Nieuwsbrief, jaargang 25, nr. 3
Inhoud:
Agenda, Redactie, Van de voorzitter, Jubileum, Hordenieuws, Rimboe Ronald, Uit de oude doos, Troeppraat 1, Troeppraat 2, Boerenkoolmaaltijd, Joop v/dr Knoop, Baden Powell, Rowannieuws, Interview, Stamgezwam, Snowpulp 2004
van de Redactie
(door: de Redactie)
Als de sneeuw valt in Assen moeten wij ons bedwingen om niet naar de Pitteloose berg te gaan om te gaan boarden. Gelukkig blijft de sneeuw niet liggen en kunnen wij onze weg vervolgen naar onze gastheer Tim de Waard.
Tim, die de avond voor deze prachtige zondag iets te veel gele vla heeft genuttigd, is zoals een echte waard die zijn gasten vertrouwd. Helaas voor Tim waren wij iets fitter en er op tijd (12.00 uur). Wij belanden in het leuk aangeklede flatje van Tim, Tim is er ook trots op “eigen haard is goud waard”. Na 6,5 uur snowboard movies te hebben bekeken beginnen we maar eens. Waardeloos dat nog niet alle stukjes ingeleverd waren. Wat telefoontjes gepleegd, en dan komen de smoesjes. Hoofdredacteur Blom grijpt in en zegt tegen de schrijvers; “wie geeft wat hij heeft, zal waardig genomen worden”. Na de telefoontjes druppelden de stukjes letterlijk en figuurlijk binnen.
Buiten de waard rekenen, dat wij vandaag al met de nieuwsbrief bezig zouden gaan is ook een van de vele smoesjes die wij horen.
De smoesjes zijn het kwaad stelen waar de waard de dief is, en worden allemaal doorzien door ing. Blom. Gelukkig waren de stukjes het wachten wel waard.
In deze nieuwsbrief veel leuke stukjes over de opening van het jubileumjaar, de Snowpulp en over traditionele zaken zoals de boerenkoolmaaltijd. In deze nieuwsbrief ons een leuke puz-zel die zeker de moeite waard is om te maken. De goede inzendingen kunnen worden gestuurd naar de redactie.
Het goede antwoord van de puzzel uit de nieuwsbrief 25.2 kunt u tot 1 april sturen naar het zelfde emailadres. Als redactie willen wij ook via deze manier de groep feliciteren met hun 75 jarig bestaan. Het jaar 2004 zullen wij in de nieuwsbrief aandacht besteden aan het jubileumjaar.
|
|
(naar boven) |
Van de voorzitter
“We zijn los…”
(door: Mario Fokkens)
Althans dat leek me een leuke opening en om u direct naar ons jubileum te leiden. In dit jaar kunnen we ons 75 jarig jubileum vieren. Daar zijn we al uitvoerig mee begonnen. De oplettende scout heeft ons kunnen horen op de radio en het stuk in de krant kunnen lezen. Aan media aandacht geen tekort. Ik hoop dat het ook tot het gewenste resultaat leidt, namelijk een grote opkomst in mei van veel leden en oud leden.
Maar voordat we het jubileum jaar in konden luiden hebben we eerst het oude jaar nog afsluiten. Dat is in stijl gebeurt en tijdens de laatste opkomst van het jaar hebben de speltakken hun kerstviering gehad.
Daarna een weekje rust, althans een aantal want al vroeg in het nieuwe jaar werden we verwelkomt door de Anthonie van Diemenstam met hun traditionele nieuwjaarsdiner. Nadat er een aantal kleine storingen waren verholpen konden we aanvangen met het geweldige diner. Zelf knutselen met eten en vermaakt worden. Kortom een geweldig jaarlijks terugkerend feest die ook dit jaar weer tot in de puntjes verzorgd was.
Wanneer het eten van de Stam goed en wel gezakt is, worden we al weer verwelkomt door de verkenners met hun jaarlijkse boerenkoolmaaltijd. Deze stond in het thema van de flower power en na een heerlijke wandeling werden we ook bij de verkenners voorzien van een heerlijke maaltijd. Mijn waardering voor het organiserend kader.
Van beide samenkomsten verwacht ik dat u verderop in de nieuwsbrief een smakelijk verhaal krijgt voorgeschoteld.
Op 17 januari was het echter zo ver. Het jubileum jaar zou of-ficieel van start gaan en veel mensen hebben gelukkig van de uitnodiging gebruik gemaakt om dit samen met ons te vieren. Na een reis terug in de tijd waarin een oud lid, met evenveel lentes als de Johannes Post Groep, ons in vogelvlucht meenam naar het heden. Daarna werden er gezamenlijk ballonnen opgelaten met daaraan de naamkaartjes van de verschillende leden of familie. Ik heb begrepen dat de eerste kaartjes al weer terug zijn.
Kortom er is in een korte tijd veel gebeurd. Afsluitend kan ik noemen dat de stamleden zich recentelijk vermaakt hebben in de sneeuw en dat ik ook daarvan een mooi winters verslag verwacht in de nieuwsbrief.
Er rest mij nu niet meer dan u veel leesplezier te wensen en hopelijk tot snel aan de Houtlaan.
|
|
(naar boven) |
De welpen zijn de afgelopen weken weer aardig actief geweest, ondanks het slechte weer waar we mee te maken hadden, hebben we ons prima vermaakt.
Doordat er een paar zaterdagen achter elkaar flink regende, hebben de opkomsten niet alleen buiten plaatsgevonden maar ook binnen. Gelukkig konden er nog wel enkele buitenspelen in het zonnetje gespeeld worden, waaronder het welbekende Hollandse Leeuw oftewel Beren. Dit was gelukkig niet alles, ook werd er vlaggen- en tonnenroof gespeeld. Tot slot werden alle krachten in de strijd gegooid met vette haas.
Op de eerste regendag hebben de welpen een spannende partij Triviant gespeeld, alle nesten gingen gelijk op. Uiteindelijk wist nest geel aan het kortste eind te trekken en hebben zij een punt voor het nestklassement verdiend. Na dit spel was het tijd voor koek en zopie en aansluitend werd er fanatiek meegedaan met “krukkendans”, de gebruikelijke stoelen waren ingeruild voor krukjes. De opkomst erna regende het alweer en hebben we ons vermaakt met Cluedo. Uitgezocht moest worden wie, waar en met welk object een misdrijf was gepleegd. Dit leverde een knap staaltje speurwerk af en alle misdrijven van die middag kunnen gelukkig opgelost worden.
Inmiddels zijn ook alle welpen geïnstalleerd en zijn er enkele ballonkaartjes van het jubileum gevonden. In de gang is een kaart van Nederland opgehangen en daarop is aangegeven waar de ballonnen gevonden zijn, snel kijken dus.
Het NPK komt al snel dichterbij en nog niet iedereen heeft het opgavenstrookje ingeleverd.
Vergeet dit dus niet om het alsnog eerstvolgende opkomst in te leveren. Voordat we op NPK gaan hebben we eerst nog een ander kamp, nl. het VaZo-kamp, het enige kamp waar vaders en zonen gezamenlijk op kamp gaan. Hierover horen jullie binnenkort bericht.
|
|
(naar boven) |
Van Akela hoorde ik dat jullie soms in kleine groepjes het bos ingaan om een route te lopen. Het is natuurlijk ook leuk om zelf een route uitzetten voor vriendjes. Je kan op verschillende manieren een route lopen of uitzetten.
Spoortekens
Met de spoortekens kun je in het bos de weg aangeven. Je moet dan een aantal tekens uit je hoofd leren zodat je die kunt gebruiken.
De tekens worden gemaakt van steentjes en takjes. (dingen die je dus langs de route vindt).
Hieronder staan de belangrijkste tekens en wat ze beteke-nen:
1. 2. 3. 4. 5. 6. [fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][TEKENS ONTBREKEN HIER]
1. dit is het begin van de route.
2. je zit op de goede weg.
3. Dezw weg moet je niet inslaan.
4. Je moet de kant van de pijl op.
5. Dit is hetzelfde teken maar dan van ander materiaal: die kant op!
6. Hier is het einde van de route.
Kruispunten route
De kruispunten route is een van de duidelijkste routes. Ieder kruispunt van de route is getekend en in het kruispunt staat een pijltje waar je heen moet.
Je begint altijd onder aan het kruispunt.
Voorbeeld
Dit ben jij: [AFBEELDING ONTBREEKT HIER]
Je loopt de gestippelde route. Hieronder staat hoe dat er in de kruispunten route uit zou zien.
|
|
(naar boven) |
Uit de oude doos
(door: Marjan de Visser)
De vorige keer sloot ik mijn verhaal af met de zin: “Het werd weer een heel eind terug in de tijd. Volgende keer iets meer naar de onze. Ja, de jouwe of de mijne???
“Bij het bladeren in een archief beland je dan toch weer richting “de mijne”.
Op zich geen enkel probleem, want zonder geschiedenis is er geen heden en geen toekomst. (tjonge, tjonge). Dus gaan we toch terug in de tijd en wel naar 10 februari 1962.
Zaterdagmiddag 2.15. De hele troep staat weer opgesteld bij de vlaggenmast. De vlag wordt gehesen en de wet voorgelezen. Daarna kregen we een geheimschrift, die we op moesten lossen.
6/26/13/26/26/17/6/8/19/4/ 13/23/4/8/19/
9/4/12/26/26/10/3/26/26/ 17/8/4/3/4/
17/4/4/13/1/14/14/6/12/4/19/15/24/10/4/13/
Na een poosje oefenen werd er een wedstrijd meegehouden. De patrouille herten raakte de boom 1 x; de valken ook en de wolven 3 x . Die werden dus kampioen.
Het ging om een punaise, de wolven kregen de rode, de herten de witte en de valken de blauwe.
Daarna oefenden we nog wat voor het groepsfeest.
Dat groepsfeest vond plaats op dinsdag 1 mei 1962, uiteraard weer in zalencentrum Bellevue.
Daar is een prachtig programmaboekje van bewaard gebleven. Er werd onder andere een toneelstuk opgevoerd door de verkenners: “De neef uit de Diligence”.
Er was een stukje : de strijd om het bestaan; de schoenmaker en de spoken en ook toen waren er weer ulevellen te koop. (geld moest er weer komen)
Begin januari 1972 ging de Johannes Postgroep van start in een fantastisch clubgebouw voor de welpen en verkenners aan de Houtlaan en een “honk” voor de voortrekkers achter de voormalige gasfabriek aan de Witterstraat.
Voor de leiding en oudercommissie bestond die start uit het traditionele nieuwjaarsdiner en voor de leden uit de even traditionele boerenkoolmaaltijd.
Het betekende een voortzetting van een reeks wekelijkse bijeenkomsten, maandelijkse leidersraden, tweemaandelijkse oudercommissievergaderingen, weekendjes, kampen, zwerf-tochten en trainingen etc.
Kaderkampen en een ouderavond met als thema DRUGS.
De laatste “Heitje voor een Karweitje”in de paasvakantie.
Gidsen en helperweekend in Elp, Pinksterkamp in Anloo; Avond-vierdaagse, en de T.T. wandelmars samen met de leiding van de V.I.O.O.L.-groep.
Afscheid nemen van hopman Maarten Hoejenbos en Akela Marjan de Visser die van de raadrots verdween, omdat zij in verwachting was, van wat Marjolein zou blijken te zijn.
Geld werd verdient door verkeersbewegingen te tellen bij 27 spoorwegovergangen.
Eind augustus (na geslaagde zomerkampen) kreeg je de uittocht van de speltakken naar de volgende takken. De welpen waren in oktober weer op volle (24 w) sterkte.
Er kwam een verbouwing in het gebouw. Door het grote aantal verkenners moest er gezocht worden naar ruimte. Er werd een zolder gemaakt, met behulp van enkele ouders.
Sinterklaas kwam ook nog langs en vertelde dat hij nog met Sint Joris in één patrouille had gezeten..
Wij moeten een ledenstop invoeren. De groepsleider oûbaas Westhoeve zal om persoonlijke redenen zijn functie neerleg-gen, maar… dhr Meijer zal hem opvolgen.
Dit gebeurt op 13 januari 1973.
Dus ….we gaan gewoon door.
(dat Oûbaas Meijer de groep nog steeds een warm hart toe-draagt bleek op 17 januari wel, toen hij de opening van het jubileum jaar verrichtte!)
We springen naar oktober 1978.
Er werd een poging gedaan om een Nieuwsbrief van de grond te tillen. Het werd genoemd “DE BOOG”.
Waarom deze naam:
“Bij onze troep begint iedere jongen als laatste man en klimt op tot APL en PL. De 6e of laatste man kijkt en leert, de 5e man doet al iets meer, de 4e en 3e man het meest en kennen inmiddels alle technieken, de APL en de PL leiden de patrouille en geven instructie aan de andere verkenners.
In deze krant staat ook de reden van de gezamenlijke opening.: Zoals U elk jaar wel zult merken, worden de dagen in deze tijd aanmerkelijk korter. Voorts merken wij ook dat de programma’s nog wel eens uitlopen. Dit betekent dat de activiteiten soms ingekort moeten worden en dat komt de programma’s zeker niet ten goede. Ook leek het ons goed om samen, dus welpen, verkenners en aanwezige stamleden gezamenlijk de middag te gaan beginnen. Zo leert men elkaar beter kennen en het komt de saamhorigheid ten goede.
Dit alles resulteerde in het plan om om 14.00 uur te gaan beginnen. Weinig verandert dus, want dat gebeurt nog steeds.
|
|
(naar boven) |
Troeppraat 1
(door: Joost Watering)
Wellicht heb je mij al eens zien rondlopen in de buurt van de Houtlaan. Het is aannemelijk dat menig man of vrouw dan denkt: “wie is dat…?”.
Sinds september vorig jaar ben ik verkennersleiding, daarvoor ben ik rowan, verkenner, welp en zelfs bever (nog bedankt Blom) geweest. Gedurende deze jaren heb ik elke zaterdagmiddag rondgelopen in, op en rond het gebouw en dat leer je niet zomaar af. Ik studeer in Groningen, woon bij mijn ouders in Assen en voor mijn werk doe ik het een en ander bij een restaurant in Assen.
Ik voelde mijn erg vereerd toen ik gevraagd werd verkennersleiding te worden. Ik heb het natuurlijk vrijwel meteen gedaan en inmiddels doe ik het ruim een half jaar met veel plezier.
Laten we het nu maar hebben over dat wat we de afgelopen tijd bij de verkenners hebben gedaan. Sint Nicolaas en de Kerstman waren nog niet weg of de verkenners stonden al weer te popelen voor een van de absolute hoogtepunten van het jaar, de boerenkoolmaaltijd. Het thema van de boerenkoolmaaltijd van dit jaar was Flower Power. De verkennersruimte is door het kader omgebouwd tot een grote “peace-lounge” waar vele liefhebbers van de cultuur konden genieten van dit geweldige spektakel en uiteraard smakelijke boerenkool. De smakelijke boerenkool, de subliem verzorgde aankleding, de tot in de precisie uitgekiende bediening en vele positieve reacties achteraf waren succes voor een daverend applaus voor het kader.
De Johannes Post Groep bestaat in dit jaar 75 jaar. Dit betekent voor de verkenners dat er dit jaar soms opkomsten plaats zullen vinden in het thema van het 75 jarige bestaan. De eerste hebben we al gehad. Op 17 januari was er een spetterende opening van het ju-bileumjaar. Er zijn op die dag veel ballonnen opgelaten, met daaraan kaartjes waarop iedereen zijn naam kon schrijven. Verder is er een heel stuk verderop in dit jubileumjaar een gezamenlijk herfstkamp.
Verder is er de afgelopen weken onder andere geminipioneerd, in de vorm van een blijde, hebben we een opkomst gehad met Gast-Leiding-Docent Marten Munniksma, is er op de plek waar het oude bankje stond een nieuw paadje aangelegd, dat de naam “het nieuwe paadje” heeft gekregen, hebben we getriviant, is een deel van de leiding met de stam een week op wintersport geweest en hebben we genoten van het geweldige weer.
De leiding is al weer hard bezig met de voorbereidingen voor het VAZO kamp, het Noordelijk Pinkster Kamp en het Zomerkamp. Verder hebben we binnenkort kookwedstrijden en is er natuurlijk de HIT.
Het mag duidelijk zijn dat de verkenners het jaar 2004 nog veel te doen hebben.
Namens alle verkennersleiding wens ik de hele Johannes Post Groep en andere belangstellenden een prettig verloop van het jubileumjaar.
|
|
(naar boven) |
Troeppraat 2
(door: Jeroen Zwart)
Uit het logboek van de patrouille vossen.
Drie opkomsten geleden was het 17 januari, de opening van het 75 jarig jubileum, toen werden er een paar mensen opgeroepen met de tijdmachine en de pers kwam kijken.
Diezelfde opkomst gingen we ballonnen oplaten in de lucht met een kaartje eraan. Petor liet zijn ballon natuurlijk te vroeg los en zijn kaartje was niet de lucht in gekomen.
Toen alles weer een beetje gewoon ging moesten we alles opruimen.
Ik en mijn patrouille moesten de tijdmachine opruimen. Martijn molde de hele zaak natuurlijk weer.
Twee opkomsten geleden was het 24 januari Toen belde Jelmer mij op en zei dat scouting niet door ging. Arno en ik bleven dus thuis. Maar even later ging de telefoon weer! En weer was het Jelmer maar dit keer zei hij dat de opkomst WEL doorging dus Arno en ik gingen met een bloedsnelheid naar het scouting gebouw. we waren wel te laat maar de rest van de groep was aan het beren. Toen iedereen weer terug was op het gebouw gingen we minipionieren.
We moesten blijdes maken, eerst moesten we ook nog de mini balkjes zagen op goede lengte. Bij ons ging het natuurlijk allemaal voortreffelijk. Toen iedereen klaar was met het bouwen waren wij nog even bezig met het perfectioneren van onze blijde. Wij kwamen iets later aan en iedereen was al druk aan het schieten met zelfgezochte projectielen.
Onze blijde viel van ellende uit elkaar toen we het eerste steentje afvuurden. Arno’s patrouille had gewonnen.
Vorige week van het 31 januari het was niet zo’n lekker weer dus gingen we gauw naar binnen. Er was ook een nieuwe jongen, hij was niet erg enthousiast. We gingen Giga trivianten. Het triviant bord was gigantisch! maar het was wel leuk. Jelmers patrouille won.
Daarna gingen we beren en het ging er ruig aan toe.
Toen gingen we sluiten.
|
|
(naar boven) |
Boerenkoolmaaltijd
(door: Peter Smallenbroek)
Half november begonnen we met de voorbereidingen van de boerenkoolmaaltijd. Tijdens de kaderraden kwamen we op een thema “flower power”.
Van de leiding kregen we wat tips en opdrachten mee voor een goede voorbereiding. De meeste van ons deden tussen de kaderraden door natuurlijk niks, waardoor we op 3 januari (een week voor de boerenkoolmaaltijd) nog maar eens bij elkaar moesten komen. Het bleek dat nog niet iedereen was uitgenodigd en dat we nog een boel moesten voorbereiden. Gelukkig was de leiding zo aardig om ons te helpen met de voorbereidingen.
De vrijdag voor de boerenkoolmaaltijd hebben Jeroen en Timmo met de leiding boodschappen gedaan. Zaterdagochtend verzamelden we om 10.00 uur bij het gebouw. We moesten de verkenners ruimte opruimen, de laatste boodschappen doen (de leiding had voor ons geschilde aardappelen geregeld, en daar zijn we hun nog steeds erg dankbaar voor), en buiten aankleden. Na de lunch kon er ook begonnen worden met het koken en inrichten van de verkenners ruimte. De leiding was te spreken over het tempo waarin wij werkten, alleen aan het einde van de middag moesten ze ons soms wat aansporen. Rond 18.00 uur kwamen de gasten, ze kregen koffie,thee of ranja in de welpenruimte. Daarna moesten ze moesten in twee groepen een route lopen. De eerste groep aangevoerd door de familie Wierda en de tweede groep aangevoerd door de familie Dagelet.
Bij terugkomst wachtte hun in de gezellig aangeklede verkenners ruimte een bord lekkere boerenkool met spek en rookworst. De boerenkool viel erg in de smaak en iedereen was ook erg tevreden. Na toetje was er nog gelegenheid om koffie te drinken in de welpenruimte. Jammer genoeg ging iedereen gelijk weg. Dat had wel weer als voordeel dat we snel konden opruimen. In de 2 spoelkeukens werd druk afgewAssen, gedweild, vieze pannen aangevoerd nog eens gedweild een watergevecht gehouden en nog eens gedweild (red. wij hebben Jeroen nog nooit zo hard zien werken). De poort werd snel afgebroken en binnen een nieuw JPG record zaten wij aan de fris en de leiding aan de cappuccino na te praten over het de geweldige boerenkoolmaaltijd.
Wij willen de leiding bedanken voor hun hulp.
Het kader.
|
|
(naar boven) |
Beste JPGers,
als eerst wil ik jullie van harte feliciteren met het 75 jarig bestaan van jullie scoutingvereniging. Ook in dit jubileumjaar zullen de verkenners en rowans ongetwijfeld een hike gaan lopen tijdens bijvoorbeeld HIT, NPK, zomerkamp of poolkamp. Een van de opdrachten die elke hike terugkomt is het maken van een schets.
Door een schets wordt een miondeling of schriftelijk verslag van een tocht vaak direct veel duidelijker.
Schetsen maken is helemaal niet zo moeilijk en iedereen kan het leren, ook als je geen tekentalent hebt. Als je een normale schets moet maken iets kan je dat het best doen volgends de volgende stappen.
1. Teken met hele dunne potloodstrepen de grote lijnen.
2. Als de dunne lijnen iets goed weergeven kan je de belangrijke lijnen dikker maken.
3. Het opvullen van vlakken en aangeven van schaduwen moet je zo min mogelijk doen.
4. Na de hoofdlijnen moet je alleen de details die belangrijk zijn nog intekenen.
5. Houd rekening met het perspectief (dingen die je dichtbij ziet moet je groter tekenen dan dingen die verweg zijn).
6. Let op de verhoudingen (afstanden tussen verschillende voorwerpen moeten natuurlijk een beetje kloppen).
Door wat te oefenen kan iedereen een goede schets maken en na een paar keer wordt het resultaat best leuk. Als je eenmaal de smaak te pakken hebt kun je je daarin bekwamen en wordt het verslag van je tocht vast erg goed. Een paar soorten andere schetsen zijn de horizonschets (vermeld van opvallende punten de afstand en de kompasrichting), de recognografischeschets (hierin moet je het geschetste landschap kunnen herkennen), de panoramaschets (vermeld opok van opvallende punten de afstand en de kompasrichting en vermeld waar en wanneer hij is gemaakt), en de situatieschets (die kent geen noordpijl of schaal).
|
|
(naar boven) |
Baden Powell
(door Marjan de Visser)
Op de 22e februari 1857 werd in Londen, als achtste kind in het gezin van professor Baden Powell, een zoon geboren die de naam Robert Stephenson Smythe Baden Powell mee kreeg.
Na de lagereschool en een aantal jaar op een kostschool te hebben gezeten (hij was niet zo’n lieverdje) deed hij op 19 jarige leeftijd mee aan een toelatingsexamen voor het leger, met de mogelijkheid om voor directe dienst uitgezonden te worden. Hij slaagde en vertrok naar Brits Indie. Daar was hij zeven jaar toen hij als lui-tenant ingedeeld worden bij de Huzaren.
In 1885 kreeg Baden Powell verlof, die hij doorbracht bij zijn broer in Zuid-Afrika. Hij bleef in Zuid Afrika en kreeg daar het commando over de stad Mafeking, die hij verde-digen moest. Dit was een hele verantwoording, maar Baden Powell was toen al zeer inventief. Tijdens het beleg van de stad werd er eigen noodgeld uitgegeven, eigen postzegels en zelfs een eigen krant. Na een beleg van 217 dagen werd de stad zonder veel bloedverliezen ontzet werd Robert Stephenson Smythe Baden Powell door koningin Victoria van Engeland bevorderd tot generaal-majoor. Terug in Engeland reorganiseerde Baden Powell de opleiding van nieuwe soldaten en werd hij bevorderd tot inspecteur-generaal.
In de laatste jaren in het leger schreef Baden Powell een boekje voor militaire verkenners “Aids to scouting”, beter bekend als “verkennen voor jongens”.
In 1907 startte Robert Stephenson Smythe Baden Powell een proefkamp op Brownsea Island. In 1909 gingen de zee-verkenners van start en in 1919 kwam de “Girls Scouts Movement” voor meisjes.
In 1915 werd de vereniging “De Nederlandse Padvinders” officieel opgericht en beschermheer werd Prins Hendrik. In 1916 kwamen de eerste welpen groepen en in 1918 kwamen de voortrekkers (stammen).
In ons land had je op een gegeven moment 4 padvinders-organisaties; de NPV (jongens), de NPG (meisjes), De Christelijke Padvinders en de Katholieke verkenners.
In 1922 schreef Baden Powell een boek voor voortrekkers “zwervend op de weg naar levensgeluk”. In dit boek schreef Baden Powell een groot aantal wijze lessen voor de jongeling op we naar het man zijn. Hij noemde in dit boek een aantal richtlijnen waar men zijn voordeel mee kon doen, hij noemde het “klippen”. Een voorbeeld van Klip 3: Het gaat over vrouwen, of liever gezegd, hoe Baden Powell vond dat jongeman met vrouwen moet omgaan. ” de donkere kant van deze klip is de verleiding om de eerbied tegenover vrouwen te vergeten. De lichte kant is de karaktersterkte, die men krijgt door zich te vrijwaarden tegen verleiding door het aankweken van ridderlijkheid en van de beschermende mannelijke flinkheid.
Er waren toen dus drie speltakken, de welpen (8 t/m 11 jr) die worden aangemoedigd zich te ontwikkelen als individuen, naar geest en lichaam. Zij speelden toen al het spel naar aanleiding van het boek “door wolven opgevoed” van Ruydyard Kipling. De verkenners (11 t/m 17 jr), die het ontwikkelen van het karakter en dienstvaardigheid aan de hand van het boek “verkennen voor jongens” als basis hadden en de voortrekkers (17 t/m 23 jr), die de verkennersidealen van het dienen in de praktijk brachten en brengen (het stam motto is nog steeds ” ik dien”.
|
|
(naar boven) |
Vrijdag 23 april Een gezamenlijke uitgebreide viering van St. Joris + de uitslag van de ballonnenwedstrijd.
Dinsdag 4 mei Dodenherdenking, we staan stil bij Johannes Post.
Zaterdag 8 mei Reünie voor oud leden van de Johannes Post Groep.
Oktober Gezamenlijk herfstkamp met familieleden in Ommen.
Zaterdag 18 december Een gezamenlijke kerstviering met de afsluiting van het jubileumjaar.
|
|
(naar boven) |
Rowannieuws
(door: Erik Verdonk)
Lieve Lezers,
Hier is dan eindelijk weer een stukje van de Rowans. Wij doen nu een poging om u op de hoogte te stellen van de afgelopen paar opkomsten. Het lijkt ons voor de hand te liggen op bij het begin te beginnen.
Het laatste wat wij uit ons geheugen kunnen ophalen is het Jubileum; na een spectaculaire opening werden wij getrakteerd op een zeer interessante speech van een oud padvinder, dit alles werd gevolgd door de landelijke dienst pers (LDP) Wij van de Rowans hebben ons dan ook zeer vroeg des morgens ingezet om al de bouwwerken te pionieren. Vervolgens mochten we de ballonnen vullen met helium, na ongeveer 700 ballonnen waren wij ook wel aan wat helium toe, en hebben we de rest van de middag door ge-piept. Tevens is er een nieuw paadje geopend in het bos, bedacht door een nu zeer bekende Rowan. Er komen binnenkort nieuwe routes om het paadje te bewandelen.
Een week later hebben wij onze hersenen eens flink laten kraken en hebben we het nieuwe verhaal van Sint-Joris bedacht. Na deze zeer intellectuele bezigheid was het tijd om ons verstand maar weer op nul te zetten, dat deden we door ons te laten gaan in een ontspannend potje paaltjes voetbal. De week daarop hadden we nog last van blauwe plekken, misschien wel de reden waarom er zo weinig Rowans aanwezig waren ?! In ieder geval ging het, voor de verandering, goede programma niet door. Beetje jammer!!! Des avonds hadden we een ex-tra opkomst, speciaal gewijd aan het afscheid van onze opperbegeleider Bart, De 2e jaars die voor hun rowanstandaard nog een etentje hadden staan, hadden dit gecombineerd met het afscheid van Bart en hebben hun best gedaan het etentje zo luxe mogelijk te maken.
De Rowans liepen in Pinguïn Pakjes en het eten was perfect en sloot mooi aan op Bart zijn lievelingskostje (Biefstuk, doppertjes en worteltjes, met opgebakken aardappels). Om je vingers van af te likken.
Vandaag 07-02-2004 zijn we druk bezig geweest met het Sint Joris verhaal te illustreren met mooie dia’s. Met hulp van Dirk-Jan, Hilde en Marije hebben we er iets moois van gemaakt. Des middags was de rust teruggekeerd en zijn de nog niet geïnstalleerde Rowans officieel geïnstalleerd door Bart. Na deze officiële gebeurtenis hebben we wat gedronken en daarna zijn is zin alle Rowans behalve wij naar buiten gegaan, opzoek naar wat onstspanning. We kunnen daar niks over zeggen, omdat wij binnen zaten dit stukje te schrijven. We hopen dat u onze inspanning kunt waarderen, en dat u genoten heeft.
De Rowans
|
|
(naar boven) |
In de vorige Nieuwsbrief was “het interview” door Peter Miedema doorgegeven aan Marcel Hamstra. We zijn er niet aan toe gekomen een afspraak te maken met Marcel Hamstra, omdat wij, van het bestuur (red. bonnetjes komen nog Martin), opdracht hadden gekregen om een documentaire te schrijven over de Snowpulp van de AVD. Wij waren liever in Nederland gebleven, maar als de plicht roept… Marcel, voor de volgende Nieuwsbrief komen we bij je langs. Deze Nieuwsbrief zijn we langs geweest bij…
Al enige jaren vertoeft hij in zijn vrije tijd aan de Houtlaan. Sommige jaren wat meer dan andere omdat deze jongen een echte reiziger en avonturier is. Zijn naam is Tim de Waard, ook wel Snoko en/of Ko van Paling en Ko. Woorden, termen en begrippen als Timmen, DUF en snowblast komen voort uit zijn geniale manier van handelen of denken. Bij de vraag of hij hier op trots op is krijgen we een ontkenend antwoord. In ieder geval staat vast dat Tim 100% JPG/AVD is.
Toen Tim nog een Timmetje was in de tijd dat het gras nog groen was, de lucht nog blauw en sex nog vies, kwam hij op aanraden van zijn buurjongen Chris Lindhout bij de JPG. Iets eerder was hij ook al bij de Zwervers wezen kijken, maar daar was het een grote puinhoop. Voor de welpen was hij te oud dus mocht hij meteen door naar de verkenners. Daar kwam hij bij Blom in de patrouille en werd meteen APL. (Historici van nu, denken dat hier de DUF ideologie ontstaan is) Na de verkenners en rowans kwam hij terecht bij de stam. Tevens werd hij toen welpen leiding wat hij vier jaar heeft gedaan als Bagheera. Een blauwe maandag heeft hij ook nog gediend als begeleiding van de Rowans. Hij is hier mee gestopt omdat hij voor zijn werk als survivalinstructeur veel in het buitenland moest zijn. Momenteel is hij pedagogisch medewerker voor Jeugdzorg Drenthe. Nu gaat hij survivalen met jeugdige delinquenten en tracht hij daarmee ze weer op het rechte pad te krijgen. Naast scouting heeft hij drie grote liefdes: Laura zijn vriendin, De Chevrolet Blazer zijn auto (dit is de aller grootste auto van Assen) en Snowboarden. Tim is zo’n beetje de uitvinder van het snowboarden. Daar heeft hij ook de naam Snoko aan te danken. Op zijn initiatief is de stam vier jaar geleden voor het eerst wezen boarden in Tsjechië. Dit was zo goed bevallen dat de stam nu elk jaar gaat. Het snowboarden, de Wereld Jamboree en zijn tijd als welpenleiding ziet hij als zijn hoogte punten binnen scouting. Hij is ook nog lang niet van plan om te stoppen, dus zullen wij Tim nog regelmatig aan de Houtlaan zien.
|
|
(naar boven) |
Waar doen we het allemaal voor? Voor de lol? Niet voor de lol… Neen:
“…om de wereld te ontdekken en deze meer leefbaar te maken…”
Wij gaan echt niet voor de leuk 12 uren in volgepropte auto’s zitten. Welnee. Er is een verantwoord doel. Meerdere doelen zelfs. De wereld ontdekken is een gewichtige zaak, en deze meer leefbaar maken ook. En heel leerzaam natuurlijk. Veel van jullie weten al dat we eind januari met zestien stamleden even een weekje zijn weggeweest. Meteen maar even bewijzen dat we veel geleerd hebben dan?
Goed. Stel… je bent van plan een stukje wereld te ontdekken in het winterseizoen. En je hebt -toevallig- je oog laten vallen op Oostenrijk. Dan is je uitrusting heel belangrijk. En een warming-up trouwens ook. In Oostenrijk is het een lokale traditie dat er ‘s winters sneeuw op de bergen ligt. Een andere gekke gewoonte is dat er op die sneeuw niet met schoenen, maar met latten gewandeld wordt. Wandelen met latten op die gladde sneeuw- en ijslaag is heel moeilijk. Het kost jaren intensieve training om dat goed onder de schouder… pardon… heup… pardon… pols… par-don…euh… knie (ja!) te krijgen. Beginners zijn nog wat roekeloos en glijden alle kanten (behalve naar boven) op, soms met flinke vaart. De echte beginners jakkeren naar beneden op 1 plank. De gevorderden nemen geen plank, maar twee latten en twee stokken. Daar heb je je handen en voeten vol aan. De echt goeien, meestal de oudere ‘locals’, hebben hun techniek zo verfijnd dat ze heel gecontroleerd, heel beheerst omhoog en omlaag kunnen lopen. U snapt het al, wij zijn beginners, en moesten ons behelpen met een sneeuwplank.
Echte wetenschap kan niet zonder een theorie. Dus hadden wij op onze reis enkele meegenomen. Een goede wetenschapper heeft goeie theorieën en bewijst die door ze te testen. Aangezien Innsbrück, of nog preciezer Igls, niet om de hoek ligt, hadden wij op de heenreis -tussen de drop door- voldoende tijd enkele theorieën en testjes te bedenken. Sterker nog, we vonden in ons drukke schema zelfs tijd onderweg al enkele testjes te doen. Bijvoorbeeld: Neem een auto, stop die vol met heel belangrijke uitrusting, vier grote kerels en tweeënhalve kilo suikerwaren in de vorm van vier soorten drop en ander snoep. Laat nu die kerels urenlang over de Duitse ‘autobahn’ rijden en observeer de wijze waarop zij de suikerwaar verorberen. Neem ook de tijd op. Leermoment: een goed uitgeruste kerel houdt zich goed, een minder sterke zal willen ‘blommen’, een zwakke kan ‘timneigingen’ krijgen. Vergelijkbare testjes zijn mogelijk met andere etenswaren, vla of andere dranken. Vooral na een korte nacht kan blommen uitkomst bieden. Het is een snelle manier om je maag te legen. Neem je daarna frisse lucht in je longen, dan ben je snel weer boven jan.
Tijdens het leren langlaufen, want dat wilden we, moest er ook getest worden. Een theorie was: wie hard naar beneden jakkert over een ijzige piste heeft grote kans op schade. Die bleek te kloppen. Zeker wanneer hard een bocht ingezet wordt en een poging gedaan wordt alle krachten volledig met de schouder op te vangen. Erhard had het het voor de wetenschap over, de rest van de week zijn bijnaam ‘Airie’ geen eer aan te kunnen doen. Immers, een theorie was bewezen. Bravo! Erhard is een goed wetenschapper, want met zijn test heeft hij meerdere theorieën in één klap bewezen. Bijvoorbeeld: een sleutelbeen is inderdaad breekbaar, haastige spoed is inderdaad zelden goed, een harde piste geeft minder mee dan losse sneeuw, etc.
Een geslaagde test. Dat nodigde uit tot meer wetenschap. De trend was vlot gezet, konden we zulk een niveau evenaren?
Jawel, wees gerust. Planken, botten, spieren, pistes, liften, boshellingen… alles werd uitgebreid onderzocht en getest. Is het mogelijk bij hoge snelheid te stuiteren op de piste? Ja. Bij lage snelheid? Ja. Is dat pijnlijk? Ja. Kun je van de pistes af stuiteren? Ja. Is dat gevaarlijk? Soms. Is het gevaarlijk als het steil is en er bomen staan? Ja. Kun je met hoge snelheid nog bomen ontwijken? Moeizaam. Kun je verdwalen in zo’n bos? Ja, maar niet als je Hans of Grietje heet en je tijdig broodkruimels strooit.
De lokale gewoonten zijn leuk om te ontdekken. Kenden wij van Marijn al het ‘odelen’ (ook wel swaffelen genoemd), de Oostenrijkers houden meer van jodelen en rodelen. Blijkbaar kan te veel frisse berglucht op je stem slaan, net zoals te veel zuivel tijdens de après-ski op je verstand. Zo is dat jodelen vermoedelijk ontstaan. We hebben helaas geen tijd gehad deze theorie te testen. Ja, we hebben een drukke week gehad. Rodelen hebben we wel meegemaakt. Rodelen is een heel snelle manier van transport. Met een sleetje en een baan van ijs is in korte tijd veel van boven naar beneden te brengen. Zo’n baan is een soort stortkoker, zoals je ook wel in flat-gebouwen aantreft, maar dan helemaal open en met bochten. Handig als je geen zin hebt je afval helemaal naar beneden te sjouwen. Deze theorie hebben we helaas niet kunnen testen. De baan was waarschijnlijk defect, want er gingen steeds groepjes mensen met sleetjes doorheen. De sleetjes hadden een nummer en de mannen droegen uniforme pakken, werklui zeker. Onderhoudswerkzaamheden denk ik. Blijkbaar was het nog al een moeilijke klus, want steeds werden er andere ploegen de baan op gestuurd. En haast dat die lui hadden… Rennen en springen, tjonge jonge. Gevaarlijk hoor, roekeloos bijna.
Van al dat zware ‘geresearch’ wordt je moe, dat leerden we al snel. De lokale gewoonten konden ons flink uitputten. Tussendoor even opladen met een kopje thee + of een soepje langs de piste doet een mens goed. Het favoriete hutje was wat aan de kleine kant, of onze groep iets te groot. Het huisje verbouwen was een optie, onze groep uitdunnen makkelijker. Op dag zeven pasten we zonder proppen in het hutje.
Ook in het scoutinggebouw dat we voor de week gehuurd hadden kregen we wat meer ‘lebensraum’. Hans Maarten test de theorie dat je zonder kruimels snel het spoor bijster bent. Hij kreeg gelijk.
Een goede uitrusting geeft namelijk zelfvertrouwen. En zelfvertrouwen is nodig om lekker te kunnen rondspringen. Niet goed uitgerust? Funest voor het vertrouwen. En zonder vertrouwen schiet het niet op. Doedel bewees dat. Letterlijk. Te langzaam probeerde kon hij een sprong niet goed afmaken. Hij bewees ook dat een val bij te lage snelheid niet goed is voor botten. Paradoxaal had hij bij hogere snelheid ongeschonden gebleven. Maarja, wel weer een theorie bewezen. Ook bleek dat zelfs iemand die erg vertrouwd is in de sneeuw hopeloos kan verdwalen. Doedel verzeilde in een ziekenhuis, hetzelfde als Errie. Doedel mocht blijven logeren. Er bleek nog een plaatsje vrij op een kamertje op tien hoog. Naast een vies oud mannetje, met een zwak hard en een slecht verstaanbaar accent. Doedel wist te bewijzen dat een ongelukkige val te veel kan zijn voor een pols en een bekken. Wetenschap is niets zonder onomstotelijk bewijs. Ik hoor u denken: “Stoere verhalen over breuken enzo… stellen die jongens zich niet gewoon wat aan?” Goeie vraag. Het antwoord is neen. We hebben tastbaar bewijs. Foto’s! Hele dure vakantiefoto’s, gemaakt op de röntgenafdeling van het ziekenhuis.
Bekijk ze eens op onze website zou ik zeggen…
Kunt je meteen zien dat ook Dirk en Snoko enige testjes gedaan hebben met de blazende ‘blazer’ van Tim. Dat was pom-pen, spuiten, zuchten en vloeken. Gelukkig wist de Duitse ANWB wel raad met zo’n vrachtwagen.
Niet allemaal tegelijk, maar uiteindelijk zijn we allemaal weer veilig thuis geraakt. Een beetje bijgedirkt en de was gedaan. Volgend jaar weer? Mijn theorie: we vermaken ons nog wel een weekje in Igls. Wie heeft er ook zin bewijs te leveren?
De wereld ontdekken en meer leefbaar maken? Zwaar werk hoor! Onderschat dat niet, maar… prachtig dat het zo kan hè?
Tja… en nu dat zwarte gat. Terug in Nederland, grijs, regen, geen sneeuw. Wat te doen om ons hier te vermaken. Jahaa, de trouwe lezer weet het al. De Nachthike, dit jaar op 21 februari. Het thema is “Hamburger Hill”. Helikopters en hamburgers. ‘I’m lovin’ it’… Eerst een zware tour en dan een feestje. Wordt leuk, wordt gezellig. Hierover meer, de volgende keer.
|
|
(naar boven) |
Inmiddels begint het er aardig op te lijken dat elk jaar weer een aantal stamleden afreizen naar witbesneeuwde hellingen om daar een weekje te spelen.
Voor het eerst dit jaar was er even sprake van dat een paar skiërs mee zouden reizen met de coole snowboarders, maar daar is niet veel van gekomen. Antoon maakte voor de Snowpulp nog even een coole move op de stoeprand en ging dus ook maar niet mee. De 16 overgebleven Lords vertrokken op zaterdagochtend vroeg richting sneeuw.
Onderweg probeerde Sanders zijn boordcomputer Anna nog te foppen door even zo hard te rijden dat Anna dacht dat ze al om 12 uur ‘s middags aan zouden komen in Igls. Tijdens de reis werd vooral gelet op de kleine verschillen in Europa. Zo weten wij inmiddels dat in Oostenrijk een Quarter Pounder with Cheese een Viertelpunder mit käse genoemd wordt. Een Big Mac heet daar ook een Big Mac, maar ze noemen het “ein Big Mac”.
Oftewel na een lange reis, kwamen we aan bij het Pfadfinderzentrum. Een scoutinggebouw wat verhuurd wordt aan groepen scouts. Een grote woonkamer, keuken en slaapplaatsen voor 70 personen. En ook nog vlak bij de stoeltjeslift. Een week lang ons huis. Prachtig dat het zo kan!
Na het inspecteren van alle kamers, kelders, bedden, ramen en deuren, had iedereen al gauw zijn slaapzakje uitgerold op een van de bedden. Na wat lichte versnaperingen gingen we liggen dromen van onze jumps, flips en andere coole moves.
De volgende ochtend werden we al ruw gewekt door de ontbijtploeg voordat er zelfs nog maar koffie gezet was. Ondanks het feit dat ze ‘s nachts mensen in andere kamers hadden horen snurken, beseften ze waarschijnlijk niet dat het wel eens gehorig kon zijn. Ook was deze ontbijtploeg niet bekend met het feit dat er koffie op de kamers gebracht diende te worden. Omdat iedereen zo’n zin in boarden had, ging iedereen er dan toch maar uit.
Nadat we allemaal wat doekoe hadden geïnvesteerd in skipAssen, konden we dan eindelijk met de lift omhoog. Om vervolgens weer snel naar beneden te gaan. In zijn tweede afdaling vond Erhard het nodig om even zijn sleutelbeen te breken. Na een rit in een banaantje, gondellift, ambulance kwam hij aan in het Krankenhaus te Innsbruck. Na een ritje met de taxi terug, kon hij ons ook zijn eerste vakantiefoto laten zien.
Jammer dat die röntgenfoto’s er alleen in zwart wit zijn.
‘s Avonds werd er in de keuken onder de bezielende leiding van de chef-kok Dirk-Jan gekookt. De sous-chef Tim en de snij-afdeling waren ook paraat. Bij het driegangen diner kwam na de soep de nasi op tafel, gevolgd door vruchtenyoghurt. Na het eten stonden altijd een paar vrijwilligers op om af te wAssen.
De volgende dag zou Erhard bij het huisje blijven om hier op te pAssen. De rest ging weer naar de pisten om daar wat naar beneden te glijden. De koffie werd gedronken in de kleinste stube aan de piste. Hier stond een zeer vriendelijke man in de bediening. Vanwege warenkennis moest hij waarschijnlijk elke ochtend even alle aanwezige dranken proeven. Ook zijn zelfgestookte jenever was een aanradertje.
‘s Middags heeft ondergetekende nog even zijn nieuwe hobby schilderen opgepakt en een prachtig schilderij gemaakt. Ik had namelijk voor mijn verjaardag een schilderssetje gekregen en als je niet probeert of je het leuk vindt, vind je het nooit leuk. Gelukkig was er wel iemand die een poosje wou stilzitten. De titel van het schilderij is “Errie is fucked” en het is te bewonderen aan de Houtlaan.
De volgende ochtend was er eindelijk een ontbijtploeg die wel wist hoe je het ontbijt serveerd. Eerst koffie of thee op bed, vervolgens roerei met krokante toast. Helaas konden de meesten de wel zeer krokante toast niet waarderen, zodat er toch afbakbroodjes in de oven werden geduwd. Ook was er voor één bepaald iemand een tafeltje voor één gedekt, omdat hij de lucht van eieren ‘s ochtends niet aan kan. Zijn iets jongere broertje kan trouwens niet tegen de lucht van pindakaas. Tja, en als het zo moeilijk moet gaan ‘s ochtends, is het geen wonder dat de jongste Van den Berg een ochtendhumeur heeft.
Die dag gingen we naar een ander gebied wat ook op onze pas mogelijk was. De Stubaier Gletscher. Pistes in alle soorten en maten, inclusief een 14 kilometer lange niet gepre¬pareerde afdaling naar het dal. Voor elk wat wils. Alleen de reistijd naar het gebied viel wel wat tegen. Vooral toen op de terugweg Sanders niet naar Anna wou luisteren. Toen Anna rechts zei en Sanders toch links ging, kwam de wraak van Anna. Bij elk zandpad zei Anna vervolgens dat ze moesten omkeren, terwijl we toch echt dezelfde weg reden als heen. Vervolgens trakteerde Anna ons op een omweg via het mooie plaatsje Götzens. Hier komt volgens ons de hele familie Götz vandaan. Iedereen was wel blij toen eindelijk ons huisje weer in zicht kwam. Voor Niek had de omweg nog wel wat langer gemogen, want Alex had speciaal voor hem een paar bandjes van Brian Adams in zijn auto. En hij had ze nog niet allemaal gehoord toen we eindelijk aankwamen. Die avond hoorden we een groot kabaal uit de keuken. Maar het was gewoon Kinky die de nieuwe afwashulp aan het uitschelden was omdat hij niet doorwerkte.
‘s Ochtends werden we gewekt doordat iemand het nodig had gevonden om de stereo op de gang te zetten. Deze vervolgens aan te doen met een zodanig volume dat je het wel moest horen. Jammer dat de ontbijtploeg de koffie vergeten was langs te brengen. Deze dag gingen de meesten weer spelen op de huisberg, de Patcherkofl. Sommigen moesten op pad met de auto om boodschappen te doen, andere gebieden checken en alle snowboard winkeltjes in Innsbruck af te lopen. ‘s Middags werd in de tuin van ons huisje een funpark gebouwd. Een sprong over een steen of een glijden over een bankje dan wel boomstam. Alles was mogelijk. Rob toonde ons dat hij best veel lef had door alle onderdelen van het funpark te doen op de derde dag dat hij op zijn board stond.
Bij het bereiden van het eten bleek dat Errie een bepaalde stijl van snijden had. De noord Groningse wijze. Dit houd in dat de prei wel heel grof gesneden wordt, en dat is natuurlijk geen gezicht in een zuid Italiaanse pastaschotel.
‘s Avonds vonden een paar jongere stamleden het wel eens tijd worden om het nachtleven van Igls mee te gaan maken. De volgende ochtend hadden ze allemaal wilde verhalen over negers in clownspakken en saaie kroegen. Gelukkig kwamen ze wel melden bij de oudste onder ons dat ze weer veilig terug waren. Gelukkig maar, anders had ik die nacht niet zo lekker geslapen.
Het was inmiddels al weer donderdag en dus hoog tijd om een ander gebied met een bezoekje te vereren. Axamer Lizum zou het worden. Hier konden we met een treintje omhoog om ons vervolgens in de diepte te storten. Een enkele deed dit op geheel eigen wijze: Skidema stijl. Over details van deze stijl kunt u terecht bij de uitvinder hiervan, Peter M. Dirk-Jan had een mooie foto op zijn board geplakt. Ach, al plak je nog zo’n mooie foto op een Nidecker, het blijft een lullig boardje… Dit gebied was ook uitgerust met een echt funpark. Na wat sprongetjes op de kleinere schansen, vond Doedel het nodig om ook eens op een echt grote schans te gaan. Helaas landde hij wat verkeerd. Via een korte stop bij de EHBO, snel naar het Krankenhaus om daar wat vakantie (röntgen-)foto’s te maken. Scheurtjes in het bekken en een gebroken pols, was de diagnose. Doedel werd hiervoor opgenomen in het Krankenhaus. In de speisesaal van het pfadfinderzentrum werd de plaats van Doedel ingenomen door Oendel. Een tuinkabouter met een sip mondje en zijn pols in het gips. Omdat Dirk graag Doedel wou bezoeken in het Krankenhaus, was er kans voor een nieuwe chef in de keuken. Er werd zelfs rekening gehoud¬en met kaasloze diëten van sommigen. De feta werd op normale wijze gesneden in plaats van op zuid-Griekse wijze, zodat het nog enigszins mogelijk was om dit uit de sla te halen. Zelfs op de aardappelpuree werd geen kaas gedaan.
Omdat de volgende dag al weer de laatste dag zou zijn, namen enkelen nog de kans waar om het nachtleven van Igls in te duiken. Omdat we gewend waren dat Doedel altijd meegaat met ons naar de kroeg, hebben we zijn inleg van de pot ook maar opgedronken. Doedel is ons daarom ook nog 73,50 doekoe schuldig.
Bij thuiskomst was het nog even werken, want alle bindingen op de boards moesten nog even versteld worden. Snoko was hier wel heel druk mee. Gelukkig voor hem hielpen Dirk en ik ook nog even. Alex hielp ons ook een beetje, want iedereen dacht dat hij het gedaan had en hij kreeg van iedereen de schuld.
De volgende ochtend werd iedereen wakker door de wonderschone klanken van een live orkestje. Het prachtige nummer “Goedenmorgen mijnheer, goedenmorgen mevrouw”, begeleid op pannendeksels en pollepels, werd ten gehore gebracht. Als blikken konden doden hadden twee personen inmiddels niet meer geleefd. Na het ontbijt gingen de meesten nog snel boarden. Sommigen hadden geen tijd te verliezen, want het was al weer de laatste board-dag. Een klein groepje ging naar het Krankenhaus om Doedel te bezoeken. Gelukkig voor hem, kreeg hij net krukken zodat hij wat door het Krankenhaus kon lopen.
Hij was er nog niet zo snel mee, wat vooral leuke taferelen bij de liften opleverde. Er waren namelijk vier liften op een rijtje. Als de patient op een knopje drukte, kwam er wel een lift. Eerst kwam de meest linker lift. Deze haalde hij net niet en zag de deuren voor zijn neus dicht gaan. Toen de rechter lift. Ook deze haalde hij niet. Omdat wij geleerd hebben dat zelfredzaamheid een groot goed is, hielpen we hem ook niet. Gelukkig voor Doedel kwam er de derde keer een lift waar hij precies voor stond. Na koffie en weer met de lift gaan, was het bezoekuur dan ook al weer lang voorbij voordat we terug gingen naar ons huisje. Later heeft de patient ook een uitgaansverbod gekregen van de dokters omdat hij er nooit was als ze hem wilden onderzoeken.
‘s Middags hadden we een afspraak met de waard van de kleinste stube van de piste om daar een lekker jenevertje te drinken. De meesten gingen hier boardend heen. Anderen probeerden het met hun auto. Alhoewel het een 4×4 was, lukte het toch niet.
Toen er een paar op bezoek waren bij Doedel, ruimde de rest het huisje al vast wat op. De nieuwe chef-kok met zijn personeel waren bezig met het koken. Na het eten, kaarten en mens-erger-je-nieten ging iedereen al gauw slapen.
Nadat we snel alles opgeruimd hadden, afscheid hadden genomen van Doedel gingen we weer terug. Ik zelf had een mooie route uitgezocht. Deze was zo mooi dat iedereen daar voor in de rij ging staan. Het was prachtig. Maar het schoot niet echt op. Door Duitsland ging het ook al niet zo voorspoedig door de storm en de regen. Ook het feit dat Tim’s auto een lekke remleiding had, hielp niet echt met de vaart er in houden. Tegen een uurtje of twee ‘s nachts was iedereen dan ook al aan de Houtlaan. Hans-Maarten zou een paar daagjes later met het vliegtuig naar Nederland gaan.
Gelet op de reacties is de kans groot dat volgend jaar we weer moeten afreizen naar Igls om daar weer een onvergetelijke week te hebben.
Het was een geslaagd kamp.
ps. volgend jaar zal de Snowblast hoogstwaarschijnlijk zijn van 22 januari 2005 t/m 29 januari 2005. Deze 5e snowblast zal georganiseerd worden door Blom en Aflex.
|
|
(naar boven) |
[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]