Nieuwsbrief, jaargang 22, nr. 1
Inhoud:
Redactie, Voorzitter, Hordenieuws, Troeppraat, Rowannieuws, Nat. Jamboree, Stamgezwam, Geef die pen
van de Redactie
(door: Gerard van den Berg)
Een nieuw seizoen een nieuwe Nieuwsbrief. Tja, na zo veel weken in het nieuwe seizoen is er -natuurlijk- al weer veel gebeurd. Tijd voor ‘sterke’ verhalen dus.
Wat is er zoal gebeurd? Zomerkampen waar je misschien nog niet over gehoord hebt (bijvoorbeeld over de Nationale Jamboree), de wadloop naar Ameland van de Stam, kortgeleden (za. 14 okt.) het overvliegen van de oudste jongens naar de volgende speltak en, terwijl ik dit stukje schrijf, is er voor de bevers, welpen en verkenners een herfstkamp. Gisteravond (za. 21 okt.) sloop het kader (de PL’s en APL’s) het Troepgebouw uit. De verkennerleiding zette een klopjacht in. Zes van de acht verkenners waren snel terecht. Twee dappere verkenners bleven langer weg. Maar ja, als je dan terug komt moet je boeten. Midden in de nacht een tent schoonboenen voordat je eindelijk doodmoe naar bed mag is niet leuk. De welpen- en verkennerleiding en de Stam hadden de grootste lol om de zure gezichten.
Op de dag dat deze Nieuwsbrief verschijnt (za. 28 okt.) vliegen de oudste rowans over naar de Stam. De Stam heeft hier meteen maar even een overnachting aan geknoopt, dus ditmaal een zaterdagnacht rust aan de Houtlaan 😉
Je vraagt je inmiddels misschien af waarom ik dit stukje schrijf? Wel, da’s makkelijk: het enige andere overgebleven redactielid (jullie vertrouwde Margriet) is op vakantie. Volgende keer beter. Ja, Harmen is er mee gestopt. Hij heeft het namelijk vréééselijk druk met studeren.
Omdat de redactie nu toch wel erg uitgedund raakt zoeken wij per direct een paar enthousiastelingen die samen met ons in zee willen. Lijkt het je wat om er voor de zorgen dat er vijf keer per jaar een Nieuwsbrief verschijnt? Meld je dan even bij Margriet of mij.
Ik heb er weer zin in. Margriet is eeuwig enthousiast en in de volgende Nieuwsbrief vast nog helemaal in ‘r nopjes na de vakantie met haar lover…
Heb jij ook iets leuks meegemaakt? Schrijf het dan gauw op en stuur het op of geef het aan de leiding voor de Nieuwsbrief. Pappa’s en mamma’s mogen ook best eens iets inzenden! Hoe kwam uw kleine bijvoorbeeld thuis na een kamp? Moe, vies, tevreden en met een tas vol schone kleren? Wij zijn benieuwd…
Doe je ding! de Redactie.
|
|
(naar boven) |
van de Voorzitter
(door: Martin Velthuizen)
– Hallo allemaal –
Goed om iedereen weer te zien aan deze andere kant van de zomervakantie! De kampen zijn weer achter de rug, en die waren stuk voor stuk geslaagd (al hadden de verkenners het soms wel erg nat!).
De eerste Nieuwsbrief van dit seizoen, dat inmiddels al weer een week of wat loopt en waarin alweer van alles en nog wat gebeurd is.
Op 7 oktober vierde ‘onze’ Anthonie van Diemenstam haar 55-jarig bestaan. Ze hadden een schitterende dag uitgekozen met mooi weer, een boeiend programma en uitstekende verzorging. Er waren veel oud-leden en ook veel gasten van andere stammen, waardoor een ‘feest van herkenning’ ontstond en mooie verhalen werden opgedist (weet je nog dat laatste NPK in Anloo…). Het was een reuze gezellige avond, die ongetwijfeld nog tot heel laat (vroeg?) is doorgezet!
Een week later werd er “over-gevlogen”, de jeugdleden die de daartoe gerechtigde leeftijd hadden bereikt gingen over naar de volgende speltak. Zoiets blijft toch altijd een spannend gebeuren, hoe oud je ook bent. De vertrouwde speltak en leiding ruil je in voor een andere, en natuurlijk ga je ook andere dingen doen!
Ter kennismaking organiseren de welpenleiding en de verkennerleiding ieder een “Herfstkamp” voor hun aangepaste “horde” resp. “troep”, en aangezien ik dit schrijf enkele uren vóór dat deze kampen beginnen kan ik nog niet vertellen hoe dat is afgelopen! Maar we kunnen er veilig van uitgaan dat het geslaagde kampen zullen worden, waarover in de volgende Nieuwsbrief ongetwijfeld meer te lezen zal zijn. Ik wens iedereen een heel goed seizoen 2000/2001!
Martin.
|
|
(naar boven) |
Hordenieuws Bagheera (Hans-Maarten Dagelet)
Na lange tijd ongeduldig te hebben moeten wachten is er eindelijk weer gelegenheid om wat van onze belevenissen ten gehore te brengen.
Sinds de laatste nieuwsbrief hebben de welpen al weer een aantal spannende opkomsten beleefd èn maar liefst twee kampen. In dit horde- nieuwsbericht zullen wij zo goed mo-gelijk verslag proberen te doen van deze kampen en andere welpenweetjes. Voor het verslag van het grote zomerkamp schakelen wij over naar onze verslaggevers:
Zomerkamp 2000
We vertrokken een half uur te laat omdat Martijn te laat kwam. Toen vertrokken we naar Orvelte. We kwamen in de middag en bouwden een hut van stro. Tegen de avond kwam een professor en die zei dat we naar de tijdspiegel gingen kijken. Toen zagen we de fakir staan, en hij betoverde een vrouwtje. We konden niet naar binnen want we hadden geen amulet. Toen gingen we amuletten zoeken bij de kwakzalver. Toen we ze gevonden hadden gingen we eten en daarna gingen we door de tijdspiegel en moesten we de fakir verslaan. Maar de fakir sloeg de kelk al kapot. Toen moesten we terug en weer op-nieuw de spiegel in, en hadden we de kelk afgepakt. En toen we de kelk hadden zijn we teruggegaan naar het kampterrein waar we feestvierden en barbecueden. En toen sloeg de vlam in de pan en alle aardappels waren verbrand. Toen was eten niet meer nodig. De volgende dag moesten we opruimen en kwamen onze ouders ons ophalen. Het was een leuk zomerkamp.
Bessel Bode & Laurens Velthuizen.
Na het zomerkamp konden de slaapzakken, zaklampen en teddyberen al snel weer worden ingepakt voor het herfstkamp. Voor een verslag van dit kamp schakelen we over naar de correspondent ter plaatse:
Herfstkamp 2000
Op vrijdagavond begon het kamp met wat namenspelletjes onder het genot van een bakje thee. Toen de namen eenmaal bekend waren durfde we het aan om eens een kijkje in het inmiddels donkere bos te gaan nemen. Aan de hand van een geheimzinnig lichtspoor vonden we het oude jungleboek dat diep in de jungle verstopt lag. Het werk werd meegenomen en bij het haardvuur hardop voorgedragen. De volgende dag begon met een frisse wandeling. Nadat de magen waren gevuld met ontbijt werd er begonnen met het maken van vliegers. Aan de hand van Baloe’s bouwtekening werd er geknipt en gescheurd in het lichtgewicht materiaal. De knutselklus werd ‘s middags onderbroken voor een heuse excursie met gids. De gids leidde ons rond op landgoed Valkenstein en vertelde ons van alles over bomen en grafkelders. Na de leerzame trip was het tijd ge-worden voor pannenkoeken met stroop en suiker. Na de maaltijd werd het jungleboek weer uit de kast gehaald voor het vervolg van het dierenverhaal. Maar toen de laatste bladzijde uit was bleken de dierengeluiden niet te stoppen. Het hele bos leek vol met beesten te zitten. Goede gelegenheid dus voor een potje dierengeluidenspel. Onze dank gaat hierbij uit naar de Stam die met hun oergeluiden van WOEF tot RAARR varieerden.
Na een goede nacht rust werd het tijd om de vliegers te testen. Al snel kwamen wij erachter dat vliegeren een erg vermoeiende sport is als er geen wind staat. Tenslotte werd het kamp afgesloten met de gebruikelijke complimenten en bedankjes voor de leiding. Een prima herfstkamp dus.
Hathi.
Tot slot moeten wij u nog melden dat onze horde is aangevuld met 4 oud-bevers. Eén van deze nieuwe welpen stelt zichzelf even voor:
Ik ben Martijn en ik ben erg blij omdat ik een gitaar heb.
Martijn.
Groeten, de welpenleiding.
|
|
(naar boven) |
Troeppraat
(door: Mark en Thijmen (verkenners))
– Zomerkamp 2000 –
Zaterdag 26 augustus. Rond 10 uur in de morgen kwamen alle verkenners aan op de Houtlaan. Eerst kregen we per patrouille een blad waar allemaal losse puzzelstukjes op stonden en die moesten we aan elkaar plakken.
Dat was lastig, maar dat lukte uiteindelijk wel. Vervolgens gingen we per patrouille fietsen naar Dwingeloo. Toen we daar uiteindelijk aankwamen stonden Alex en Gijsbert ons op te wachten. Toen iedereen daar was zijn we vanaf de Brink gezamenlijk naar het kampterrein in het bos even buiten Dwingeloo gegaan. We zijn daar direct de tenten op gaan zetten en dat ging bij sommige patrouilles wel goed. Bij het avond eten had de leiding gekookt; we aten Chili Con Carne (de slaapzakken stonden die avond dus bol).
‘s Avonds probeerden we de keukens nog een beetje op te bouwen.
De volgende morgen regende het heel erg dus aan het opbouwen van keukens kwamen we bijna niet toe. Toen sommige keukens stonden bleek dat ze bijna allemaal verkeerd waren op gebouwd behalve die van Ronald (uitslover). Uiteindelijk, nadat alle keukens opnieuw waren gebouwd stonden ze er goed bij. Ons avondmaal was macaroni en daarna kwamen de ouders. Eerst ging het kader een toneelstukje opvoeren, daarna moesten we de Schotlanders (volgens Joost) opsporen. Toen vertrokken de ouders weer (door het duister, ze hebben het toch kunnen vinden uiteindelijk) en was de avond afgelopen.
De volgende dag hadden we een hike. Daar werd best wel lang over gedaan. Aan het eind van de hike kwamen we bij een restaurant/café waar we even wat hebben gedronken en sommige hadden daar een appelstroedel met ijs en slagroom en een framboos (heerlijk).
Voor de niet kaderleden waren er al zeiltjes gespannen om onder te slapen. Het kader moest zelf een zeiltje spannen.
Voor het eten moesten we eerst wortelen, aardappelen en uien snijden. We aten namelijk de hike-flap. Persoonlijk vonden wij het niet te vreten.
Daarna gingen de niet-kaderleden slapen en het kader had nog even kaderraad. De PL’s en de APL’s hebben geprobeerd om het onderkomen nog een beetje in elkaar te zetten en daar moesten ze toen zelf in slapen (wat niet erg goed lag).
De volgende ochtend regende het pijpenstelen. Sommige tentjes waren gedeeltelijk ondergelopen waardoor de kleren of slaapzakken kletsnat waren geworden. Ook in het kadertentje had het gelekt, precies waar ik lag (Thijmen), stond het bovenzeiltje zo dat het water in golven tegelijk naar binnen stroomde. Laurens had zijn kisten in een kuil gelegd en die waren natuurlijk helemaal ondergelopen.
Na het afbreken van de zeiltjes gingen we weer terug lopen. 2 kilometer later kregen we pas te eten. De terugweg ging veel sneller. Toen iedereen weer terug was op het kampterrein hebben we nog een spel gedaan en hebben we gegeten en zijn toen gaan slapen.
De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen en zijn toen naar Dwingeloo gegaan: dat was wel cool. Om ongeveer 4 uur verzamelde we weer bij de Brink. Daar probeerde de leiding om sommige scouts (Laurens, Jaap en Thijmen) in de Brink te gooien. Bij jaap was dit gedeeltelijk gelukt, zo te zien aan zijn natte voeten en broek.
Toen we weer op het kampterrein waren, zijn we nog even op een normale manier nat geworden: zwemmen dus, dat was gaaf.
We aten die avond patat. Daarna weer naar bed (voor de ongeruste ouders: zoals altijd keurig op tijd natuurlijk).
De volgende dag mochten we weer uitslapen en daarna hadden we op de zandvlakte allerlei Schotse spellen. We hebben het dan over paalklimmen, moker slingeren, paalwerpen, balk zagen, whisky lopen (aan de moeders, het was gewoon water hoor, denken we!).
Die avond gingen we BBQen. Toen zijn we weer naar de zandvlakte gegaan (kunnen we maar niet los van komen) en daar hebben we nog een paar spellen gedaan. Vervolgens hadden we een bonte avond; elke patrouille deed wat. Omdat we de tenten al afgebroken hadden, sliepen de niet-kaderleden in de materiaaltent. Het kader moest zelf een tentje in elkaar knopen van een paar zeiltjes. Dit keer lukte het wat beter (oefening baart kunst): prima geslapen.
De volgende dag gingen we spullen inpakken en weer terug naar Assen, waar onze ouders ons opwachtten.
Om dit verhaal even snel samen te vatten: het was een gaaf kamp.
Namens alle verkenners: LEIDING BEDANKT! (laatste keer, Marcel, snif, snif).
Groetjes, Mark en Thijmen.
|
|
(naar boven) |
Rowannieuws
(door: Ivan Zamora (voorzitter rowans))
– Zomerkamp Tsjechië –
Op een frisse zaterdag ochtend vertrokken de rowans, vanaf het clubgebouw, naar Leer, Duitsland. Daar zouden zij met de trein naar Tsjechië vertrekken. De trein vertok om 6 uur en natuurlijk werd er veel gepraat en geouwehoerd.
Na een hele dag in de stampvolle treinen te hebben gezeten, arriveerden de rowans te Bad Schandau, de laatste halte voor Tsjechië, hier werd geprobeerd de conducteur om te kopen, dit lukte niet, we mochten zo instappen. Na tien minuten kwamen we in Decin, de eerste halte in Tsjechië, hier werden kaartje voor de aansluiting naar Praag gekocht.
Het enige probleem was dat er een uur op de trein gewacht moest worden, “geen probleem, als we de trein maar halen!” werd er geroepen. Het moest ook geen probleem zijn, maar door een verkeerde aanwijzing van het personeel moesten wij de aansluiting naar Praag in de verte zien wegrijden, na een sprint (met rugzak) hem in te halen. Zodoende moesten wij Decin in om een hotel te vinden, die was er niet, althans, niet echt.
Zoals de roddel al rond gaat, hebben wij in een bordeel geslapen en nee er is niet gescoord (tot mijn weten toe). Wilt U weten hoe de accommodaties waren, dan moet U dat maar aan een rowan vragen. De volgende ochtend zaten wij in de trein richting Praag, het weer was goed, maar het was nat in de trein. Een waterzak was gaan lekken en hadden wij een imitatie van de rivier de Elbe.
In Praag aangekomen gingen we direct naar onze jeugdherberg. Per metro, waarin ik nog een stuk heb gevlogen en per tram en zoals een goede explorer betaamt de laatste 300 meter per voet. Op de jeugdherberg stond “free beer”, maar dit was immers een lokkertje, we kregen er maar 1 p.p. We kregen de sleutel en gingen naar onze kamers.
Daarna zijn we Praag in geweest. Gadverdamme, de meiden daar, die zijn BLOEDMOOI of oerlelijk, we keken onze ogen uit. Die avond werd er veel lol gemaakt en de avond erop ook, wij leerden Polen Nederlands; Hottentottententententoonstelling en zij ons Pools, maar dat valt niet te herhalen, zou dat door het bier komen? Ook probeerden wij wodka te drinken, het was een tegenvaller het was niet lekker, alleen denkt een zekere Remco anders over, de wodka was zo weg. Maar ‘s ochtends wel hoofdpijn of niet? De ochtend erop vertrokken we naar Decin, iedereen met de trein behalve Tim en Albert.
Tim was met de auto en Albert had last van zijn knie, dit was de oorzaak dat hij “noodgedwongen” eerder naar huis moest waardoor hij een deel van het kamp heeft gemist. De reis ging, vanuit Decin, verder naar een camping. Vanaf de camping wandelden we volgenden dagen en deden we aan bergbeklimmen, abseilen, bivakkeren en vooral lol maken. Op de camping werd Simon dikke maatjes met een hond genaamd: Paddy. Iedereen keek raar, omdat Simon ruzie had met een hond in de trein op weg naar Decin. Ook weten alle Rowans dat hij bang is voor honden.
Tijdens een van onze vele wandelingen door de natuur dachten Marc Komen, Rob Drijver en Jeroen Götz dat het water uit de rivier wel te drinken was. In het begin wel, maar toen wilden gaan slapen ook wel, maar werden ze alleen midden in de nacht gewekt door buikkrampen. In de stromende regen en onweer moesten zij hun maag legen. Niemand heeft er veel van mee gekregen, maar toen ‘s ochtends iedereen wakker werd was de “schade” te zien. Her en der lagen hoopjes kots en de heren zagen er wat (heel erg) pips uit. Gelukkig konden ze na afloop erom lachen en had Marc duidelijk weer de meeste praatjes (hij schepte op over zijn “hoopje”). Die dag vertrokken we ook naar Bad Schandau.
De eerste groep vertrok vroeg om de tenten op te zetten voor de zieken. De tweede groep bevatte de zieke, de laatste zou naar een plaatse lopen en zou vanaf daar met de auto naar Bad Schandau rijden. Toen wij gingen lopen regende het beetje, maar dat scheen geen probleem te zijn, maar toen kwam me toch een BUI, we hadden nog geen 500m gelopen en toen gingen we alweer terug naar het restaurant waar we een paar uur gezeten hebben. Toen we met de auto naar Bad Schandau gingen hebben nog een tussenstop gemaakt in een plaatsje waar volop drank en tabak werd gekocht (ik moet wel zeggen dat hem aardig knepen bij de grens, ook omdat de Duitse douanier een beetje moeilijk deed.
In Bad Schandau aangekomen hebben we de tent opgezet, gegeten, de (bege)leiding een presentje gegeven, wat gedronken en zijn we gaan slapen. Toen moesten we er vroeg uit om de trein te halen, de terugreis verliep goed, maar op een station dacht ik samen met een paar anderen, dat het wel handig was om de tAssen alvast in de trein te doen. We zaten aan het goede perron (eerlijk waar!) maar deze trein vertrok al eerder. Toen waren ik, David en Peter in een paar minuten heel erg gestresst bezig de tAssen eruit te krijgen, wat nog gelukt is ook. Verder kwamen we op tijd aan.
Ivan.
P.S. Wat nog wel gezegd mag worden is dat Bart, Arjen en Tim er een TOF zomerkamp van hebben gemaakt, alleen moet volgend jaar de zomerkampcommissie een beetje fanatieker zijn. Bart, Arjen en Tim namens mij en de anderen bedankt!
|
|
(naar boven) |
Nationale Jamboree
(door: PalinG)
– The orange men in de polder –
Wat hadden we er een zin in. Zoveel zelfs dat we onze vakanties ervoor opgezegd hadden 😉 De avond van te voren nog snel even de tAssen volgepropt, de slaapzak, tent etc. te voorschijn gehaald.
Jawel woensdagochtend 12 juli was het voor een aantal gelukkige AVD-ers al zo ver. In alle vroegte verzamelen bij het Troepgebouw, een kus voor Maxima en daarna snel aan de slag. Onze trouwe vriendin volgeladen en op naar… Biddinghuizen. Het vriendelijke terrein naast Six Flags zou voor ons voorlopig (weer) ‘thuis’ zijn. Net na de middag kwamen we aan op het vertrouwde terrein, ditmaal voor de Nationale Jamboree 2000. Het medewerkerssupkamp (B-terrein genaamd Laika) had al ruwe vormen aangenomen. Het restaurant en de bar en vijf ons bekende NPK-containers stonden er al, veel meer nog niet. Eerst maar even eigen tenten geplaatst en Max uitgeladen. De eerste 10 dagen waren bestemd voor opbouw van de NJ. Wij vielen onder Tenten & Terreininrichting, ‘sturing’ kregen we van (of gaven we aan?) Erik Zoet, Hanneke, Martin, Lonneke, Jaap de Neef, Van Pallandt (a.k.a. MedMan) etc.
In die hoedanigheid moesten wij zo’n 60 tenten, 2000 m2 vloer en diverse podia plaatsen. Geen last, avd@yourservice!
Eerst maar eens Van de Werf geholpen met een aantal spantenten van het formaat circus. Een tentje van 20 bij 30 meter, een van 32 bij 32 (de 32-kwadraat), een paar van 12 bij 17 en diverse van 12 meter rond brachten ons in extase. Brood en Errie raakten bijvoorbeeld zo opgewonden van de haringen dat ze er dagen later nog van trilden. In de stromende regen gooiden we de polsjes een lekker los. We maakten toen al kennis met een gezellige Zuiderling. We hadden nauwelijks het geduld om eens rustig te eten, Marten werd tot rust gemaand en at onder aanmoediging van de aanwezigen (…een hapje voor PalinG …een hapje voor Uncle Frank) zijn bordje keurig leeg. Hij verdiende die dagen ‘credits’ als water. Den Jel (Danielle), de lieve dochter van Uncle Frank, was de eerste dame die viel voor de oranje charmes. Paps had het vanaf dat moment aardig druk om op de hoogte te blijven van haar verblijfplaats(-en). Om hem een hart onder de riem te steken trof hij zijn caravan na een weekendje thuis keurig ingepakt en omgedoopt tot ‘Uncle Franks Cabin’. Bovendien kreeg hij als bijzonder teken van verdienste een AVD T-shirt voorzien van zijn naam. Snel daarna maakten we kennis met zijn rechterhand (hmm?): in de volksmond al snel Uncle Danny genoemd.
Ondanks het weer verschenen er door ons toedoen in ‘no time’ over het hele terrein tenten. Zeker toen we vanaf vrijdag versterking kregen van Sanders.com en meegebrachte stagiaires Heijltje en Dapper (Marije) van de Thriantastam ging het snel.
Aan werk geen gebrek, soms wel aan personeel… maar daar hadden we Adecco (Maurice) voor! We konden altijd rekenen op zijn uitgebreide personeelsbestand voor extra handjes. De AVD Fanclub kende ook ene Hester (of hoe heette ze toch?), een Esther (Bukma?) een Meer Jam (Marieke) en een Lin. Nadat de NPK tenten in een wip opgezet waren voelden we ons al aardig thuis. Sanders en Nike deden nog even een marktonderzoek in de regio voor de vla van ‘s avonds. Zoals bij deze heren te verwachten is: (uiteindelijk) geen last!
Tijdens de NJ, maar vooral tijdens de opbouw stond het netwerken centraal. Niet stiekem, nee gewoon aan iedereen voorstellen met de mededeling dat ze even onwijs genetwerkt gingen worden. En op de een of andere manier ging dat prima. Binnen de kortste keren hadden we een interne vlaleverancier, ‘s ochtends na de officiële ontbijttijden een gedekte ontbijttafel (gereserveerd voor de oranje mannen / vrouwen), met dank aan de KDS een eigen ADV chatbox op een eigen kanaal op het portofoonnet, de beschikking over een gele boodschappenwagen en een twee keer grotere vergadertent dan gepland en zelfs met stromend water, afvoer en eigen prik. Allemaal geen last… de polder zou goed toeven blijken. Beter dan bijvoorbeeld, ik noem maar een dwarsstraat: …Turkije.
De frametenten van V/d Werf bleken, zoals verwacht, een grotere opgave dan die van ‘t NPK. Een immense berg tentresten wisten wij om te toveren tot prima leefbare tenten. Hier en daar een gootje, haakje, elastiekje, etc… en voila wederom een tent. Het leukste van een opbouw is het verplekken van tenten. “Wij raken niet gefrustreerd, nee wij vinden dit een uitdaging…” Tuuuurlijk! Verplekken betekent dat iemand je komt vertellen dat de tent niet zoals gepland (op de tekeningen) moet staan, maar toch maar ergens anders… Soms is dat nodig om verdrinking van slapende deelnemers te vermijden, soms omdat een of andere ‘budgozer’ het in z’n pels krijgt. Vooral dat laatste projectje (3 losstaande tentjes aan elkaar zetten) bleek iets meer moeite dan een ochtend werk voor 4 man te zijn. Hmmm, daar hebben we nog steeds een rondje van Nico voor te goed vind ik. Geld kan ie overmaken naar rek.nr. 2084044 tnv. J.C. Timmer – inz. Eldorado-verplekken.
Veel leuker is het als anderen hun tent verplekken. Oehoe! In het holst van de nacht gingen Nike en mRco als Pieter Storms kennismaken met de schone dame die haar tentje wel heel uitnodigend had geplaatst. OEHOE !! De volgende avond was ze weg, met tent en al. Goh? Het plaatsen van tenten moet je dan ook aan de experts overlaten, dan komen ze niet te dicht bij (of in!) de onze.
Op het actieveld (C-terrein) bleken een vijftal sloopauto’s geparkeerd te staan. Zomaar schots en scheef op de weg. Slordig, daar houdt de AVD niet van. Dus werden de auto’s met hulp van de gele boodschappenwagen voorzichtig recht gezet. Een krasje meer of minder op een sloopauto mag niet uitmaken… denk je. Hemeltje lief, de volgende dag kwam een ‘kunstenaar’ met de tranen in z’n ogen melden dat een van z’n schilderobjecten meer gedeukt was dan eerst. Goh, wie doet nou zoiets? Vervelend zeg.
Ondertussen waren we kind aan huis in het medewerkerrestaurant en de keuken. Kaas & Koos en Broer bleken heuse helden. Toch af en toe even prikkelen. Hoe ver kom je zonder etenskaart? Best een heel eind bleek snel. En als er op je eetkaart staat dat het verboden is met tafels en stoelen te slepen dan wordt een uitgebreide lunch midden op straat erg aantrekkelijk. Zeker als het binnen lawaaiig blijkt.
Het netwerken nam een grote vlucht met de komst van de golfkarretjes. Peter & Peter, ‘Snugger’ en ‘Lipje’ werden vrienden. Werken onder druk leidt tot stress en dat kan je functioneren nadelig beïnvloeden… Toch jammer van die zere voet nadat Brood uitschoot, die zenuwinzinking toen er rook uit de taxi kwam, die dure trui toen de taxi Sanders verplaatste (of was het andersom?), die paniekaanval toen er een bred vla in de bus kwam, van die marktkraam toen Lin er tegen aan reed, enz.
Na de Opbouw nam de AVD twee dagen vrij. Voor de gelegenheid bouwden wij een billboard met spandoek: Ben even weg! Tijd om lui te liggen aan het strand en te varen in een heuse ‘speed’-boot.
De maandag dat alle deelnemers binnenstroomden zochten wij onze toevlucht in het plaatselijke pretpark (ik noem geen namen). Die zes vlaggen hebben we niet kunnen vinden cq. roven. Alle achtbanen zijn 1 of meer keren aan bod gekomen. Topper! Lekker draaien in de molen van Mike en bellen met je liefje in de ‘Superman-ride’ Een heerlijk dagje, de batterijtjes weer lekker opgeladen.
Ineens was het er al weer aan toe: de opening van de NJ (24 juli). Een week eerder hadden we al een vooropening gehad met de burgemeester en een select gezelschap. Nu met 5000 man en meer spektakel, maar dat het nu leuker was?
De dagen/avonden werden nu wel interessanter. Veel meer volk om te netwerken en natuurlijk onze eigen gedoogde ‘after-party vergadertent’. Elke avond meer belangstelling voor onze horecagelegenheid. De versnaperingen van de officiële bleken te duur en de voorziening te vroeg gesloten (leve de MT !). Wij daarentegen vermaakten ons na twaalven prima… Voor het slapen nog even lekker douchen bijvoorbeeld. Helaas niet altijd even warm of met een even harde straal (Bukma en E-w@x hebben ons gelukkig verzekerd dat ze daar niets mee te maken hadden).
Overdag of ‘s nachts, wij vermaakten ons wel. Bart en E-w@x met poedersuiker, Bukma met een fietsenstalling met betonrandjes, drie anderen met zijn vouwfiets, E-w@x met het water geven van een partijtje “Assarum Europeum”(?) in zijn tentje, Hampel met het naast matrAssen springen, Sanders met zijn wegwerp GSM, Boels met de pomp uit de tent van Errie (oeps, sorry Brood… en…), Errie en Sanders met rekjes van V/d Werf, de rest bijvoorbeeld met hangmat, klussen aan Max en NPK containers.
Veel te vroeg ‘s ochtends (aargh) ontfermden we ons over het hijsen van tig vlaggen die ‘s avonds dan weer gestreken moesten worden. ZinLin hielp ons nog even aan een sportieve middag op de nabijgelegen Survival Track. Een onspannende boswandeling over c.q. door hindernissen deed ons goed. Terug op het terrein sloegen we een modderfiguur. “Jemig… Wat hebben jullie in vredesnaam uitgevreten?” Van een dubbele douchebeurt knapten we lekker op. We hebben het bij Eddy goedgemaakt.
Heerlijk fris en in oranje (natuurlijk) draaiden we een avondje achter de bar. De oranjeavond met DJ’s Nick & Dave werd een groot succes, gezellig en financieel de topavond. Tja, avd@yourservice… Een drietal heren heeft nog een avondje gestreden om de charmes van ene Tamara, wie wat precies gepresteerd heeft is nog niet duidelijk. Duidelijk tijd voor een parlementaire enquête! Enig onderzoek is ook op z’n plaats als we het hebben over de werkwijze danwel het nut van de Bewaking (of stoerder: Security). Dat je tijdens de opening niet in een straal van 100 meter van de poort mag zitten of op de weg mag staan is logisch. Dat is echt veel te gevaarlijk. Ja, want stel dat er een koe groeit of iemand moet niezen. Of dat die lui je na twee weken bij de poort nog niet herkennen en blijven zeuren om je etenskaart of das (“ja, want voor het zelfde geld horen jullie hier helemaal niet thuis” Yeah, right budgozer. “Wie denk je dat jouw tent heeft opgezet en die mooie rijplaten onder je neus gelegd hebben?”). Maar dat ze het lef hebben om te zeuren dat de vlaggetjes in onze tent ingespoten moeten worden met een brandwerend goedje dat gaat toch echt te ver… Dapper waren ze niet, meer dan van afstand naroepen durfden ze niet.
Wij een oranje-blok? Hmmm, niks van gemerkt. Nee, wij hadden daar geen last van. Integendeel.
Wij zorgen gewoon goed voor elkaar. Als je een dag of wat naar huis gaat om bij te tanken en diezelfde dag alweer terug bent verdien je een spandoek van 15 meter met de tekst “welkom thuis mRco! (doe je ding)”. En als je voor je verjaardag naar huis gaat en de dag erna weer verschijnt wordt er de hele dag gedaan alsof er niets is gebeurd. Pas ‘s avonds, als iedereen behalve AVD-ers je gefeliciteerd hebben en je dat toch een beetje vreemd begint te vinden, blijkt er een reuze surprise party voor je georganiseerd te zijn. Ja, de NJ was goed.
Na 10 dagen (2 aug.) Jamboree was het dan eindelijk zo ver. De ‘spetterende’ sluiting luidde het begin van het einde in. Voor ons nog 4 dagen afbraak, voor de deelnemers en veel medewerkers het signaal om snel te verdwijnen. De rust keerde weer. Heeeerlijk, want met de drukte verdwenen ook veel regels en bemoeizucht. De AVD kon haar SOP in ere herstellen en weer lekker haar ding gaan doen. Hoewel? Hard werken is voor sommigen (en dan hebben we het dus over niet-AVD-ers!) iets nieuws. Doe je eens lekker je ding, wordt je gedwongen tot een barbecue, die wij trouwens maar weer even mooi gefixed hadden. Wij van de AVD doen een bbq liever in alle rust, uit de regen… uit de oven… in onbeschrijfelijke overvloed… burp.
Alles komt goed, zelfs de schades aan lijf en leden. Sanders en Boels deden het met handicaps aan voet, hoofd, ribben en knie. Allemaal goed gekomen, misschien wel door de dappere (kook)kunsten van de dames van de Fraeylema-afvaardiging die ons tijdens de Afbraak ondersteunden. Wat de dames met soepies en pannenkoeken deden was geweldig, wat Reel (Aurelia) de eerste(!) avond met Kuifje (Jeroen) deed ook.
Het klussen nam een grote vlucht met alles wat reed werd alles dat in de loop der weken was aangesleept te lijf gegaan. Het meeste werd met de hand afgebroken en keurig ingepakt en afgevoerd voor hergebruik geschikt. Het meeste ja…
Een eenzaam tuinhuisje moest het met een stuurfoutje doen. De heftruck eenmaal losgelaten op de bureaus trouwens ook. Maar niet getreurd , de inzet van ‘LeatherMan’ bleek de sleutel tot een leenheftruck van Lowlands.
Toen Max de overgebleven spullen van een groep uit Deventer kwam terugbrengen, en de 10 toegezegde mannen voor het uitladen 12 jarige meisjes bleken, werd de AVD-SOP maar weer eens van stal gehaald. Met stomheid geslagen stonden de eigenaren te kijken hoe een blik oranje mannen binnen de kortste keren alle meuk voor ze op de stoep lazerde. Tja, avd@yourservice…
Iedereen kan het krijgen zoals ie het hebben wil.
En wij wilden na zo’n brave NJ vuur. Wat zeg ik, wij wilden VUUR. Aan brandbare goederen geen gebrek. Afgekeurd piohout, pallets, een versplinterd tuinhuisje, noem het maar op… Alles verdween op de bult. Desnoods met hulp van de heftruck. En zo kwam het dat de oranje mannen later die avond / nacht langzaam rood werden. Foto poedie PJ zorgde voor het fotografisch bewijs!
Backdraft Kink-E zorgde op creatieve wijze voor de brandveiligheid en Bukma kroop alleen bij het horen van de woorden “bruine bonen” al achter de bank. Achter de slaapbank moet ik zeggen, want hoe kan een hardwerkend mens, liggend op die bank, en voorzien van een natje, diep in de nacht z’n ogen nog open houden?
Nou, da’s niet zo moeilijk als je Helma heet. Dan loop je gewoon in zeven sloten tegelijk en kom je met je beteuterde en drijfnatte gezicht bij het kampvuur terug. Het enige droge aan haar was de opmerking dat ze de sloot echt even niet gezien had. Geen last, dan trek je je natte pak toch gewoon uit om het op grote afstand van het vuur te laten verschroeien?
De dagen waren lang maar daardoor schoot het werk lekker op. Elk uur werd het terrein leger, steeds minder bleef er over. Ongeveer 2500 liter zuivel verdween (hoewel?) in de bodem (van as tot as en van melk tot gras). En een tank diesel verdween in de benzineauto van Sjors van het magazijn. Goed bezig man!
De laatste avondmaaltijd nuttigden wij bij de buren, we waren wel weer eens toe aan wat kattenkwaad in een achtbaan. Dappere Reel vond de Superman helemaal te gek, helaas geen foto kunnen kopen. Die was namelijk ongetwijfeld de moeite waard geweest. Je had ‘r moeten horen krijsen…
Brood had aan het eind steeds meer zin een stukje toeren op z’n motor. Even op het gras parkeren moet geen last zijn, …dat heeft ie geweten. Hou op glij uit!
Alles opgelapt en alles ingepakt ging het op een goede zondagmiddag (6 aug.) dan toch huiswaarts. Vreemd hoor, zeker voor diegenen die drieëneenhalve week op het terrein gekampeerd hadden. Auto’s, Broodmotor en Max, jagend op eigen tempo achter elkaar aan naar Assen. Even uitpakken en dan nog even nAssen in Assen. Pizza of Mac?
Het werd pizza, na lang, heel lang wachten dan… Nog bedankt Boels!
Ach ja, en toen?
Toen hadden we heimwee.
Gelukkig hebben we ‘plenty’ foto’s.
PalinG.
|
|
(naar boven) |
– Tip: Zit ook eens niet stil… –
Wie denkt dat we sinds de NJ hebben stilgezeten heeft het mis. Al na een paar dagen terug begon het weer te jeuken. Het was toch weer de hoogste tijd om eens iets leuks te doen met elkaar. Met een grote club eens iets ondernemen.
De open AVD activiteit wadlopen was snel bedacht en bijna zo snel aan elkaar geregeld ook. Gewoon een kwestie van meteen actie ondernemen en niet te laks doen. Geen last voor de AVD, zeg maar.
Het plan was simpel. Stap 1: Vrijdagavond verzamelen aan de Houtlaan om weer eens lekker bij te kletsen onder het genot van een soepie met vla toe. Stap 2: Vroeg in de morgen (een uurtje of half 4) in de auto’s / swingbusjes op weg naar Holwerd. Stap 3: tegen 5 uur onder begeleiding van ervaren gidsen het wad op richting Ameland. Stap 4: Een heerlijk weekendje kamperen op Ameland, zwemmen in de zee, wandelen, fietsen, vla-inspectie, meeuw en zeehond research, afijn… verantwoordelijke bezigheden.
De uitvoering van het plan liep spaak op stap 3. De weergoden waren ons niet gunstig gestemd, donder en bliksem deden de gidsen huiveren (scouting is voor mietjes!). De wadloop werd een “no go”. Het plaatselijke autohotel bleek onverwacht goed toeven. Hier en daar een matje, een slaapzak en een vermoeide scout (evt. vergezeld van dappere aanhang). Nix geen last! Heerlijk uitgeslapen namen we zaterdagochtend de eerste boot naar het lonkende eiland. Voor de rest: Geen meeuw gevangen, maar heerlijk genoten!
Iets waar we al lang naar uit keken was de reünie en het jubileumfeest van de Stam. Bladerend in oude logboeken was gebleken dat de Anthonie van Diemenstam in oktober 2000 al 55 jaar bestaat. Dat moest gevierd worden en dat hebben we dus gedaan. Op zaterdag 7 oktober maakte de huidige stam kennis met oud-leden die soms enkele jaren maar soms zelf enkele decennia geleden actief lid van de AVD waren. Zoals verwacht bleken de mannen vol ‘sterke’ verhalen en wijsheden. Het bleek voor velen een prettig weerzien, een geslaagde middag! Zeker toen het buffet arriveerde… Ademloos keek menigeen toe terwijl de ene na de andere prachtige schaal handig (nou ja) naar binnen gedragen werd. Een rondrit door Assen en enkele testen van padvinderbekwaamheid rond het Troepgebouw behoorden tot de mogelijkheden, maar oude koeien uit de sloot halen bleek verreweg de populairste bezigheid.
‘s Avonds was het feest. Vriendjes en vriendinnetjes, leiding en bestuur van de Groep, stammen uit het Noorden waren allemaal van harte welkom om onze verjaardag te vieren. Vele prachtige cadeaus zijn een waardevolle herinnering aan een geslaagde nacht. Volgend jaar een 60 jarig jubileum?
‘Stay flex’, PalinG.
|
|
(naar boven) |
Geef die pen ‘ns door…
(door: Wim Tebra)
– Hallo allemaal –
Nou het is zo ver, ik heb “de pen” gekregen. Voordat ik verder ga zal ik me eerst even voorstellen, wat misschien wel makkelijk is voor de mensen die dit lezen. Oké, ik ben Wim Tebra en draai de zaterdagen als verkennersleiding.
Mijn scouting leven begon ongeveer 8 jaar geleden toen ik bij de welpen instapte. Niet lang daarna zette ik al naam door op een zomerkamp uit een 6 meter toren te vallen (dom !!). Maargoed na een maand voel je er al niks meer van en vloog ik over naar de verkenners waar ik als broekie binnen kwam en bikkel weer weg ging.
Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet eerst weer wat doms zou doen. Dus zet ik eerst maar een mes in m’n vinger en later dat jaar tijdens NPK nog eens bijl in m’n hand. Nou ja, er zijn ergere dingen !?!
Eenmaal aangekomen bij de rowans ging de tijd snel voorbij en had ik zonder er bij stil te staan de speltak rowans ook weer overleeft (zonder verwondingen deze keer). En nu op naar de stam !!!
Maar wegens andere verplichtingen zoals school kon ik helaas niet meedraaien bij de stam. Maar geen nood naarmate je langer op een opleiding zit des te minder lesuren en meer tijd krijgt, dus was er weer tijd voor de stam. Nu heb ik, had ik in deze tussen tijd nog wel tijd om verkenners leiding te worden, want wat moet je toch anders doen met de zaterdag middag ??
Nou ja dit is in het heel kort mijn scoutingleven bij de JPG.
En nu mag ik ” de pen” doorgeven, en het wordt mijn gewaardeerde collega Gijsbert R.
|
|
(naar boven) |