van het Paasontbijt, de versnaperingen van Marjolein en een potje jeux-des-banden (uitermate geschik-te voor heiderijk bosgebied 😉 Voorts brachten we de ‘verplichte’ bezoekjes aan de wateren en terrasjes in de regio.
In één van de nachtelijke gesprekken had een niet nader te noemen junior chauffeur tegen een senior chauffeur beweerd dat Lex (recent voorzien van nieuwe terreinbanden) sterker is dan Max. Dat leidde tot een krachtmeting op de woestijn. Max en Lex werden met billen in elkaars richting opgesteld en door een polsdik touw aan elkaar verbonden. De chauffeurs lieten de motoren brullen en de koppelingen opkomen. Gas! GAS! GAAAAAS! De motoren gierden, de achterwielen draaiden, het zand vloog door de lucht. De junior moest zijn ongelijk bekennen. Lex legde het af tegen de grotere Max. De junior chauffeur en Lex kenden hun plek weer. Uiteraard vroeg de galabaan op de twee paasdagen weer de nodige aandacht. Toen Blom met een groot net op zijn rug aankwam, verzuchtte hij “Ik heb het net gehaald”. Uiteindelijk paste het net net, dat ging net goed, maar het hing netjes.
Het weer was weer prachtweer tijdens de HIT. Alleen jammer dat die bui op maandag niet doorzette. Nu bleef het terrein begaanbaar en viel het nawerk tegen. Slecht twee tenten hoefden we uit te hangen, en 400 sjortouwen. Weer niet tot op het bot verkleumd en afgepeigerd thuis.
Volgend jaar beter!
|
|
(naar boven) |