Nieuwsbrief, jaargang 25, nr. 4
Inhoud:
Van de Redactie, Van de voorzitter, Hordenieuws, Jantje Beton, Troeppraat, Joop van der Knoop, Het geno(o)tschap, Jubileumkrant, St. Joris verhaal, Uit den ouden doosch, History van de JPG, Rowannieuws, Stamgezwam
van de Redactie
(door: de Redactie)
Ondanks berichten dat de gehele redactie dakloos danwel computerloos is, zit dan toch een deel van de redactie nu bij Hans Maarten thuis, achter wel twee PC’s.
Gelukkig staan hier in het voor de rest lege studentenhuis, ons nog wel meer PC’s ter beschikking, maar daar hebben we nu niets aan. Er is namelijk een deel van de redactie die andere dingen belangrijker vindt dan een redactievergadering. Sommigen hebben feestjes die belangrijker zijn, anderen zijn weer eens op vakantie.
Traditioneel beginnen we met het afbellen van de halve groep waar toch de stukjes blijven. Dan krijg je weer smoesjes dat ze er nog wat leuke annekdotes in willen doen, of alles op rijm willen zetten. Dan zeggen wij weer: “geef maar wat je hebt, als het echt niet leuk is, plaatsen we het toch niet.” Nou, dan komen de stukjes wel binnen. Wel hulde voor diegenen die altijd op tijd zijn met hun stukjes.
Na het afbellen gaan we altijd even eten. Hans Maarten heeft vandaag een overheerlijke kip siam gemaakt met hierbij gebakken kool en rijst.
Normaal beginnen we tijdens het eten met de vergadering. Ingekomen post, notulen van de vorige keer, etc. Helaas konden we nu nog niet beginnen omdat Erhard langs kwam. Hij wou ook wel meeeten en had de kool meegenomen. Tevens had hij zijn digitale camera meegenomen met daarop wat foto’s en filmpjes van de HIT. Tijdens het eten konden we dat nog mooi even kijken.
In deze dikke nieuwsbrief weer een speciale jubileumkrant, nieuws van de speltakken, en omdat het zojuist Sint Joris is geweest, het hele Sint Joris verhaal.
Wij wensen jullie allemaal veel leesplezier.
|
|
(naar boven) |
Van de voorzitter
(door: Mario Fokkens)
Nu de meeste winterse activiteiten plaats maken voor de buitenactiviteiten komt de volgende nieuwsbrief al weer uit.
Zoals ik in de vorige nieuwsbrief al zei, hebben we in het begin van het jaar veel genoten van al het eten en gezellig samen zijn in het gebouw, zo kijken we nu al voorzichtig uit naar het gezellig samenzijn in de buitenlucht, dan doel ik op alle kampen die nu al volop in voorbereiding zijn.
Maar om toch ook nog even terug te kijken naar de afgelopen periode, begin ik maar met de Stam. Deze had een hike georganiseerd, de zogenoemde nachthike, die een historisch deelnemers aantal had. Ondergetekende heeft als deelnemer de sfeer en de tocht mogen ervaren en ik kan u dus uit eigen ervaring meedelen dat het een geslaagde hike was.
Maar daarna was het toch tijd voor de kampen en de verkenners wisten samen met een aantal vaders en zoons een geslaagd VAZO kamp te organiseren. Zelf ik tijdens de ontberingen die vader en zoon moesten doorstaan, u moet weten de heren zaten met regenachtig en guur weer op de fiets, ze een goedbedoelde hart onder de riem gestoken. Ik ga er van uit dat er verderop in deze nieuwsbrief nog een mooi verslag staat van dit kamp.
Ook hebben we begin april met alle leiding een geweldige avond en nacht gehad. Dit is een jaarlijks terugkerend ritueel waarin we in een ontspannen sfeer als leiding en bestuur samen zijn en een thema ondergaan en/of behandelen.
Afsluitend kan ik melden dat de HIT in dwingeloo ook weer geweest is. En misschien vindt u daarvan ook een verslag van terug in de nieuwsbrief.
Dan toch nog even een korte vooruitblik….
Op vrijdag 23 april is er het jaarlijkse st. Joris, terwijl ik me bedenk dat wanneer u deze nieuwsbrief krijgt het waarschijnlijk al weer geweest is. Dan zullen we bij koninginnedag ook weer in de stad te vinden zijn.
En dan zal eind mei de Marnewaard weer een aantal dagen ons huis worden. Daartussen in ga ik er van uit dat er zaterdag met veel plezier van alles aan en om de houtlaan wordt ondernomen en ik hoop u daar binnenkort weer te mogen begroeten.
|
|
(naar boven) |
Hordenieuws
(door: Fulco Westerhout (Kaa))
Wat hebben de welpen de laatste tijd allemaal uitgespookt;
Zoals altijd hebben wij het weer erg druk gehad met allerlei leuke dingen.
Naast de standaard spelletjes zoals Beren hebben we zelfs een kamp gehad.
Het VaZo-Kamp dit is niet zomaar een kamp want hier mogen behalve de welpen zelf ook hun vaders mee op kamp.
Op vrijdag avond was het dan zover het VaZo-Kamp kon beginnen nadat de teams werden ingedeeld werden de vaders met hun zoons op een bepaalde plek gedropt, na einden en einden lopen kwamen de groepen eindelijk aan bij de hamburger post dit was erg lekker want door de kou had iedereen wel zin in een broodje hamburger.
De vaders dachten toen dat ze bijna terug waren maar het tegendeel was waar, alle welpen gingen met een aantal leiding terug naar het gebouw om daar lekker te genieten van chips en cola, terwijl de ouders achter bleven met een nieuwe route.
Toen alle welpen allang sliepen kwamen de vaders pas terug in het gebouw om eindelijk van hun welverdiende rust te kunnen genieten.
De volgende dag waren we alweer vroeg op want er moesten nog heel veel leuke dingen worden gedaan, bijvoorbeeld het spel blikspuit alleen dan was je nu niet alleen maar zat je aan je vader vastgebonden.
‘s Middags kregen de welpen en de vaders per groep een soort foto route, waarbij plaatsen werden gevraagd waarvan je als groep een foto moest maken.
Toen iedereen weer terug was zat het Vazo-Kamp er alweer op, sluiten en weer naar huis.
De opkomst na het VaZo-Kamp hebben de welpen zelf een echte trappers baan gebouwd, deze werd toen hij klaar was door iedereen gedaan en het mooie was dat de baan alle welpen ook nog hield ook dus de welpen van nu kunnen erg goed knopen.
|
|
(naar boven) |
Jantje Beton
(door: Marjolein Walsweer)
Zo beste mensen, het is weer voorbij de jaarlijkse collecte, en het was weer een succes!!
Met wat minder bussen dan vorig jaar hebben we toch weer
zo’n € 1407,82 opgehaald, weer ietsje meer dan vorig jaar.
Wat dus voor de groep betekent dat we zo’n € 650,- op de eigen rekening erbij krijgen.
Dus een ieder bedankt voor het lopen, het valt wel mee hé, achteraf?!
En dan maar weer tot volgend jaar.
Gegroet het Jantje Beton team,
Atze en Marjolein.
Vrijwilliger zijn…..
is vrijwillig, maar niet vrijblijvend
is verbonden, maar niet gebonden
is onbetaalbaar, maar niet te koop
is positief denken
is positief doen
met als enige doel
voor jezelf en een ander
een goed gevoel.
|
|
(naar boven) |
Troeppraat
(door: Rob Drijver)
U gaat zometeen een stukje lezen over de verkenners van de afgelopen periode. Dit stukje is geschreven door een nieuwe verkennersleiding die nu een paar maanden leiding is bij de verkenners.
Voordat ik over de verkenners begin, zal ik mij eerst maar even voorstellen. Sinds mijn zesde levensjaar bij ik lid van de scouting Johannes Post Groep Assen. Bijna alle speltakken heb ik ondertussen achter de rug. Zo heb ik dus de bevers, welpen, verkenners en de rowans meegemaakt en zit nu bij de stam.
Het leek mij leuk om ook de ervaring als leiding op te doen, en heb dus begin dit jaar bekend gemaakt dat ik wel graag verkennersleiding zou willen worden. En warempel, ik werd “aangenomen” als aspirant vaandrig bij de verkennersleiding. Hartstikke gaaf natuurlijk! Maar goed…nu weet u nog steeds niet wat mijn naam is, wat ik doe ik het dagelijks leven, en hoeveel broers of zussen ik heb. Dat zal ik dan nu maar even vertellen.
Op 9 maart 1984 zag ik het levenslicht en hebben mijn vader en moeder besloten mij Robert Hendrik Drijver te noemen met de roepnaam Rob. Ik heb drie zussen, één vader en één moeder. Zelf ben ik de jongste en samen met mij papa de enigste mannetjes in de familie.
Momenteel doe ik in het dagelijks leven de opleiding Facilitaire Dienstverlening op MBO- niveau 4 aan het Noorderpoortcollege te Groningen. Nog twee maandjes en dan ben ik klaar met deze drie jarige opleiding. Hierna ben ik van plan door de studeren aan de Hanzehogeschool te Groningen bij de studie Facility Management met als afstudeerrichting Evenementenorganisatie.
Genoeg over mijzelf…
Laten we het even hebben over de programma’s van de verkenners de afgelopen tijd.
In de vorige nieuwsbrief zijn we blijven steken bij de prachtige –goed georganiseerde- hike van de hopman en de assistent hopman. Deze nieuwsbrief gaan we dus verder met het VaZo Kamp wat 20 en 21 maart plaats vond.
Het was een leuk kamp, maaaarrrr…de opkomst van vaders en verkenners was erg indrukwekkend, 13 koppels bestormden zaterdagochtend 10.00 uur het troepgebouw aan de Houtlaan.
De welkomst zal ongetwijfeld goed zijn geweest. Om 13.00 uur was ik terug van een open dag en weet ik dus vanaf dit tijdstip waar ik over praat. De leiding was op dit momen best druk. Een volgeladen Polo van Joost benadrukte dit eveneens. De vaders en zonen waren namelijk een hike aan het fietsen. De route wringde zich door het prachtige Drentse landschap. Alleen was het landschap nog iets fraaier als wat minder vochtig was geweest. Het begin van de dag keek ons lachend toe, maar
halverwege de middag werd dit ronduit treurig. Ondanks de al doorweekte Va en Zo’s, besloten wij de hike maar te stoppen. Terug dus naar het gebouw.
Na allen weer te zijn voorzien van droge kleren en hete koffie was het tijd voor eten. Heerlijke macaroni stond op het menu. Na genoten te hebben van dit maaltje werd er door de groep verkenners en de groep ouders een toneelstuk voorbereid. Door de leiding was er alleen een decor neergezet waarop de ouders en verkenners hun eigen verhaal mochten bedenken. Zo gezegd zo gedaan…
Na het schrijven van de scripts zaten beide ploegen te popelen om hun eigen toneelstuk ten tonele te vertonen. Maar dit was niet de bedoeling…de verkenners mochten namelijk het script van hun ouders uitvoeren en de vaders het script van hun zonen.
Een prachtig resultaat was het gevolg. De ouders kwamen in de schijnwerpers met het verhaal over de Familie Klodder en de verkenners vertoonden hun kunsten met het verloop van scouting van verleden tot nu. De “creatieve ideeën” avond werd afgesloten met een grappig stukje van de feuten-leiding en de “oude” (maar wijze) leiding. De “jonge” leiding deed het over dirken (slapen) en de “oude” leiding lieten hun “frustraties” uit over de eigenschappen van de vaandrigs en de aspirant vaandrigs (feuten dus).
De avond werd afgesloten met een de film “Pirates of the Caribean” onder het genot van een versnapering en een drankje.
Het was ondertussen middernacht en hoog tijd voor de heren verkenners om de slaapzak op te gaan zoeken. De ouders bleven nog even gezellig wakker, waarvan sommige ouders wel erg gezellig wakker bleven, maar daar over verder geen details.
Wat volgde was de zondag. Een ontbijtje en hierna wel een erg actieve ochtend met een traditioneel potje softbal. Wederom de vaders tegen de verkenners, tot onze grote spijt wonnen de vaders dit jaar wéér (vals spel).
Rondom 14.00 uur was er dan het einde van dit leuke weekend en konden de vermoeide koppels terugkeren naar huis. Het was een leuk kamp (maaarrr..)!
Weer opgewekt en bijgekomen van het VaZo kamp stond er de 27e maart vuurtafels bouwen op het programma. Aangezien het binnenkort weer tijd is voor het Noordelijk Pinkster Kamp, is het ook van groot belang dat er veilige vuurtafels op het kampterrein komen. Na wat geknutsel van 2 uur lang! Kwamen er dan redelijke vuurtafels tevoorschijn…laat ik het zo zeggen, gelukkig moet er de 24e april tijdens de kookwedstrijden weer geknutseld worden?! Het was een zeer leerzame opkomst.
Eindelijk was het de derde van April dan zover, de verassingsopkomst van de hopman en de senior vaandrig. Toen bekend werd gemaakt wat we gingen doen, stond iedereen met een mond vol tanden. We gingen namelijk pionieren!! Bepaalde nieuwe leiding worden dan gelijk met de neus op de feiten gedrukt. Kunnen die bijvoorbeeld wel goed knopen leggen? Een kruissjorring of een platte knoop is heel goed te doen, maar als ze over een paalsteek beginnen, moet het boekje er toch echt maar even bijkomen. Ach ja, van je fouten kan je leren toch?! Tenslotte, je bent nog maar een beginnend verkennersleiding.
De verkenners hebben denk ik een hoop geleerd van deze opkomst door de wijze uitleg van Alex, Gijsbert, Blom, Berend, Nelis en Joost. Mijn tijd komt nog wel…
|
|
(naar boven) |
Joop van der Knoop
(door: dhr J. van der Knoop)
Deze keer vertel ik wat over de verschillende routetechnieken die gebruikt worden bij Hikes.
Strippenkaart
Een strippenkaart is een een verticale lijn met links en rechts horizontale of schuine dwarsstrepen. De verticale lijn is de route die je moet lopen. De dwarsstrepen zijn de wegen waar je niet in moet gaan. Je begint je route beneden aan de verticale lijn. Je gaat omhoog langs die lijn in de richting van het doel, helemaal bovenaan de lijn. Elke keer dat er een streepje aan de rechterkant van de lijn staat laat je een weg aan je rechterkant liggen. Die weg die je laat liggen ligt dus rechts van de lijn tussen de weg waar je vandaan komt en die waar je in gaat. Ditzelfde geldt natuurlijk omgekeerd voor een streepje aan de linkerkant.
Kruispuntroute
Bij de kruispuntroute zijn alle kruispunten weergegeven in de vorm van een tekeningetje van het kruispunt van boven gezien. In het kruispunt is een pijl getekend. De pijl begint altijd aan de onderkant van de tekening. Deze onderkant van de tekening is de weg/richting waar de hikers vandaan komen. Het verloop van de pijl geeft aan hoe er over deze kruising moet worden gelopen. Op het plaatje staat een voorbeeld. Je komt van de plaats waar het bolletje staat en je moet, zoals de pijl laat zien rechtsaf.
Bolletje-Pijltje
Bolletje-pijltje lijkt op kruispuntroute alleen is er hier om de pijl geen kruispunt getekend. Je ziet dus alleen het bolletje waar je vandaan komt en hoe je moet lopen. Op het voorbeeld moet je dus naar rechts in dezelfde hoek als op de tekening. Het kan dus best zijn dat het hier niet gaat om twee wegen die elkaar kruisen, maar om een zevensprong. Je moet dus in ieder geval in een hoek van 90 graden naar rechts. Je begrijpt dat zo’n plaatje als rechts te zien is in de praktijk op veel kruisingen past. Je zal dus met bolletje-pijltje als je eenmaal fout bent gelopen vaak nog een tijdje doorlopen voordat er zich een kruispunt voordoet waarbij de tekeningen niet meer
kloppen. Wat dat betreft is bolletje-pijltje wat riskanter dan een kruispuntroute, maar bolletje-pijltje is natuurlijk wel een iets grotere uitdaging.
Tekst
Je kunt natuurlijk gewoon in een tekst uitleg krijgen waarin staat hoe je moet lopen. Er wordt dan beschreven hoe de omgeving waar je loopt eruit ziet en waar je links, rechts, en rechtdoor moet gaan. Dit kan wat moeilijker worden gemaakt door valkuilen in zo’n tekst te verbergen. Als je bijvoorbeel in de route leest ‘ga linksaf bij de drie beuken’ dan is het erg waarschijnlijk dat je bij drie beukebomen linksaf moet gaan. Staat er ‘ga linksaf bij De drie beuken.’ dan moet je toch nog even goed nadenken. Als er langs de weg bijvoorbeeld een restaurant of bejaardenhuis o.i.d. staat dat ‘De drie beuken’ heet, dan moet je waarschijnlijk bij dat restaurant naar links in plaats van bij een groepje bomen. Dat komt natuurlijk omdat De drie beuken met een hoofdletter is geschreven en dus blijkbaar een eigennaam is.
Oleaat
Op een doorzichtig stuk papier is een (kronkelige) lijn getekend. Het ene uiteinde van de lijn is het begin van de route. Vaak weet je waar dat beginpunt is, bijvoorbeeld omdat je daar begint met je tocht. Je legt het begin van de lijn op een stafkaart gelijk met het punt waar je je bevind. Je moet het doorzichtige papiertje (het oleaat) dan zo draaien dat de lijn samenvalt met de wegen en paden op de kaart. Als dat gelukt is heb je aan het andere einde van de lijn het punt gevonden waar je naar toe moet lopen. Om het moeilijker te maken kun je het oleaat ook verkleinen of vergroten!
|
|
(naar boven) |
Van het geno(o)tschap
(door: Lammer Aling)
Het is voor U even stil geweest rond het Post Anthoniaans Genootschap, maar dat was meer uiterlijke schijn. Uw schrijver was heel nauwkeurig de kopij datum vergeten.
Dat betekent niet dat wij stil gezeten hebben. De afgelopen periode is er een bijeenkomst geweest waarbij Gert Roode verhaalde wat hem is wedervaren in het verre China waar hij deelnam aan een studiereis. Harro de Does leidde Gert zijn verhaal in met een kleine vertelling van de geschiedenis en geografische wetenswaardigheden waarbij visuele beelden hun verhaal kracht bijzetten en de smaakzintuigen danig op de proef werden gesteld door heuse groene, heel groene thee.
Ook voor het aanstaande Jubileum is de PAG druk doende. Zij organiseert op ZONDAG 25 APRIL een toertocht voor klassieke auto’s, sport auto’s en exclusieve auto’s. De start is om 10:30 uur bij Restaurant Van Veen en het zou natuurlijk hartstikke leuk zijn als U allemaal een kijkje komt nemen en de ruim veertig deelnemende equipes bij de start zou uitzwaaien. Wij hopen met de opbrengst van dit automobiel spektakel het spel en tenten fonds een stevige financiële injectie te kunnen geven als cadeautje voor het 75 jarig bestaan van de Johannes Post Groep.
In de volgende nieuwsbrief zal een uitgebreid verslag verschijnen.
Tot slot: Wees allen welkom op 25 april om 10:30 uur Café van Veen Witten
Meer informatie over de Pag Rally? Kijk op www.pagrallly.nl
|
|
(naar boven) |
Jubileumkrant
(door: de Redactie)
Zoals beloofd volgt hier het tweede nummer van de jubileumkrant. Omdat er tussen nu en de vorige nieuwsbrief nog geen nieuwe jubileumactiviteiten hebben plaatsgevonden zal deze krant vooral over het verre verleden gaan. Hier kun je namelijk van alles lezen over de ontstaansgeschiedenis van de JPG. Van oprichting tot afsplitsing en van de brand tot het nieuwe gebouw, je komt het allemaal in deze krant tegen. Verder kunnen we alvast melden dat er in de volgende jubileumkrant een verslag komt van de (oud)ledendag van de JPG die op zaterdag 8 mei gehouden zal worden. Verder zal er ook zeker verslag gedaan worden van de gezamenlijke Sint Jorisviering. En bovendien zal de advertentie voor het JPG T-shirt er ook zeker weer in staan. Veel plezier met deze jubileumkrant.
|
|
(naar boven) |
St. Joris verhaal
(door: Marjolein Walsweer)
De ochtendzon , die net op kwam, scheen haar eerste stralen door de open poort van het stadje Lydda, in de vallei van Saron. De velden rond de stad, waarvan de witte muren als het ware uit de vlakte omhoog rezen, waren tot nu toe grijs en vaal geweest. Maar nu de zon dan scheen was daar een tapijt van kleuren, dat scheen te leven in de koele morgenwind.
Om al deze kleuren veroorzaakt door allerlei bloemen was de vlakte van Saron beroemd, in de hele omgeving. Stil was het nog. De stad ontwaakte zonder geluiden behalve die van de vogels.
De straten van Lydda lagen verlaten in de vroege ochtend, wachtend op het eerste rumoer, dat weldra komen ging. Toen weergalmden de stappen van een paard tegen de muren der huizen.
Het was het sein van een nieuwe dag. Deuren gingen open. De ruiter die op het paard zat en zijn paard door de bochtige stegen en straten stuurde was nog jong. Hij had een open gezicht en kaarsrecht zat hij in het zadel.
De mensen die nu buiten stonden, hielden een ogenblik op met hun bezigheden en keken de ruiter en paard met een glimlach na.
Als hij een bekende tegen kwam, en dat gebeurde vaak, klonk zijn groet blij en opgewekt.
Stapvoets reed hij in de richting van de poort, waardoor de zonnestralen nu feller naar binnen vielen.
Joris ging in draf verder, dromend over de nieuwe dag. Die voor Joris zo speciaal want hij was vandaag 18 jaar geworden en dat betekende van eerst een jongen te zijn geweest en nu een man te zijn.
Een man was hij. Een ridder, uittrekkend en rondgaand door de landen, helpend daar waar dat nodig was.Hoe heerlijk was die taak. Hij voelde zich sterk in zijn jonge kracht.
In zijn hoofd hoorde hij opnieuw de woorden van zijn vader:"Jongen, vanaf nu ben je een man, een ridder, die het leed der wereld moet helpen verzachten waar hij kan. Ik hoop dat je dat nooit vergeten zult.Ik geef je hierbij je zwaard, het teken van je ridder zijn."
Joris keek opzij waar zijn zwaard hing.Zijn vader had het hem in zijn handen gelegd.
Zwaar had het gewogen, even zwaar als de plicht die hij met zijn ridderschap op zich nam. "Joris, mijn jongen , wees nu een man. Leg in een eerlijke strijd, een strijd tegen onreinheid, tegen duisternis en donkerte, nooit je wapens neer.
Met deze woorden was de korte indrukwekkende plechtigheid voorbij. Opeens zag Joris hoe hoog de zon al aan de hemel stond en gaf zijn paard de sporen, en haaste zich naar huis.Een dromende ridder die zijn tijd verliest en dat op deze bijzondere dag dat kon niet.
De dag van de stadsvergadering, die hij voor het eerst bij mag wonen.De straten waren druk en vol en alleen het marktplein lag er leeg en verlaten bij.
Men had het schoongeveegd in afwachting van de stadsvergadering.
Eerst moets men man zijn om de stadsvergadering bij te wonen.Er lag alleen een geheimzinnige waas over deze dag. Geen kind in Lydda wist er echt het fijne van.
Maar vandaag zou Joris dit geheim ook te weten komen. Joris kwam thuis en na het eten stond zijn vader haastig op en verliet met korte groet het huis. Joris keek zijn moeder verwonderd aan, maar zij deed of ze dat niet merkte.
Ze zei alleen : "Je zult moeten voortmaken, je mag niet te laat komen." Terwijl Joris door de straten liep was hij niet vrolijk, het waren zeker geen blijde dingen die daar besproken werden.Hij keek naar alle gezichten die hij tegen kwam en er was niet één, waar blijdschap op te lezen stond. Toen de stadsvergadering begon, en Joris zijn vader zag staan bij de spreekstoel leek hij wel jaren ouder.Aarzelend, zoekend naar woorden, klonk zijn stem over het plein.
"Gij weet allen waarvoor wij wederom bijeengekomen zijn. Alleen zij die voor het eerst in ons midden verkeren, dient deze zaak nog uitgelegt te worden. En hoewel het mij veel moeite kost, zal ik toch beginnen met de reden van de bijeenkomst te verklaren.
Onze stad , die ligt temidden der bloeiende rozen, is niet een stad zonder vijand.
Wij hebben namelijk één vijand en dat is de Draak. Deze draak heeft van ons dorp geeist dat wij elk jaar tien jonge schone vrouwen geven als offer en dan laat de draak ons dorp met rust.
Die jonge vrouwen komt de draak elk jaar opeisen, we weten allemaal dat dit verschrikkelijk klinkt, maar evengoed weten wij dat er niet aan te ontkomen is.En daarom stel ik voor, evenals ieder ander jaar door het lot te laten beslissen wie aan de draak zal worden overgeleverd".
Het duurde een paar tellen voor Joris begreep , wat er elk jaar gebeurde in zijn dorp. Hij was geschokt en dacht nog even aan hoe blij hij vanmorgen nog was toen hij alleen door de straten liep met zijn paard. Voorzichtig keek hij om zich heen. Was er dan niemand die zijn stem verhief om om zich te verzetten tegen deze vreselijke loting?
Misschien waren er in het verleden wel stemmen van protest geweest, maar die waren nu echt verstomd.
Waar woont die draak, vroeg Joris aan een man die naast hem stond.
"Ver weg, verder dan de de verre zon", antwoordde de man.
Plotseling draaide Joris zich om en ging weg van het plein. Dwars door de mensenmassa heen. Hij wilde hier niet langer zijn. Eenzaam ging hij door de straten der stad. Dat was het dus wat ze altijd verborgen hadden gehouden. Eigenlijk wilde Joris terug gaan en zeggen dat die offering van de meisjes niet langer kon, maar ach, wie zou er nu luisteren naar een jong man van net 18 jaar?
Doelloos liep hij rond in de straten, toen het donker werd ging Joris naar huis.
Stil ging hij trap op naar zijn slaapvertrek. Niemand merkte dat hij thuis was gekomen en hij wilde liever ook alleen gelaten worden.
Hij probeerde te slapen maar dat lukte niet.
En opeens was het alsof er een vreemde stem tegen hem zei: "Je moet iets doen!!"
Hij ging zitten en keek naar zijn wapenuitrusting, liep vastberaden naar zijn harnas en deed hem aan. Daarna nam hij zijn zwaard, en liep door de nachtelijke stilte naar de stal waar zijn paard stond.
Het beest herkende hem en hinnikte blij. Joris had zijn paard snel klaar gemaakt voor een lange reis en liep stapvoets door de tuin. Terwijl hij door de straten liep dacht aan de familie’s die nu verdrietig waren omdat hun dochter aan de draak gegeven zou worden, en liep vlug naar de poort. Joris ging op pad, hopend snel iets te horen van de draak, niet wetend wat hem te wachten stond. De omgeving was nu zeer ruig aan het worden met overal spleten in de grond door de hitte. In de verte kwam de zon alweer op en opeens klonk er in de verte het gedonder van onweer?
Of was het wat anders. Na een tijdje klonk het geluid weer , nu dichtbij. Het was zo sterk, dat de grond er van dreunde en het paard steigerde wild. Slechts met moeite wist Joris het paard in bedwang te houden. En opeens in de grauwe ochtendschemer zag Joris het monster van een Draak dichterbij komen. De wrede, grote bek wijd open. Vuur kwam over zijn tong en met zijn grote staart zwiepte hij zand en stenen de lucht in.Het was vreselijk. Erger dan hij zich had kunnen voorstellen.
Hij dacht aan zijn vaders huis, waar ze nu wakker werden en hem niet konden vinden. Hij dacht aan de veiligheid daar.
Maar toen schoot de schande van het offeren van jonge meisjes aan dit monster hem door het hoofd. En greep hij met vaste hand zijn zwaard .Het staal flitste in de glans van de net opkomende zon.
De draak zag het zwaard blinken. Een vreselijk gebrul vervulde de lucht en met zijn kop stootte hij een rotsblok in de richting van Joris.
Het paard sprong verschrikt opzij en het blok verdween in de diepte van de kloof.
Met al zijn kracht dreef Joris zijn paard in de richting van de draak en sloeg met zijn zwaard,
dat luid afketste tegen het schubbige pantser van het monster. De slagen dreunden door het bos. Hijgend ging de adem van de ridder en het paard sidderde van ingehouden vrees. Het monster sproeide een kring van vuur om zich heen, maar Joris vluchtte niet, maar viel ook niet aan. Na een even uitgehijgd te hebben trok Joris weer ten strijdde, zwaaiend met zijn zwaard. Eenzaam vocht Joris voor zijn leven en voor het geluk van anderen. De draak trachtte steeds het paard te grijpen om het te doden, en toen het paard te moe was had de draak het paard dan ook te pakken. Bloedend uit de vele wonden viel het paard uiteindelijk neer op de grond.
Joris sprong weg om niet verpletterd te worden door zijn eigen paard. Even was Joris verdrietig om het verlies van zijn paard,maar toen hij een soort overwinningsgebrul hoorde van de draak, had hij opeens al zijn vechtlust weer terug. Hij greep opnieuw zijn zwaard, en vocht verder. Moe werden zijn voeten, was het dag of was het nacht? Hij wist het niet, hij wist alleen dat hij streed voor een serieuze zaak en dat het recht aan zijn zijde was.
Zijn harnas was gedeukt en besmeurd met bloed.Eindelijk na zeer lange tijd, merkte Joris dat de draak ook moe werd en verzwakt was door bloedverlies. Zijn gebrul klonk minder luid. Zijn zwaard opheffend in de moede handen, drong hij naar voren. Een laatste slag. De genadeklap, draaiend op zijn grote poten valt de grote draak op zijn zij.
Zijn enorme grote bek opent en sluit zich erg snel. Dan rolt het het dood van de helling af, en blijft doodstil liggen.
Het is dood, nooit zal het meer zijn afschuwelijke werk doen. De strijd is voorbij. De overwinning werd behaald. Wie gaf hem de kracht?
Hij zakt op zijn knieen neer en kijkt omhoog. Hij dankt de Heer voor zijn kracht en de overwinning.
Toen viel Joris in een diepe slaap, na een zeer lange tijd ontwaakt hij en keert terug naar het dorp. Zonder rusten ging hij naar huis.
In de poort gekomen van zijn eigen dorp en langs de straten op weg naar zijn huis, herkende niemand hem. Maar toen hij met zijn gedeukte en gescheurde harnas zijn huis binnen liep, herkende zijn vader hem direct. Zijn vader riep: "Joris, ben je terug gekeerd? Wat heb je gedaan? Vanwaar kom je?
Ik weet het, je was treurig om de offering.
Maar wees gerust, de draak is niet hier geweest om de meisje op te eten. Joris keek zijn vader ernstig aan en zei: "De draak is gedood, vader. Ik doodde hem na een lange strijd.”
Dit blije nieuws ging als een lopend uurtje door het dorp. Niemand kon het geloven.Er gingen mannen van de stadsraad te paard, naar de plek waar de draak lag, gedood door hun Joris.
Toen een ieder het echt geloofde, na zelf hebben gekeken, kwam er een groot feest. Maar ze zochten naar de held die de draak gedood had, maar deze was nergens te vinden.
Joris was weggegaan. Verder trekkend om te strijden voor rechten, vrede en eerlijkheid.
Dat was zijn taak en die zal hij volbrengen.
|
|
(naar boven) |
Uit den ouden doosch
(door: Marjan de Visser)
Voor deze keer ben ik eens wat later in de geschiedenis gedoken.
Nieuwsbrieven moet je dus altijd bewaren blijkt nu maar weer, want in nr 5 van jaargang 4 (dec. 1983) staat bijvoorbeeld:
“…in de groepsvergadering van 26 november werd druk gediscussieerd over een andere structuur”van de groep. Een andere organisatievorm moest er komen.
De speltechnische en organisatorische vorm moesten worden gescheiden.
Groepsbegeleider Roelof Swart moest opzoek naar een een opvolger voor Rob en kwam terecht bij dhr Wolfs (stichting –materiële zaken) en Ed Jissink (voorzitter groepsraad spel etc.) Dit was het jaar dat het groepsgebouw weer herbouwd werd na de brand in 1982.
Dus de beide mannen wisten wel wat ze moesten doen. Het was het december nummer dus een “overdenking”hoorde er ook bij vond de toenmalige redactie. Hoog gegrepen (?)
Een ster
En als ik bang ben dat ik stil sta
Kijk ik heel gauw naar een ster
Want ik weet dat die zó snel gaat
Dat het lijkt alsof hij stilstaat
Dus
Wie weet
Denk ik
Ben ik ontzettend ver.
Rowans hadden we ook al in die tijd. Ze vonden zelf dat ze bijzonder fanatiek aan de gang geweest waren. Koekjes bakken(!)
Huismoeders opgelet: graan malen tussen twee tegels; aanmaken met water maar niet te veel; goed kneden en vervolgens het zooitje goed plat slaan. Dan de koek in de aluminiumfolie pakken en in het vuur. Succes verzekerd, al kan het wel voor file vorming voor de wc veroorzaken (Rense Pranger schreef dit).
De Stam meldde (Erik Post) : wij hebben ons flink geroerd de afgelopen periode: kerstbomen kappen en vervoeren en uitventen (actie) oliebollen bakken vervoeren en afleveren: zie daar onze bijdrage aan het nieuwe groepsonderkomen.
Het traditionele Nieuwjaarsdiner:een koud buffet en de kerstmaaltijd met de hele groep.
(Ziedaar de kortste omschrijving van dit stukje traditie).
Uit krant 3 jaargang 6 oktober 1984 het verslag van het “SMURFENZOMERKAMP”van de welpen in Vilsteren.
We vertrokken om twee uur vanaf de Houtlaan en kwamen na een poosje in Vilsteren. Daar stonden de tenten al (leiding en stam) We kregen eerst ranja en toen deelden we de tenten in.
We gingen met zijn allen het kamp openen met de troep de rowans en de stam.
Zondag waren we op het kamp en toen kwam Gargamel er aan met een brief en in die brief stond: Ik haat smurfen!
Dat hij de smurfen haatte hebben we gemerkt. Want toen we van een tocht terugkwamen had hij alle bagage op een hoop midden in het kamp gelegd, met alle bekers ertussen! We waren erg kwaad op Gargamel want we moesten alle rommel zelf weer opruimen.
Dinsdag gingen we naar het dorp en hebben we snoep gekocht. Er was markt in Ommen. Woensdag hebben we gezwommen in de vijver aan de andere kant van de spoorbaan. Jan Reint verloor zijn bril in het water, de sukkel. Met binnenbanden hadden we erg veel lol. De verkenners waren er ook nog. Donderdag hadden we een sportdag, we deden een steeple-chase in het bos. De verkenners en rowans en de stam deden ook mee. Rense won, Jeroen tweede en nummer drie ?? Daarna aten we chili con carne. Dat was wel lekker het ijsje ook. Vrijdags hebben we Gargamel gevangen en toen was het feest.
Met het feest gingen we een vuurtje stoken en marshmellows maken en stokbrood bakken en een groot kampvuur met de hele groep. Wij hebben een stukje gedaan waarbij de hopman voor burgemeester speelde en vijf welpen waren soldaten en Hathi was de kapitein die het bevel gaf van VUUR en de hopman werd natgespuugd (hij had wel een plastic zak ) (!)
Zaterdag gingen we inpakken en naar huis.
Tim Visser en Hans de Visser schreven dit verhaal.
Een zomerkamp in Ommen in 1991.
De Zondag werd beschreven door Marco Sanders:
Nadat we zaterdag ‘s avonds waren vertrokken met het vlot, gingen we ‘s nachts langs de waterkant onder een zeil slapen. De volgende ochtend werd er brood gesmeerd en hebben we met zijn allen ontbeten, daarna voeren we verder en kwamen al snel bij een stuwdam terecht. We hadden de keus 1. vlot uit het water halen en aan de andere kant van de stuw er weer inleggen.
Of 2. met vlot en al van een soort watervalletje om de stuw heen varen. Op een enkeling na was de keus dus :de waterval.
Dit lukte en we kwamen heel beneden. Het vlot ook. Toen na een paar km varen kwamen we bij het kampterrein, de vlotten “demonteren” en de tenten opzetten. ‘s Avonds kregen we chili con carne. Lekker.
Eene Gert Jan beschrijft uit dat zelfde kamp de donderdag. We gingen naar de stad (Ommen). We kregen een brief waarin stond dat we naar het politiebureau moesten om drugs te halen dat we bij de kerk aan een man moesten verkopen (?) Gaat Scouting met de tijd mee of niet)
|
|
(naar boven) |
In 1929 werd in Assen de Christelijke Padvinders Groep opgericht als “Groep Drie Assen”. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn praktisch alle belangrijke gegevens omtrent de groep verdwenen (de bezetters verboden de padvinderij alhoewel het ondergronds wel voorzichtig doorging). Ledenlijsten werden allemaal vernietigd om te voorkomen dat de jongens vanaf 18 jaar opgepakt en tewerk gesteld werden. Kortom, van deze vijf jaar is bij mij in het archief niets terug te vinden.
Na de oorlog kwam ook de padvinderij weer op gang. Met dadelijk al een groot gedonder tussen de christelijke afdelingen onderling. Gereformeerd en hervormd in een organisatie… onmogelijk. Dus vergadering na vergadering werd er landelijk gehouden met als resultaat natuurlijk afsplitsing.
In onze groep viel dat mee. Men vond andere zaken belangrijker: het opnieuw opstarten, de wekelijkse bijeenkomsten organiseren, kampen weer mogelijk maken.
Een andere verandering was de naam. Assen-groep 3 was natuurlijk leuk maar een echte naam beter. Wat te denken van de naam Johannes Post. Zoals bekend een bijzondere verzetsstrijder tijdens de oorlogsjaren, die zijn werk met de dood heeft moeten bekopen. Op 27 juni 1946 stuurde hopman Boersma een brief met het verzoek om de groep naar Johannes Post te mogen noemen naar Anne de Vries, een vriend van de familie Post. Anne de Vries schreef terug dat hij het verzoek had besproken met de familie en dat men zich zeer vereerd voelde en in het geheel geen bezwaar had. Anne de Vries schreef ook een boek: de levensroman van Johannes Post. Lees het eens dan weet je aan wie wij de groepsnaam te danken hebben.
In de jaren 60 kwam er een bijzonder grote ruzie in de groep over het te volgen beleid betreffende het geloof en de geloofsovertuiging van de leiding, bestuur en ouders. Dit tussen de gereformeerden en de hervormde groepsleden. Dit liep zo hoog op dat er een afsplitsing kwam van de JPG. Deze groep ging verder onder de naam Robinson Crusoë. Deze groep bouwde een groepsgebouw waar we nu zitten aan de Houtlaan. De JPG had een onderkomen in het Asserbos:
daar waar vroeger de gasfabriek stond (naast het kerkhof als je vanaf de Vaart de Witterstraat ingaat links). Dit heeft geduurd tot 1971. De situatie was toen als volgt: de Robinson zat zonder leiding en de JPG zat zonder kinderen. Fuseren leek een eenvoudige oplossing. Maar dat ging niet zomaar. De verschillen in geloof waren nog duidelijk aanwezig. De JPG was door de vrijere houding van zowel leiding, bestuur als leden een erg grote hindernis die genomen moest worden. Op dat moment was er bij de JPG een leidingteam dat recent bij de groep was gekomen en eigenlijk dus geen emotionele binding had met de oude situatie van de JPG. Wat niet wegneemt dat er bijzonder serieus en ingrijpend met het probleem werd omgegaan. Bij de Robinson lag het probleem veel dieper, vooral het religieuze. Maar iedereen zeg wel in dat een samengaan van de groepen de enige manier was om een Protestants Christelijke groep in Assen te houden. Je had dus het gegeven van: twee groepen, twee dAssen, twee gebouwen en ieder zijn eigen tradities en gebruiken. Uiteindelijk resulteerde dat in een nuchter overleg, doordat de groepsvoorzitter Oubaas Westhoeve, de hopman Ed Jissink en ik (als Akela) allen nieuw bij de JPG waren gekomen; dus niet belast met enig sentiment, echter wel de gevoelens van iedereen heel goed begrepen. Uiteindelijk kwam het voorstel: De groep ging Johannes Post heten omdat dat toch een man was die van onschatbare waarde geweest was in het verzet en wij die naam zeker wilden handhaven. De groepsdas werd de das van de Robinson: oranje-groen. De stam bleef de Anthonie van Diemenstam, onderdeel van de JPG. De welpen en verkenners gingen gebruik maken van dit gebouw (Houtlaan) en de stam bleef in het Asserbos. Domweg omdat er geen ruimte was voor een stamlokaal. En toen we dachten dat we met zijn allen rustig aan de nieuwe groep konden gaan werken kregen we de volgende ellende over ons heen. In de jaren 70 vond de toenmalige minister die Jeugd en Jongerenwerk in haar portefeuille had, het nodig om te eisen dat de vier padvindersorganisaties die ons land telde wel samen konden gaan in een organisatie. Nou, vier verschillende culturen samenvoegen,… hetgeen resulteerde in gedonder, geouwehoer en ruzies. In het hele land werden bijeenkomsten gehouden, die niet altijd even prettig verliepen. Zo was er hier in het noorden een toch grote groep die zich wel helemaal wilde afzonderen van wat dan Scouting Nederland zou worden. Veel beroepskrachten zouden er komen terwijl we altijd met vrijwilligers werkten. Uiteindelijk ging het natuurlijk wel gewoon door, want zonder overheidssteun bleef je ook toen al nergens. De basis van de padvinderij, bijvoorbeeld de padvinderswet met zijn 10 punten en de belofte, werd toen ook aangepast, tot datgene wat we nu nog steeds hanteren. Met voor wat de belofte betreft het Godsbegrip naar overtuiging en naar keuze. Een nieuw uniform kwam er. Op zich niet verkeerd want je liep toch eigenlijk wel een beetje voor aap in de korte ribbroek. De blauwe langbroek deed zijn intree, maar werd, volkomen logisch, vervangen door de spijkerbroek. Uniform boven de gordel vind ik nog steeds een goed idee.
Goed… de rust keerde terug en wat Scouting Nederland betreft begon het goed te lopen. De situatie bleef goed tot het gebouw in 1982 grotendeels afbrandde. Alleen het verkennerslokaal bleef behouden. Na een vreselijke hoeveelheid werk van een groot aantal mensen kwam dit gebouw uiteindelijk van en uit de grond. Uiteindelijk is het gebouw er gekomen mede dankzij een werkgelegenheidsproject met werkloze Zuid-Molukse jongeren. Er begon een nieuwe fase in de geschiedenis van de JPG. Waarbij gelukkig de gewoontes en tradities behouden bleven. Natuurlijk zijn er veel zaken aangepast in de loop der tijd. Je kunt niet met jeugd omgaan zonder dat je meegaat met alle ontwikkelingen in de samenleving.
|
|
(naar boven) |
Rowannieuws
(door: Stefan Jager)
Lieve trouwe lezers van het Rowan-nieuws, zal ik maar eens ff wat gaan lullen??
Wat zijn de Rowans?
De Rowans zijn een groep met jongens van 15 t/m 18 Jaar, die echt alleen maar lol maken! Bijna elke zaterdag een opkomst met toffe programma’s die we zelf hebben georganiseerd. Wat voor toffe programma’s zijn dat? Soms gaan we er een zaterdag ruig tegen aan en gaan we Beren en Surinaams vakkenspel, maar er zijn ook andere opkomsten waarbij we lol maken, zoals het voorbereiden van Sint Joris. Elk voorstel voor een opkomst is welkom, tenminste als het realiseerbaar blijft. Laatst hadden we bijvoorbeeld een opkomst waarbij we foto’s gingen maken en deze zelf ontwikkelen, helaas zijn we niet overal goed in en dus zijn deze mislukt, maar toch hadden we lol en daar gaat het om! Ook klussen we bij de Rowans om geld te verdienen voor ons zomerkamp en andere toffe dingen die geld kosten. Er zijn altijd hele toffe klussen bij, ook al kan ik daar zelf niet altijd bij zijn. Het KVT oftewel kerst volleybal toernooi is echt heel vet!! Je loopt de hele dag een beetje met een portofoon rond, er lopen hele mooie meiden en je krijgt ook nog betaald, wat wil je nog meer?? Als eerste jaars is het leven als Rowan soms wat zwaarder als iemand die er al 2 jaar bijzit, zo moet iedereen altijd mij hebben als we vechten met een pak koffiemelkpoeder en zo lag ik een paar opkomsten geleden bovenop het houthok vastgetaped. Nou is dat niet erg, want ik heb zelf altijd de grootste lol, zouden ze daarom mij altijd pakken??
Verslag HIT vrije zwerfhike:
Aangezien Dennis Spangenberg en ik de enigste twee Rowans waren die op HIT waren geweest, moest ik ook maar ff een verslagje maken. De vrije zwerfhike is heel tof, want je kunt precies doen wat je zelf wil. We begonnen 9 April 2004 in Beilen met onze zware tocht naar Dwingeloo. Het was uiteindelijk de bedoeling dat we dan die maandag erna tussen 14:00 en 16:00 aan zouden komen, maar de JPG zou de JPG niet zijn als we niet gewoon een half uur te laat komen. Dus hadden we maar besloten om te laat te komen, hèhè lol!!! Gelukkig hadden we tijdens de HIT gezelschap van een drietal mooie dames die wij vorig jaar op NPK hadden ontmoet. Ook al hadden we niet veel geslapen, het was wel gezellig met hun erbij. We hadden tijdens de HIT ook nog een klein aantal foutjes gemaakt: zo zijn we er achter gekomen dat we geen
pannenkoeken kunnen maken, nou ja het leek er niet veel op maar het smaakte wel goed. Zo zijn we ook een beetje fout gelopen in de vorm van een Z. Kortom het was heel erg cool/vet/chill, maar Dennis en ik kunnen niets wat een normale Scout hoort te kunnen.
Voor de overvliegende verkenners:
Er staat jullie nog heel wat te wachten, ten eerste een hele toffe tijd bij de Rowans, maar eerst ook alle nare dingen. Overvliegen is niet altijd een pretje, ook al kan ik er wel om lachen als ik er nog weer aan terugdenk. Het wordt vast wel leuk! Ik verheug me er al op!
|
|
(naar boven) |
Ach hoe zielig…
De vorige keer waarschuwde ik jullie al. Het was weer tijd voor de jaarlijkse Nachthike. Inmiddels zit zelfs de HIT er weer op. Een warm gevoel.
De Nachthike, dit jaar gehouden op 21 februari. Het thema was “Hamburger Hill”. Helikopters en hamburgers. ‘I’m lovin’ it’… Eerst een zware tour en dan een feestje. Elk jaar organiseert de AVD weer een leuke manier om de benen te strekken, en om daarna de kelen te rekken.
Op zoek naar weer iets nieuws was ditmaal gekozen voor een nieuwe start. Meestal begint en eindigd de tocht bij het Troepgebouw. Geheel in thema werden alle ‘platoons’ op het beginpunt van hun missie gedropt. Neuriënd “ik zag een rode deur die ik zwart wilde verven” begon ieders missie bij de Baggelhuizerplas.
De ‘platoons’ deden hun best onopgemerkt te blijven, want Charlie lag op de loer. Voorzien van camouflagekleuren sloop een ieder door de jungle rond Assen. Doel was de verovering van Hamburger Hill. De zege betaalde zich uit in een vers gebakken hamburger met broodje, augurk en saus. De posthouders bakten ook voor de deelnemers.
Een recordaantal van ongeveer 140 deelnemers heeft de vijand waarschijnlijk doen schrikken, want niemand heeft er ook maar één gezien. Nou ja, een enkeling, die ‘een wond in zijn slokdarm had ontsmet’, heeft wel iets gezien, maar die getuigenis kon niet bevestigd worden door onze inlichtingendienst. De verovering van Hamburger Hill werd geslaagd afgesloten met een victoriedans, een marathondans…
Tegenover alle buitenactiviteit stond dankzij het weer twee weken later een binnenprogramma. Uit de kast werden diverse spelen getrokken. Uit de kast van Bart kwam een voor velen nieuw vermaak. Een klein doosje werd op tafel ge-Set! Tot diep in het pak vla speelde een variërende groep spelers mee tot niemand een kaartje meer kon zien. Joost verraste ons weer twee weken later met een pow-wow over privacy en veiligheid.
Een leuk thema voor debat. Leerzaam en zeer actueel.
In bijna alle tussenliggende dagen, tot aan de HIT zelfs, werd geklust aan onze vrachtwagens. Dankzij deskundige hulp draait Max weer als een naaimachientje. Max en Lex kregen hun achterste goed geschuurd en voorzien van nieuwe verflagen. Prachtig gelukt, hier en daar. Enkele stamleden hebben zich heel hard ingespannen voor een verrukkelijk resultaat. De wagens hebben er in geen jaren zo strak uitgezien. Goed bezig! Het binnenrijden van Dwingeloo is jaarlijks een genot. Er is geen duidelijker teken dat de winter achter de rug is en de zomer voor de deur staat. Een lang weekend spelen in het bos. De tent van zolder, kamperen in het bos. Iedereen ziet er naar uit. Geen wonder dat we met zo velen waren. Het deelnemeraantal viel tegen, maar daar doen wij het toch niet voor, of toch? Materiaal van a naar b, via c en daarna weer terug naar a via d. Lekker toeren is leuk, maar vlotvaren is beter. Het ongelooflijke snelheidsrecord van 40 km/u is gehaald. Lex trok ondanks, of juist dankzij, vele verbijsterde gezichten een te verplekken vlot naar deze grote snelheid. En dat voor een vlot van palen en lege olievaten. Dit is wat je noemt vlot varen. Daarna is het lekker happen bij de Thriantastam en schoenen drogen bij het kampvuur. Wat wilden wij nog meer? Eeuh… lekker eten en vla na?! Gelukkig konden wij tot diep in de nacht eten bij de Chauken en zingen mèt ze. Het weer was goed, het weekend te kort. Voor we het wisten waren we al weer op inspectie bij ‘onze’ Chinees.
Met de buikjes rond was het in Assen nog even doorbijten, maar lichte handen maken veel werk. Thuis smaakte de douche heerlijk en sliep het gat in de dag. (????-red.)
Een week later waren we, opgeknapt en uitgeslapen, weer instaat rechtuit te denken. De oog-bowlingbal-coördinatie werd getest. Sommigen konden die coördinatie verfijnen, bij anderen ontbrak ze volledig. De meesten zaten er tussenin. Al snel begreep iedereen dat 10 kegels aan het einde van een rechte baan door een bal moesten worden omgegooid. Door rollen gaat dat het makkelijkst. Rechtstreeks omgooien belast de schouder te veel, bovendien bonkt dat nogal op de baan. Voldaan bespraken wij de resultaten en onze technieken aan onze eigen bar. Eindconclusie: we hebben zin het NPK.
|
|
(naar boven) |