Nieuwsbrief, jaargang 22, nr. 3
Inhoud:
van de Redactie, van de Voorzitter, Hordenieuws, Oproep, Troeppraat, Rowannieuws, Stamgezwam
Van de redactie
(door: Margriet Bakker en Marry Hagens)
De allereerste Nieuwsbrief van het jaar 2001. Wij kunnen iedereen nog de beste wensen toewensen maar dat schijnt niet meer te mogen na een bepaalde datum in januari, helaas dus.
In ieder geval beginnen wij weer met frisse moed en veel kopij, alhoewel er toch weer een speltak ontbreekt. Het excuus is natuurlijk, druk, druk, druk maar toch moet je eigenlijk wel wat tijd vrij maken voor een stukje om iedereen in te lichten over het wel en wee van je speltak. Dus Beverlei-ding, lees de colofon goed, noteer de datum wanneer je de kopij uiterlijk in moet leveren en verras ons de volgende keer.
Na een klein oponthoud vanavond, de mannelijke redactieleden hadden de trein gemist, beginnen wij weer aan een nieuw jaar vol met Nieuwsbrieven. Trouwens, wij zij ook heel benieuwd hoe het stukje van de Voorzitter zal zijn, ook ‘het beste paard van stal’ vergeet wel eens wat.
Nu over tot de orde van deze Nieuwsbrief, wat staat er dan zoal wel in en wat is er allemaal inmiddels gebeurd. Nou, ten eerste hadden wij het Nieuwjaarsdiner, ja, ja de snowblast was er ook. Maar aangezien ik niet tot het mannelijke geslacht behoor, mocht ik niet mee, en kan er dan ook niets over schrijven. Uitgebreide verhalen zijn uiteraard verderop in deze editie te lezen.
Oh ja, het Stamdiner. Weer goed verzorgd, lekker eten, gezellige avond kortom de heren hadden het goed voor elkaar. Er waren zelfs gasten van over ver, oftewel van buiten de provincie zelfs. Iemand die de oranje stamleden tijdens de NJ, voor niet insiders dit is de Nationale Jamboree, vorig jaar ontmoet hadden. Er was een gezellige band ontstaan en de man kwam gewoon even naar Assen om gezellig mee te eten. Daaruit voortvloeiend nog een uitnodiging voor het N.P.K. dus dat zit wel goed voor Erik Zoet.
De redactie van de Nieuwsbrief was ook uitgenodigd voor jaarlijkse boerenkoolmaaltijd. Wanneer je dit opschrijft heb je daar meteen een beeld bij maar wat de verkenners hier onder verstonden was wel iets heel anders. Op de uitnodiging stond de ‘dress code’ al vermeld, nl. ‘black tie’. Ja mensen, dat is weer eens wat anders dan een kaki uniform met een zwart bevlekte spijkerbroek. Deze heren waren gekleed in witte blouse, stropdas en sommigen zelfs nog met een zwart colbert. Echt ‘sjiek de friemel’.
We werden zelfs ontvangen door enkele gastheren op straat, toen mijn vrind ( Miles voor de insiders) vroeg of ze ook de auto voor ons weg gingen zetten, reageerden ze eerst wat beduusd wat al snel overging in een heel enthousiast, ja zeker, graag, natuurlijk meneer. Hebben we toch maar niet gedaan. Binnen gearriveerd was het leuk om te zien dat sommige ouders de uitnodiging ook goed gelezen hadden en flink wat ‘black ties’ en ‘cocktailjurken’ uit de kast hadden gehaald. Chapeau, zou onze Mart Smeets zeggen. En hoe was de boerenkool eigenlijk, nou prima hoor. Een halve rookworst, gebakken spekjes, boerenkool, het nodige zure garnituur, het smaakte voortreffelijk. Ook gingen de heren nog uit eigen werk voorlezen en dat was ook bijzonder geslaagd. Met andere woorden, zeer zeker voor herhaling vatbaar. Ja, ik weet ook wel dat het een jaarlijkse traditie is maar het leuke hiervan was dat er een andere draai aangegeven werd. Wat meer schwung, sjeu of wat dan ook. Verkenners nogmaals bedankt voor deze zeer geslaagde avond en natuurlijk geldt dit ook voor de verkennersleiding, mannen en vrouw (of is jongedame meer gepast in dit geheel )
Tja, wat valt er nog meer te schrijven. Dat er al weer heel voorzichtig wordt gesproken over het N.P.K., maar eerst is er natuurlijk nog de Hit in Dwingeloo tijdens Pasen, de nieuwe woonwijk wel akelig dicht bij het troepgebouw komt, we eigenlijk nog steeds op zoek zijn naar nieuwe adverteerders, we graag meer kopij zouden willen ontvangen, het toch wel lente mag worden zodat de tenten weer uit de mottenballen gehaald kunnen worden oftewel het wordt weer eens tijd voor de ouderwets grote kampen.
Dit was het dan voorlopig, veel leesplezier en wie zijn/haar avonturen en belevenissen eens op papier of floppy wil zetten, alles is van harte welkom.
En dan wil ik bij deze nog een nieuw redactielid voorstellen. Gelukkig hadden we 2 reacties op onze vraag of er nog belangstellenden waren voor de redactie dus bij deze Marry Hagens. Hans Maarten heeft de vorige keer iets over zichzelf kunnen schrijven. Maar Marry is iemand die komt uit de gelederen der ouders dus dat vinden wij heel positief. Zo wordt het een keer van de andere kant bekeken.
Dus ouders, als u eens, mocht u uzelf een keer vervelen, er is altijd wel iets te doen aan de Houtlaan.
Mijn naam is dus Marry Hagens en ben de moeder van Roy die lid is van de verkenners. Het lijkt me wel leuk om meer bij de scouting betrokken te raken en ben dan misschien een voorbeeld voor andere ouders. Ik werk part time als receptioniste bij de GGZ Drenthe in Beilen. Ook heb ik nog de nodige hobby’s zoals volleybal, hardlopen kortom ik ben een echte sportfanaat.
Wat ik binnen de redactie precies ga doen weet ik nog maar dat wijst zich vanzelf. Ik vind het nl. leuk om eens iets te doen op een ander gebied dan alleen mijn werk. En ben binnen gestroomd bij de redactie maar als er nog eens een klusje is binnen de groep, kunnen ze me altijd bellen. Alleen het kamperen heeft niet mijn voorkeur maar de rest erom heen, daagt u mij maar eens uit.
Was getekend Marry Hagens.
|
|
(naar boven) |
Van de voorzitter
(door: Martin Velthuizen)
De jaarwisseling ligt al weer twee maanden achter ons, maar ik wil er toch nog even op terugblikken. De ramp in Volendam was voor sommige ouders aanleiding om eens te informeren naar de brandveiligheid in ons troepgebouw. Ik kan me voorstellen dat die vraag bij meer-dere ouders leeft, en daarom zal ik proberen aan te geven wat er bij de Johannes Post Groep aan maatregelen zijn genomen.
Dat is al begonnen bij het ontwer-pen en bouwen van het troepgebouw: iedere ruimte heeft tenminste twee vluchtwegen. Recentelijk zijn ‘bouwkundige’ maatregelen genomen om te voorkomen dat deze vluchtwegen geblokkeerd worden. Daarnaast is op de vloeren aangegeven waar beslist géén spullen op de grond mogen staan omdat de deuren anders niet (ver genoeg) open kunnen. Hiervoor is ook de nodige discipline vereist, en sociale controle.
Tussen de bovenverdieping en de begane grond zijn twee trappen. Daarnaast is vorig jaar in de stamruimte een zogenaamde ‘uitwerpladder’ gemonteerd, om nog een derde vluchtweg te creëren. Verder hangen in het gebouw een brandslang en brandblussers. Vorig jaar zijn de brandblussers weer gecontroleerd, en is er één vervan-gen. Op diverse plaatsen in het gebouw zijn plattegronden opge-hangen met vluchtwegen en dergelijke.
Naast al deze ‘technische’ voorzieningen is het ook erg belangrijk om te weten wat je moet doen áls het een keer nodig mocht zijn. Een aantal personen van de leiding volgt een EHBO-cursus of heeft dat reeds gedaan. In het diepste geheim is een brandweeroefening in ons gebouw voorbereid, en ik kan daar nu rustig wat over schrijven want als u dit stukje leest is de oefening juist achter de rug! Op het resultaat kan ik natuurlijk niet vooruitlopen, maar ik schat dat er veel goed gaat en dat er waardevolle aanbevelingen worden gedaan om de brandveiligheid nog verder te verbeteren.
Preventie blijft natuurlijk toch het belangrijkste, zeker in een gebouw met vier open haarden en veel kinderen over de vloer. De ramp in Volendam was niet de aanleiding tot de aandacht voor de brandveiligheid (de hierboven opgesomde maatregelen waren allemaal al vóór die tijd genomen), maar het maakt je wel weer bewust van het belang ervan. Laten we er met elkaar alles aan doen dat we het nooit nodig zullen hebben.
Martin Velthuizen
|
|
(naar boven) |
Het nieuwe jaar begon goed voor onze welpen: het vroor dat het ijs ervan kraakte. Een goede reden dus om de schaatsen onder te binden voor een potje pootje over.
De hele horde vertrok daarop goedgemutst en goedgehand-schoend richting de vijver. Bij het ijs aangekomen begon ijsmeester Baloe direct met het testen van het ijs. En nadat het ijsvrij-ijsveilig-teken was gegeven stormde de hele horde het ijs op om de boel sneeuwvrij te maken. In no-time spiegelde de vijver en bevonden we ons op glad ijs. De grote wedstrijd kon beginnen. Na de voorrondes wisten zes deelnemers zich te plaatsten voor de finale. Hoewel er veel gebruik werd gemaakt van moderne klap en hockey schaatsen konden ze niet op tegen die ene jongen met houtjes. Goed gedaan Thijs.
Na de ijspret werd het tijd voor sneeuwfun. Eerst even glijden maar al snel sloeg dit om in een groot sneeuwballengevecht. Pas toen de leiding het sneeuw ver achter in de keel gedrukt had gekregen kon er worden gesloten. De zaterdag daarop stond in het teken van theater. De welpenruimte was omgetoverd tot een huiskamer met laboratorium.
Toen het publiek eenmaal zat kon de show beginnen. “Professor de Vries heeft een geheimzinnig drankje uitgevonden. Het experiment wordt gesaboteerd door de tuinman. De buurman wordt gebruikt als proefkonijn. Hij neemt een slok en… “De afloop van dit stuk werd door de welpen bepaald. In 4 groepen gaan zij aan het werk om er een mooi einde aan te breien. Als het script af is wordt er geschminkt en verkleed. De plankenkoorts speelt al wat op maar de show must go on. Hoewel de 4 stukken sterk verschilden komt in geen van de uitvoeringen de buurman er goed vanaf. Weer een week later is alles wit en ijzig. Een mooie gelegenheid om eens op poolexpeditie te gaan. In een lange sliert proberen de poolmannen het midden van het bos te bereiken. Het lukt, maar om te overleven moeten er eerst iglo’s worden gebouwd. Van dat harde werken krijgen de welpen het al snel warm. En terwijl de leiding staat te klappertanden worden de bouwwerken geïnspecteerd. Heel mooi luidt het oordeel maar nu snel naar binnen voor een kopje thee. Gelukkig was er een jarige, dus; traktatie.
Wanneer je leiding bent krijg je altijd vele vragen naar je hoofd geslingerd. De meeste van die vragen zijn eenvoudigweg te beantwoorden met: “Nee dat mag niet”. Maar toen een van onze welpen laatst naar het ontstaan van de aarde vroeg moesten we allemaal even slikken. Daar komen we op terug luidde het antwoord. En daarom stond de hele volgende zaterdag in het teken van deze vraag. Het Drents museum zou de plek zijn waar het antwoord ligt. Dus wij naar het museum. In de vorm van videofilm vertelde moeder aarde ons zelf hoe ze was ontstaan. Met klapperende oren (wat kan die moeder aarde schreeuwen zeg) werd in een record tijd de rest van het museum nog even bekeken en konden we op huis aan. Samengevat zijn we de afgelopen periode dus sportief, cultureel, ondernemend en wetenschappelijk bezig geweest. En we hebben het nog leuk gehad ook.
Tot slot nog even een nadrukkelijke mededeling voor ouders van welpen. Als uw kind op zaterdagmiddag niet kan komen geef dit dan even door aan Cindy Stegink. Dan weten wij wat we kunnen verwachten.
|
|
(naar boven) |
De verkenners zijn voor het NPK opzoek naar:
– Blauwe lakens
– Oude / nieuwe sponsen
Heeft u een van deze dingen over kunt u ze bij de verkenners kwijt.
|
|
(naar boven) |
Het boerenkool feest. We moesten zaterdag ochtend om 9.00 op het scouting gebouw zijn. We hadden eerder al een planning gemaakt over hoe we alles zouden aanpakken overdag en ‘s avonds.
Overdag hebben we eerst met een groepje de verkennersruimte leeg getrokken. De anderen zijn begonnen met de poort en de verdere aankleding buiten. Om ongeveer 11.30 uur zijn we begonnen met de vele kilo’s aardappelen te schillen. Na een patatje met een frikadel waren we om 13.30 uur klaar met de aardappels schillen. We begonnen met het inrichten van de zaal en gingen verder met de opbouw van het buiten gebeuren. Om 17.30 waren we overal mee klaar en konden we ons gaan omkleden en opmaken voor de avond.
De mensen zouden eerst naar het : ” Grande café” gaan wat, zich in de
welpenruimte bevond. Daar werd eerst een stukje opgevoerd over de kampen en bij opkomsten en wat we daar zoal doen. Dat stukje werd gedaan door : ” Bauke en Erik”. Daarna kwam een stukje cabaret van : ” Thijmen en Laurens “.
Toen mochten de gasten door naar de hoofdzaal (verkennersruimte) en daar mochten ze plaatsnemen op een van de banken. Daarna werd het eten opgediend. We hoorden van alle kanten hoe lekker het was!, en dat het een groot succes is! Toen iedereen alles op had kreeg iedereen een
heerlijk toetje dat netzo een succes was! Na afloop werd iedereen die er aan mee hebben geholpen bedankt. En nu alsnog iedereen bedankt die aan deze boerenkool-maaltijd heeft meegewerkt en meegedaan.
Toen iedereen weg was werden de taken verdeeld voor het opruimen en iedereen voerde die uit. Toen alles opgeruimd was en alles schoon bedankte iedereen iedereen en vertrok. Het was een geslaagde boerenkoolmaaltijd.
Groetjes Laurens namens alle kaderleden!
Opmerking leiding: Voor de mensen die er niet waren, volgend jaar beter. Geef je op tijd op.
M.H. bedankt, we zaten zeer ruim in het groen.
|
|
(naar boven) |
Rowannieuws
(door: Ronald van der veen)
JA wat hebben wij de laatste weken zoal wel niet gedaan. De laatste 2 weken hebben wij ons vooral bezig gehouden met de schoonmaak van het gebouw. En daar bedoel ik natuurlijk de rowan ruimte mee.
Alle kasten en kisten zijn weer eens grondig opgeruimd en de vloer heeft ook weer zijn beurt gekregen. Maar dat is natuurlijk niet het enigste wat wij deze periode hebben gedaan.
Ook lag er zoals u weet een aantal opkomsten behoorlijk wat sneeuw en/of ijs. Ook daar hebben we natuurlijk gretig gebruik van gemaakt door een groot sneeuwbal gevecht te houden tegen die kleine maar o zo brutale bevers. De bevers hadden namelijk energie voor tien en gooide vanaf een lagere positie dus zag je de sneeuwballen niet aankomen.
Maar gelukkig kwamen de verkenners ook nog even langs zodat we die nog even te grazen konden nemen. Dat hebben we dan ook met veel plezier gedaan. En zo waren aan het eind van de middag heel wat verkenners die die dag goed door ons in waren gepeperd. Ook hebben we ons deze periode bezig gehouden met het organiseren van een kinderfeestje van iemand van de welpen. Maar de dag voor het feestje is alles toch nog afgelast wegens het slechte weer. Maar daardoor hebben we binnenkort weer wat te doen want dan moet het feestje binnenkort gehouden worden. Ik weet dat het niet het langste stukje ooit is maar verder weet ik toch echt niet wat we nog meer hebben gedaan.
Alleen heb ik nog een oproep voor alle rowans: Wil iedereen thuis nog even kijken of ze toevallig de rowanstandaard nog hebben?
|
|
(naar boven) |
Stamgezwam
(door: Gerben Blom)
Snowblast 2000. In de weken voor de kerst begon het bij menig stamlid al te komen, het wintersport gevoel. “Zal er sneeuw liggen?”: was de vraag die velen uit hun slaap hield.
Menig discussie op internet ging over de sneeuwhoogten en weersverwachtingen voor Tsjechië. Diverse doorklikbare links werden over en weer gemaild. Vooral de Tsjechische sites bleken favoriet. Waarschijnlijk omdat je daar kon lezen wat je wou lezen, omdat alles toch niet te lezen was.
Maar als er nou net zoveel sneeuw was gevallen als dat er woorden over vuil gemaakt waren op de AVD-website, hadden we waarschijnlijk op zaterdag 30 december door die sneeuwval niet kunnen vertrekken. Alhoewel er toch behoorlijke sneeuwval in Nederland had plaatsgevonden vertrokken toch op die bewuste zaterdag om 5 uur ‘s ochtends 18 AVD-leden richting de witbesneeuwde pisten van Harrachov. Hierbij nog uitgezwaaid door welgeteld één ouder.
Het eerste stuk door Noord-Duitsland was een prachtig stuk weg. Zooo mooi dat we daar maar wat langzamer gingen rijden, of kwam dat soms door de vele sneeuw daar… Hans-Maarten besloot nog wat meer van het uitzicht te genieten door in Peter M.’s Fiat Croma het raam met de elektrische raambediening open te zetten. Helaas voor de inzittenden van de Croma bleek de ruit niet meer elektrisch bediend omhoog te willen. Na het demonteren van de deur bleek door wat noodgrepen het raam wel weer te kunnen sluiten, maar uit voorzorg hebben we de rest van de week Hans-Maarten verboden om bij ramen in de buurt te komen.
Tijdens de verdere reis door Duitsland viel verder op dat hoe verder we richting Tsjechië kwamen, des te minder hoog de sneeuw lag. Eerst konden we nog denken dat het gras ter plaatse zeer hoog was en dat het daarom boven de sneeuw uitkwam, maar later kon dat ook niet meer omdat de grond ook zichtbaar was geworden.
Tegen de avond werd een ieder in Harrrachov verwelkomd door de drie kwartiermakers die enkele dagen van te voren daarheen gereisd waren. Onder het genot van een halve liter isotone sportdrank met veel vitamine B, kregen we uitleg van onze Sno-Ko Tim, ook wel Timmetje genoemd. Bijvoorbeeld dat je je bier moest bestellen bij Dan-Dan, dat was de junk-junk achter de bar-bar. Dat de oma van de hut het ontbijt maakte en dat we konden eten in het Sporthotel.
Ja, eten, daar had een ieder na zo’n lange reis wel zin in. Jan Roel bestelde een bord spaghetti quattro-formaggio en vond het jammer dat er geen vlees in zat. Op zich was dat geen last, maar als er dan anderen bij je in de buurt zitten te klagen dat ze hun immens grote schnitzel nauwelijks opkrijgen…
De volgende ochtend was de dag dat sommigen een hernieuwde kennismaking kregen met hun snowboard, anderen stonden er voor het eerst op. Het beginner-klasje ging na wat glijoefeningen met de de leraren Timmetje en Katjatje mee naar de stoeltjeslift. Met zo’n board de lift in en in het stoeltje blijven zitten is nix geen last, maar om er soepel uit te glijden is toch behoorlijk lastig. Na enkele dagen konden de meesten van ons toch wel enkele meters glijden voordat ze keihard op hun bek gingen.
Al glijdend en vallend kwam de AVD-beginnersklas beneden in het dal aan. Na een hapje en een drankje konden we weer naar boven met de stoeltjeslift. Na nog wat geoefen en gestuntel gingen de meesten weer terug naar Na Strani, het pension waar we logeerden. Hier kon je lekker warm douchen, als je er tenminste was voordat de boiler leeg was. Peter v.d. B, ondervond aan den lijve wat het betekend als de boiler leeg is, namelijk erg weinig en koud water. Ja en als er dan iemand op de gang hard staat te lachen en leuke opmerkingen maakt, ja dan wil je wel eens kwaad worden… en dat ondervond Ewout aan den lijve…
De avond stond in het teken van Silvester, oftewel oud en nieuw. Leden van de Thriantastam die toevallig ook in Tsjechië op wintersport waren, waren overgekomen om samen met ons dit feest te vieren. De oma en de kleindochter van het hutje hadden zich uitgesloofd met eten bereiden, Dan-Dan en Caspi, de hulp-hulp van Dan-Dan zorgden voor grote hoeveelheden van de vitamine B sportdrink. Aan het begin van de avond gingen er nog stemmen op om de klok enkele uren vooruit te zetten, zodat de jaarswisseling wat eerder afgelopen zou zijn, maar voor je het wist was het al weer een nieuw jaar. Na elkaar de beste wensen te hebben gegeven en nog wat gedronken te hebben, was het tijd om Mark van de Thrianta van zijn favoriete slaapplaats aan de bar naar zijn bedje te tillen. Sommigen namen nog deel aan de excursie naar Dan-Dan’s hut-hut, anderen gingen maar naar bed.
De volgende ochtend om 8 uur stonden sommigen al weer op om te gaan boarden. Ja, u hoort het goed, om 8 uur op nieuwjaarsochtend… Tja, ik wist ook niet dat er een ochtend bestond op nieuwjaarsdag… Onderweg in de lift ontdeed een enkeling zich van de overbodige maaginhoud, anderen bleven zitten en vielen na de rit op hun gezicht.
Het ontbijt in Na Strani werd om half tien geserveerd. Er was een groepje dat dacht dat ze in het dorpje wel voor twaalf uur ‘s middags wel een ontbijtje kon regelen. Helaas voor hun slapen Tsjechen wel uit op nieuwjaarsdag. En als je dan eindelijk om twaalf uur in een restaurantje zit, krijg je ook nog een kennismaking met de Tsjechische tijd. Je wacht eerst beleefd even, dan wacht je nog even, dan vraag je aan de ober of je wat kan bestellen, die zegt dan dat hij er zo aan komt, dan wacht je nog even, en nog even, dan kan je eerst je drinken bestellen, dan wacht je nog even, en dan kan je je eten bestellen, dan wacht je nog even, dan komt het drinken, dan wacht je nog even en dan komt het eten. Oftewel een uur later kan je dan eindelijk eten. Best wel leuk als je geen trek hebt en van lang tafelen houdt… Maar er moest natuurlijk weer geboard worden.
Anderen hielden na de les op met boarden onder het mom van een oude-lullendag. En de echte fanatieke mensen begonnen al met hun eerste sprongetjes…
Voor het avondeten werd het sporthotel opgezocht, waar we voor 150 doekoes, de plaatselijke muntsoort, de man een maaltijd voorgeschoteld kregen. Hiervoor zaten we in de bar van het eerder genoemde hotel. Peter P. trof hier in de jukebox nog zijn favoriete liedje van de JoJo-band aan. Gelukkig voor hem is dit liedje de rest van de week regelmatig gedraaid.
Na de soep met rare witte slierten en het andere eten gingen we met z’n allen nog even loungen in de aldaar aanwezige lounge-room. Hierna bezochten sommigen nog de plaatselijke disco, anderen gingen gelijk maar dromen van al die coole moves die ze eerder die dag gemaakt hadden.
Toen was alweer de derde sportdag aangebroken. Dit was bij velen de dag met het meeste knie-, kont- en spierpijn. Uit ervaring kan ik vertellen dat op neus en kin na, de rest van de spieren pijn deed. Maar onze Sno-Ko, Lord of the Board of Master, Timmetje wist met uitgeselecteerde oefeningen de spieren weer warm en los te krijgen. Enkele mensen in de rij voor de lift keken wel wat vreemd op als door middel van het slaken van wat rauwe keelklanken Tim the Master aangeroepen werd.
De wat meer gevorderden onder ons waren inmiddels bezig om over dingen heen te springen. Een schansje, een balk of een oude auto. Nadat enkele mensen over de auto waren gesprongen dacht Ewout dat hij dat ook wel kon. Lef genoeg immers, behalve als je op de schans afgaat, dan ziet het er toch wel eng uit, en dan ga je twijfelen en remmen. Met als gevolg dat als je eenmaal bij de auto aangekomen bent, je niet genoeg vaart meer hebt om hoog te springen. En als je niet hoog genoeg springt, dan kom je tegen de auto aan. En zo’n auto is toch best hard…
Onder het genot van een paar sportdrinkjes waren de pijntjes al gauw weer vergeten en al gauw kwamen de grote verhalen weer ter tafel. Dit naast het schaakbord, de kaartspelen en mens-erger-je-niet borden. De spelletjeskast van Na Strani was inmiddels ontdekt en leeggehaald. Twee dappere schakers zijn er inmiddels achter gekomen dat 15 mensen meer zien dan 2, omdat uit het publiek regelmatig gemeld werd in hoeveel zetten er mat gezet kon worden. Dit is op zich niet zo erg, maar als je het zelf niet ziet is het best wel vervelend…
Aan het eind van de dag volgde weer een maaltijd in het sporthotel, begeleid door de klanken van de Jo-Jo band. Hierbij bleek dat je soep ook door je neus kan eten. De avond werd gevuld met het aanvullen van het door het sporten verloren vocht en spelletjes.Door het vette Tsjechische eten waren de ziekenboeg en de WC-pot al redelijk gevuld. De meesten, aangespoord door Marco Sanders’ Tijdschema, boarden door, anderen namen op de woensdag een rustdag. Op deze dag moesten we ook afscheid nemen van Katja, die veel voor ons geregeld had in de eerste dagen. Dit kwam ook omdat zij een aardig woordje Tsjechisch spreekt en menig stamlid niet verder kwamen dan Pivo. Op de vraag van Tim, hoe we alles zouden regelen als Katja weg was, kwam het eensluidende antwoord: “Dat doe jij toch?”. Dat was in Rolde in ieder geval wel zo. De avond werd weer gevuld met spelletjes, eten, de Jo-Jo band, loungen en een bezoek aan Discoland.
Op de donderdag ging een ieder weer vroeg uit bed om te gaan snowboarden. De beginners draaiden hun bochtjes al bijna vlekkeloos. Inmiddels was een mooie schans op de piste gebouwd en daar oefenden de wat meer gevorderden nog wat aan hun 360 met grab. Als onderdeel van de les ging elk stamlid ook over een schansje. Sommigen sprongen echt voordat ze vielen, anderen vielen eigenlijk gelijk al, maar het zag er wel goed uit.
Na het avondeten en de Jo-Jo band, wilde een paar mensen toch wat zien van het echte uitgaan in Harrachov. Dus niet gelijk naar Discoland, maar naar een ander disco. Daar troffen zij een man en een vrouw die een toch wat aparte stijl van dansen hadden. Hij deed wat stijfjes en zij bewoog slechts haar hand ritmisch op en neer. Zo zie je dat elke cultuur haar eigenaardigheden heeft.
Ondertussen in Discoland wou An-ton zijn bier delen met Kinky en Gijsbert, alleen jammer dat hij het bier niet in hun glas goot, maar gelijk in hun broek.
Helaas was inmiddels de laatste dag aangebroken waarop we zouden boarden. Het dooide inmiddels behoorlijk zodat de sneeuw goed zacht werd. De meeste beginners kwamen zonder al te vaak te vallen de piste af. De gevorderden maakten zeer coole moves en aansprekende jumps. Gijsbert en Niek hielden zich volgens de plaatselijke dienaren der wet verdacht op, en moesten al hun gegevens vertellen. Zij werden namelijk even verdacht van de grote Snowboard roof die in Harrachov plaats had gevonden. Na een lange, want laatste snowboard dag kwam een ieder nog heel voldaan terug in pension Na Strani. Hier verwelkomd door de mooie ogen en glimlach van Daniëlle, de kleindochter van de hut, en het bier-bier van Dan-Dan.
Na spelletjes, eten en een laatste keer genieten van de Jo-Jo band vertrok een ieder richting kroeg of de volgens sommigen te korte bedjes.
De terugreis liep tot vlak voor de Tsjechische grens zeer voorspoedig. De plaatselijke douane beambten waren bezig met een stiptheidsactie ofzo, zodat de rij wachtende auto’s al maar langer werd. Na ongeveer een uurtje in de rij te hebben gestaan, bedacht een heldere geest een zeer goed plan. We stonden namelijk vast op een rondweg om het grensplaatsje heen. Deze rondweg kwam samen met de oude weg met een minirotonde op ca. 600 meter voor de grens. Als wij nu even omkeerde, door het dorpje reden, de oude weg vonden en bij de rotonde in de rij gingen staan, scheelde dit 2 kilometer en dus ongeveer twee uur wachten minder. Aldus deden wij. Na de Tsjechische grens konden wij verder zonder oponthoud doorrijden naar Hannover. Hier hebben we nog met z’n allen wat gegeten, daarna gingen de meesten nog even naar de Houtlaan om daar de snowboards af te leveren en nog wat te drinken. De schrijver van dit stukje werd in Amersfoort afgezet.
Het stukje van Doedel in het gastenboek op internet illustreert het gevoel dat menigeen had na afloop van deze Snowblast fantastisch:
“Ik werd vandaag na 18 uur slapen wakker en:
– geen sneeuw meer te zien
– geen ontbijt dat op me wacht
– geen glimlach van Daniëlle
– geen helling te bekennen
– geen gescheld van Kinky
– geen snowboard
– geen FUCK aan”
Volgens de overige reacties was dit een uitstapje dat voor herhaling vatbaar is.
doei, Gerben
|
|
(naar boven) |