Nieuwsbrief, jaargang 19, nr. 5
Inhoud:
Redactie, Voorzitter, Beverbabbels, Hordenieuws, Scoutingtradities: st. Joris, Troepnieuws, NPK Scouts 2, Rowannieuws, de Pen, Wist u dat?, Stamgezwam
Alweer de laatste Nieuwsbrief van het seizoen en ééntje met heel veel kopij, waarvoor onze hartelijke dank.
Deze Nieuwsbrief staat bol van het N.P.K., en zoals iedereen zal kunnen lezen is het goed bevallen. Tja, Anloo is en blijft Anloo maar de Marnewaard is toch wel een heel goed alternatief. Ook de redactieleden gaven ‘acte de présence’ (hoezo, WK voetbal in la France). Sommige van ons getooid in een oranje tenue en waren druk, druk, druk, met opbouw, afbraak, tussenopbouw en tussenafbraak. Af en toe wat te wild in het busje, inderdaad het busje.
De andere leden probeerden zoveel mogelijk artikelen te verkopen t.b.v. de Scoutshop en uiteraard Stichting N.P.K. en dat ging ons goed af. Alleen ontbreekt bij sommigen nog de waarde van het geld. Een dure Maglite uitkiezen met een winkelwaarde van fl. 50,- en dan betalen met fl. 4,95. Maar ach, dat heeft toch ook wel weer z’n charmes. In ieder geval heeft een ieder zich weer goed kunnen vermaken op het Noordelijkste Pinksterkamp 1998, op naar de volgende.
Eens even terug mijmerend naar het afgelopen jaar, komen we tot de conclusie dat het ons steeds weer gelukt is om een Nieuwsbrief in elkaar te flansen. Met hulp van iedereen die dit leest natuurlijk. Hopelijk kunnen we in het nieuwe seizoen nóg meer verwachten, qua kopij dan. Want iedereen mag wat schrijven, tekenen, e-Mailen, enz. Ook is het voor sommigen het laatste seizoen geweest binnen de speltakken en het bestuur. Namens de redactie willen wij al deze vrijwilligers bedanken en veel succes in de toekomst wensen. Gelukkig staan er al weer nieuwe mensen te popelen om deze functies over te nemen, ook voor het veel succes. Maar het seizoen is nog niet helemaal afgelopen want er staat ons nog een groots Zomerkamp te wachten, en wat voor één. Met alle speltakken, bestuur en aanhang gaan we naar het Wilde Westen van Eerde toe. We zullen ons begeven in de sal… van cow…en wat te denken van het ind…kamp. Nee, meer kunnen we niet loslaten, ‘our lips are sealed, confused???’. Het vervolg kunnen jullie lezen in de allereerste Nieuwsbrief van het nieuwe seizoen, mits erover geschreven durft te worden maar dat zal wel loslopen.
Goed mannen, mannetjes en vrouwen (we zijn nog steeds in de minderheid maar dat houdt het wel spannend), wij wensen jullie allemaal een heeeeeeele prettige vakantie toe. Maak het je ouders niet te lastig, en ach wat is nou 6 weken, zo voorbij toch?. Doe voorzichtig en ‘hou ‘em op het rechte spoor’ zou onze grote baas Lord Baden-Powell gezegd hebben.
Een fijne zomer,
de Redactie
|
|
(naar boven) |
De laatste keer
Jawel voor de laatste keer treft u een stukje van mijn hand, onder het hoofdstuk “Van de Voorzitter”, aan. Immers nog ongeveer een maand en dan is het gebeurd, uw voorzitter treed af en de nieuwe voorzitter, Martin Veldhuizen treed aan. Vijf jaar heb ik met veel plezier het voorzitterschap vervuld. Vijf jaar waarin de nodige dingen zijn veranderd, waarin we hebben kunnen zien dat sommige veranderingen goed bleken te werken terwijl anderen, hoe leuk bedacht ook, nog slechts goed zijn voor een sterk verhaal bij het kampvuur.
Vijf jaar waarin zich op scoutinggebied allerhande grote evenementen hebben voorgedaan, evenementen waaraan wij met de Johannes Post Groep en niet te vergeten de oranje mannen van de Anthonie van Diemenstam, een goede bijdrage hebben geleverd. Natuurlijk is het zo dat binnen elke vereniging er goede en slechte jaren zijn en ook is het zo dat deze jaren zich met enige gevoel voor regelmaat herhalen. Alleen om die reden al, is het nimmer de verdienste van iemand, dat het zo goed of zo slecht met de groep gaat. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik als voorzitter ben binnengekomen in een periode van goede jaren. Ik prijs mijzelf ook gelukkig dat ik wegga terwijl die periode voor mijn gevoel nog lang niet afgesloten is. In tegendeel ik denk dat de groep op weg is om een nog hechtere club te worden. Hoe anders is de inzet van iedereen voor allerhande projecten te verklaren. Ik denk even aan het gezamenlijk zomerkamp maar ook aan de manier waarop elke speltak het toch voor mekaar heeft gekregen om het vervoer naar De
Marnewaard te regelen, hoe moeilijk dat ook is geweest. Een stichtingsbestuur dat zich deze moeilijkheden ook aantrekt en meedenkt, een stam die naast de constructie van een schitterende kamp-douche nadenkt over hoe zij haar bestaan nog zinvoller kan maken. Als je eens nagaat wat er zoal binnen elke speltak gebeurt, en je zet alles eens rustig op een rijtje, dan kunnen we rustig zeggen dat wij niet met een uitgeblust geheel te maken hebben. Integendeel.
Waarom dan toch weggaan zult u zeggen, welnu de hoofdzaak is dat ik denk dat je niet te lang een bepaalde functie moet blijven doen. In de eerste plaats omdat je daardoor mogelijk de weg voor anderen met betere ideeën blokkeert en bovendien denk ik dat mocht het zo zijn dat je als voorzitter een boodschap hebt, deze na vijf jaar wel is uitgewerkt. Tijd om op te stappen dus.
Opstappen doe je echter niet zonder mensen te bedanken. Maar wie moeten dat dan zijn, Ina Wagenaar, mijn wandelende agenda, het stichtingsbestuur, voor het in mij gestelde vertrouwen, de groep, jullie, die dat vertrouwen nooit beschaamd hebben. Ik weet het niet. We hebben het samen gedaan en zo moet het ook blijven. Ik wens Martin een net zo fijne tijd als voorzitter bij de JPG toe als dat jullie mij bezorgd hebben. Ik dank jullie allen en wens je het beste voor de toekomst.
En als ik ooit een boodschap heb gehad, dan verwoordt het volgende stukje, wat ik onlangs in een ander clubblad heb gelezen, dit misschien wel het best:
Vrijwilliger zijn…
is vrijwillig, maar niet vrijblijvend
is verbonden, maar niet gebonden
is onbetaalbaar, maar niet te koop
is positief denken
is positief doen
met als enige doel
voor jezelf en een ander
een goed gevoel.
Veel plezier een goed spoor toegewenst
Dick
|
|
(naar boven) |
Hoi
Hoewel het net Pinksteren is geweest duurt het nog maar een paar weken of het is zomervakantie. Maar voor het zo ver is hebben de bevers nog een paar zaterdagen met wel wat spetterende activiteiten.
Maar wat hebben wij zoal gedaan de laatste weken, hiervoor moet ik zelf ook weer even diep graven in mijn geheugen. Hoogtepunten zijn onder andere het maken van gipsen maskers. Hiervoor moesten de bevers heel rustig blijven zitten omdat ze gips op hun gezicht kregen. Dit was natuurlijk best eng voor sommigen maar toen het gips eenmaal op het gezicht zat, was gedroogd en er vervolgens weer was afgehaald was ieder toch trots op zijn masker.
Ook hebben we een leuk spel gedaan in de stad. Hier probeerden we een rol wc papier te ruilen bij winkeliers tot iets mooiers. Dit heeft ons uiteindelijk onder andere een leuk wegwerpfototoestelletje opgeleverd. Verder hebben de bevers nog een oud Hollandse spelenmiddag gehad met onder andere spelen zoals blikgooien.
Dit was het dan voor deze keer, de volgende keer hopelijk met wat meer nieuwtjes van de bevers.
de Beverleiding
|
|
(naar boven) |
Met het regenachtige doch zeer geslaagde VASO-kamp nog in ons achterhoofd, stapten we vrijdag met het hele leidingteam in de camper op weg naar de Marnewaard.
29 Mei, start van het Noordelijkste Pinksterkamp. Nog even reden we langs Anloo, even zwaaien. Vooroordelen hadden we over onze nieuwe stek. Brr wat zal het daar koud zijn, harde wind en één groet vlakte. Aangekomen aldaar zat de stemming er meteen al in. Wat een groot terrein, wel een paar bomen, hè ik ruik de zee. Even wat regen maar echt koud is het niet.
Voor zover we materiaal hadden, creëerden we ons eigen welpen territorium.
De volgende dag kwamen de rest en degenen waar alles om draaide, de Welpen. Al gauw waren de welpen getransformeerd tot echte piraten. Kapitein Zwartbaar was hun leider. Allerlei spelletjes werden er gedaan. Ook moesten ze zelf hun handen/haken uit de mouwen steken om bijvoorbeeld een groot piratenschip te bouwen. Drie dagen hadden ze de tijd om uit te zoeken of de haak + sleutel die hun kapitein in zijn bezit had, de sleutel was om de schat te openen. En ja, ook onze welpen brachten het grote avontuur tot een goed einde. De schat werd gevonden…
Niet alleen behoorden ze piraten te zijn, gewoon welp zijn moest ook. Dus de tenten moesten netjes zijn en regelmatig gelucht worden, geen rondslingerend afval of kleren op het kampterrein (helaas waren er ook nu weer veel spullen niet gemerkt, veel gezoek en ergernis dus. Ouders, denk hier a.u.b. aan!!). Geen geklier rondom de Hudo en als er Horde wordt geroepen dan…, vul zelf maar in.
Niet alleen de welpen ondergingen een gedaanteverwisseling, de welpen van de JPG hebben een nieuwe Akela. I.v.m. tijdsgebrek en een soms moeilijke bereikbaarheid heeft de “oude Akela”, Chris Vleesman, de totem doorgegeven aan Cindy Stegink (Raksha)
Veel zal hierdoor niet veranderen, we blijven er als een team voor zorgen dat de kids een te gekke tijd bij de welpen zullen hebben. Wat ook weer bleek gedurende dit kamp. Jammer alleen dat we maandag alweer moesten afbreken i.v.m. vervoersproblemen leek dit ons in eerste instantie een goede oplossing. Vervoer was inderdaad zo geregeld, hiervoor aan alle ouders onze dank.
Toch hadden we allemaal, welpen+leiding, een raar gevoel. Het was niet afgesloten, bijna alle tenten stonden er nog, behalve de onze, spelletjes gingen gewoon door, zonder ons. Tegen 18.00 gingen alle groepen eten en daar zaten wij zonder kids op een groot, leeg grasveld. Een toch wat vreemde afsluiting van een kamp dat dankzij het perfecte weer, de schitterende locatie, het spannende thema en onze soms onvermoeibare, soms behoorlijk vervelende maar toch onwijs te gekke welpen, zich het eerste Noordelijkste Pinkster Kamp van de Marnewaard mag noemen. Volgend jaar willen we het vervoer dus nog beter regelen zodat ook wij van de JPG tot de laatste snik kunnen blijven.
Twee dagen na het kamp zag ik nog een welp in burger lopen, met het piratendoekje nog om zijn hoofd. Is het avontuur dan toch nog niet voorbij?????
In afwachting op een net zo fantastisch zomerkamp,
de Welpenleiding
|
|
(naar boven) |
Scoutingtradities
St.Joris en de draak!!!
Wat is St. Jorisdag?
De beschermheilige van Engeland is St. George. Lord Baden-Powell(de oprichter van Scouting) heeft een verband gelegd tussen Scouting en deze beschermheilige.
Daarom heeft hij St. Jorisdag ingesteld; ieder jaar op 23 April. (de sterfdag van St. George).
Waarom Baden-Powell St. Joris en Scouting aan elkaar verbond is niet precies duidelijk. Er doen meerdere versies van het verhaal de ronde. Wat Baden-Powell in ieder geval boeide aan het verhaal van St. Joris is dat het verhaal duidelijk maakt dat je het kwaad moet bestrijden en van jezelf weet wat je aankunt. Baden-Powell zei daar zelf over: “Precies op die manier moet een verkenner(scout) moeilijkheden en gevaar onder ogen zien, hoe groot of afschrikkelijk het ook moge lijken en hoe slecht ‘bewapend’ hij zich ook voelt. Moedig en vol vertrouwen gaat hij er op af, alle kracht die in hem is gebruikend om het kwaad te overwinnen. De kans dat hij slaagt is groot.”
Een “zeer” beknopte versie van het verhaal St. Joris en de Draak is: In het stadje LYDDA, in de vallei van Saron in Turkije, woont Joris. Hij is net 18 jaar geworden en mag voor het eerst deelnemen aan de grote vergadering die ieder jaar plaatsvindt op de marktplaats. Wat hij daar hoort is erg schokkend: ieder jaar worden door de bewoners 10 Jonge meisjes aan een draak uitgeleverd. Joris laat zich echter niet uit het veld slaan. Hij doet zichzelf de belofte het stadje van de draak te verlossen. Na een leuk en spannend avontuur doodt Joris de draak, zodat de stad nooit meer jonge, onschuldige meisjes hoeft af te staan.
Wat we bij de JPG meestal doen is een toneelstukje, of schimmenspel en kampvuur met alle kinderen en leiding op de zaterdag zo dicht mogelijk bij 23 April in de buurt.
En als belangrijkste gaan we met z’n allen in de kring staan, met de armen gekruisd elkaar vasthoudend en zeggen we de belofte opnieuw hardop op.
Dit is een belofte die elk lid van Scouting maakt bij de installatie en gaat als volgt:
“Ik beloof, met de hulp van God, een goed Scout(padvinder) te zijn, iedereen te helpen waar ik kan en me te houden aan de Scoutingwet, jullie kunnen op me rekenen.”
En dan hoort er nog een lied achteraan te komen, alleen verwatert dat wat, maar zouden we die weer moeten inburgeren. Het: “HOORT ZEGT HET VOORT”
Zo heeft elke Scouting vereniging zijn eigen manier om tradities te behouden en uit te voeren.
Sommigen zijn te zinvol en mooi om te verwateren. Scouting Nederland heeft een boekje uit gebracht met allerlei tips om St. Jorisdag leuk te vieren, is in mijn bezit, kom gerust lenen, degene die volgend seizoen in dat werkgroepje komt.
Met vriendelijke groet,
(mevrouw) Marjolein Walsweer-de Visser
|
|
(naar boven) |
Hallo beste Scouts en iedereen die dit leest,
Zo hier dan een stukje van de Scouts en wat we tot nu toe zoal uitgevreten hebben. In April hebben we na de Pasen onder andere gekookt op eigengemaakte vuurtafels, en gegeten in eigen gemaakte keukens. Dit allemaal om te oefenen voor het naderende (toen) Noordelijk Pinksterkamp. Op 2 Mei hebben we een creatieve middag gehad om de kampaankleding te maken. Bij Pieter-Jan werd er gezeefdrukt, bij Marjolein was het de bedoeling dat er ROBOTS gemaakt werden van blikken, nog bedankt voor het verzamelen. Maar de Scout van tegenwoordig heeft nog weinig creatief karakter, deze robots waren na een paar uur, niet hoger dan 3 blikken en er moest een bordje bij, dit is een robot. Bij Marcel werd er door elk groepje omstebeurten een tent op gezet, dit om het op het NPK sneller te kunnen.
9 Mei was de grote dag dat we op het TT-circuit mochten assisteren met de start van elke race dmv de bordjes met de namen van de deelnemende coureurs op te houden zodat ze wisten welke startpositie ze hadden. Er zaten oude knarren tussen en zeer pers-geliefde coureurs, zodat we zeer vaak op de foto zijn gekomen. Het was een drukke dag, met zeer mooi weer. Eigenlijk iets te druk want verder dan de pitsstraat zijn we nauwelijks gekomen, maar het was een dag die we niet snel vergeten, de jongens nog op de foto met Minister Erica (T), ja, dat vond iedereen zeer interessant.
We hebben geld voor het harde werken op de baan gekregen wat we gaan besteden aan een leuke avond met het afscheid van Johan en Marjolein 12 Juni a.s. We gaan nl. in Annen een Survival-tocht lopen en kanoeen.
Terwijl ik dit type is mijn lijf nog niet helemaal bij gekomen van afgelopen NPK. Wat nu alweer een week geleden begon.
We hebben mooi weer gehad, het heen en terug rijden was iets improviseren maar kwam natuurlijk goed. En op vrijdagavond waren we om ongeveer 19.15 op het kampterrein in de Marnewaard. Waar de kids na het luisteren en uitpakken van de aanhangwagens, al snel begonnen met het opzetten van hun tent. En dit ging zo goed dat er al iets aan de keukens gedaan kon worden. Zaterdags de opening en als u verder de Nieuwsbrief leest dan leest u de belevenissen wel van de kinderen.
Ik zou bij deze graag dhr. Goedvolk, mw. Komen, dhr. Wierda en natuurlijk dhr. Rinsma willen bedanken voor het leveren van de aanhangwagens. En natuurlijk alle ouders die ons en de kinderen een onvergetelijke eerste NPK boven in Groningen hebben bezorgd door heen en of weer te rijden.
Dit kamp zal geëvalueerd worden en andere vervoersmogelijkheden zullen besproken worden, hier hoort u vanzelf meer van.
En met zeer grootte dank voor de steun en hulp van Frank en Hanneke, wat zeker nodig was en af en toe leerzaam. Maar zeker heel erg gezellig, dank u wel!!!!
11 Juli nadert al snel, het zomerkamp. Hier krijgt u thuis alle info over.
Als deze Nieuwsbrief aan u verschijnt is de laatste opkomst waarschijnlijk geweest, voor de kinderen die niet op Zomerkamp mee gaan, alvast een fijne zomervakantie en de eerste opkomst in het nieuwe seizoen is 29 AUGUSTUS 1998.
met vriendelijke groet,
de Scoutsleiding
|
|
(naar boven) |
Verslag van een spannend weekend van het Vader Zoon kamp, en ook twee MaZo’s deden mee, in totaal 18 ouders togen op de fiets naar Papenvoort.
Het was om tien uur verzamelen bij het troepgebouw, waarna we onder deskundige leiding in colonne wegfietsten, het was toen nog droog. Tot voorbij Rolde ging alles goed, de weg oversteken ging perfect, de automobilisten waren ingeseind ze bleven op een “geheim” teken van de leiding allemaal wachten totdat we allemaal overgestoken waren.
We gingen langs een route over het terrein van Mariënkamp daar kregen we te maken met “beren” niet van die harige beesten, maar welpen die vaders en andere welpen moesten vangen. Het bleek een afleidingsmanoeuvre te wezen want de route moest verkend worden.
Na het “beren” werd de route vervolgd, en al gauw waren we bij Mariahoeve in Papenvoort. Het kamp was al gereed dachten we, maar na de opening (de vaders moesten ook openen) lagen er drie bruine zakken op ons te wachten, dat moesten tenten worden, aan de slag dus.
Het was als of we al jaren bij de Scouting waren, de tenten stonden in een wip overeind. We rammelden ondertussen behoorlijk en het sein “eten” werd gegeven. Eerst kregen we echter het kampreglement te horen, ondertussen toch stiekem al van een broodje eten.
Na het eten deden we het kennismakingsspel of heet het anders? Je mocht in elk geval meppen met een krant als je iemand herkende wiens naam genoemd werd en deze persoon niet op tijd een ander naam noemde. Tijdens het spel bleek dat ook Sinterklaas en de Kerstman Nadrukkelijk aanwezig waren.
Nadat de Namen er in waren geprint hebben we blikspuit gedaan, Piet was het eerst de pineut geloof ik. Verder werd er wat paal geworpen en touw getrokken en we moesten veel schuilen voor de regen, want helaas dat kwam tussendoor met bakken tegelijk naar beneden. Gelukkig waren wij vaders erg handig en werd de troepentent verbouwd er werd in ‘no time’ een hele vleugel bijgebouwd. Ondertussen roken de moeders iets bekends, uien, de vele vaders wiens handen jeukten om te helpen bij het snijden van deze uien en paprika`s hadden geen kans de dames waren hun voor. Maar we moesten nog even wachten voor we gingen eten, het was weer droog, en er was een soort survival tocht door de welpen gemaakt en wij vaders moesten er aan geloven.
Na een stuk geblinddoekt te hebben afgelegd en via diverse posten allerlei stunts te hebben gedaan moest er een vlot gebouwd worden en midden in het meer een stok opgehaald worden, het vlot werd voor alle zekerheid zeer stevig gebouwd en ik moet het toegeven Harrie de vader van Thijs waagde het om het ruime sop te kiezen en heeft de eer gered en de stok opgehaald.
De laatste groepen van de survival hebben het vlot weer afgebroken. Hierna gingen we met knorrende magen naar de troepentent terug waar we ons de macaroni “Die Papovortaise” goed lieten smaken. Er was ruim voldoende! De afwas was snel geregeld, en het werd nog schoon ook.
’s Avonds was er een nachtspel gepland helaas, de avond viel letterlijk in de regen, we hebben ons verdeeld over twee tenten en er zijn spannende verhalen verteld, nadat de welpen allemaal zijn gaan slapen hebben de ouders nog even “nagepraat” dit was de bedoeling om bij het kampvuur te doen maar nog steeds viel de regen met bakken uit de lucht.
Ook de Va’s en de Ma’s zijn gaan slapen want niemand wist wat er de volgende dag stond te gebeuren.
Zondagmorgen was het droog, we werden gewekt door de welpen ze hebben daar een speciaal lied voor, maar de woorden zijn niet tot ons doorgedrongen. Er werd koffie geregeld en ondertussen zijn wij de tenten op gaan ruimen, want stel je voor dat het weer ging regenen. We hebben ontbeten en daarna het vlaggenspel gedaan, een “vlag” moest op één meter hoogte verstopt worden, en de vaders moesten de vlag van de welpen zoeken en de welpen dus de vlag van de vaders. Het volgend VaZo kamp vinden de welpen de vlag echt niet want met 3-0 verliezen dat pikken wij Vaders niet. Er klonk het signaal “Koffie” en “Ranja” dat ging er lekker in, en daarna werd er besproken wat we verder nog gingen doen.
De leiding ging een stevig vlot bouwen en daarna mochten er telkens vijf welpen mee op het vlot om een rondje te maken over het ruime sop. Hierna werd er weer gegeten en daarna werd het tijd om op te stellen voor de terugreis.
Eerst gingen we sluiten en wel gezamenlijk de vaders en de welpen, de welpenwet werd door Albert en zijn vader opgezegd, de vlag ging naar beneden en daarna werden de fietsen weer opgeladen, iets lichter dan op de heenreis natuurlijk want de meegebrachte lunchpakketjes waren al opgegeten.
Martin mocht bij zijn vader achterop want op de heenreis had hij een lekke band en hij wou toch graag de fietstocht meemaken. Rond een uur of vier waren we terug bij het troepgebouw en zijn we allemaal moe maar voldaan naar huis gegaan. Volgens de welpen mag er volgend jaar weer een VAZO kamp komen.
Martin en zijn vader
|
|
(naar boven) |
Vrijdag, 29 mei ’98, patrouille Vossen
Nadat Mark Gosslinga een dramatisch (aldus de patrouilleleden) ongeluk had en na veel gezoek kwamen wij allen, de één na de ander, op het juiste terrein aan.
Door een domme actie van de Stam, moesten wij eerst een kilometer lopen en weer terug om het pionierhout te halen. Door het goede georganiseer van Iwan ging dat heel snel, hij had het heel goed geregeld (voor zichzelf), hout op laden en zitten schenen tot zijn favoriete bezigheden te behoren. Nadat wij onze benen even hadden laten afkoelen, exclusief Iwan, gingen wij de tent opzetten. Maar de tenten stonden nog niet of Simon had al een goedlopende fokkerij annex legbatterij opgezet, wat de leiding niet als echt positief begroete. Simon echter vermaakte zich uitstekend (aldus mijn APL).
Ondertussen hadden wij de tenten naar behoren opgezet en gingen wij de tassen en overige bagage wegbrengen naar de tenten. Simon kwam even later leeg (geestelijk en lichamelijk) terug, van zijn al bijna op de beurs genoteerde fokkerij annex legbatterij.
Wij legden de matjes en slaapzakken neer voor de nacht en gingen nog even zitten en de leiding lastigvallen. Uiteindelijk moesten wij toch naar dromenland volgens de leiding en wij gingen naar de tenten waar de eerste ontsnappingsplannen al in elkaar werden gebreid. We gingen toch maar naar de slaapzakken en aan het omkleden, wat met het nodige gekreun en gesteun gebeurde, gingen wij in de slaapzakken, (volgens de leiding, en wij lieten hen in die droom). Zoals de lezer kan vermoeden bleef het nog lange tijd onrustig in tent 643 (de tent waar de Vossen sliepen) dat vonden de Vossen, in tegenstelling tot de leiding, helemaal niet erg. Waarschijnlijk speelde dit tafereel zich in elke tent van de verkenners van de JPG zich af. In die tijd probeerde één van mijn APL’s Koen genaamd met Filco te ontsnappen, op een wel heel snuggere wijze wilden ze kijken of de kust veilig was. De manier die mensen met een ons verstand zouden hebben genomen, werd hier niet uitgevoerd. De normale manier is snel kijken of er niks aankomt en lopen, maar zij lagen eerst alles welgeteld 15.14 minuten te bekijken en vonden het gek dat de leiding aankwam om te voorkomen dat iemand ontsnapte. Toen zij merkten dat de leiding eraan kwam doken zij naar achteren, mijn arme voeten werden meestal net gespaard, en zij keerden om. Filco kon dan meteen gaan liggen, maar Koen moest eerst over mij heen, dat was heel gezond voor mijn voeten c.q. benen en na een paar keer leek het of er een kudde olifanten over mijn voeten kwam. Nadat zij dit tot ongenoegen van mij een paar keer in praktijk brachten werd dit te gortig en bracht ik Koen door middel van een scheldkanonnade (die wel ABN bleef) tot rust. Wij gingen, nadat de nodige schunnige verhalen de tent waren uitgewaaid, slapen.
Remco Braakman
Zondag, 31 mei ’98, patrouille Panters
Vandaag mochten we keizen wat we moesten doen. Wij de Panters, hebben gekozen voor de spelletjes. Er was nog een andere patrouille die de spelletjes deed. De andere patrouilles gingen de hike lopen. Er waren, denk ik, zo ongeveer 70 spelletjes. Wij hebben ongeveer 10 spelletjes gedaan (maar zo weinig omdat het nogal druk was). Maar met een gemiddeld aantal punt van 8,3 was dat toch wel redelijk hoog. Bij de opening van de wisselschildwedstrijden moesten we achter een lint staan. En totdat het starsein werd gegeven moesten we rustig zitten, na het startsein moesten we een stempeltje halen anders was het puntenpapiertje niet geldig. Daarna konden we eindelijk beginnen met de spelletjes. Bij de nederzetting Blanco gingen we naar een post die een driepoot had met een touw in het midden en een pion erboven op. Door tactische samenwerking hebben we allemaal de pion aangeraakt.
De volgende post was het simpele gevecht op een paal met kussens en nu moest je de helm eraf slaan van de tegenstanders. Zo gingen we nog een paar posten verder. Later kwamen we aan bij de morsecode post. Het ene groepje stond vooraan bij vakjes gemaakt van sisal, en het andere groepje moest bij de vlaggenmast staan. Door middel van een bord moesten wij de morses aangeven, dat ging wel aardig, we kregen daarvoor 4 punten en 1 voor het aan- en afmelden.
De eindpost was wel heel leuke want dit gebeurde met alle rondes. Je moest eerst met een lepel space-voedsel in een soepkommetje doen tot deze halfvol was, daarna moesten we het space-voedsel op een bord leggen en helemaal opeten en heel goed schoonmaken. Daarna moesten we met dit bord naar de staf lopen, we kregen hier een pionierpaaltje met een sterretje erop. Wie het eerst klaar was (teruglopen en het sterretje aansteken) had gewonnen. En mocht met de SPACE-GIRLS optreden. (toch geen familie van de …? red)
Daarna was het afgelopen en gingen we weer terug. Die avond was er een gezamenlijk kampvuur en werden er allemaal liedjes gezongen en zo. Het werd wel wat koud maar dat boeit niet. Die avond gingen we waarschijnlijk eruit (hier wordt uit de tent bedoelt voor de leken op dit gebied, red.). Maar net als je weg wilt gaan wordt David betrapt! . Dus we bliezen het wel af. Behalve Simon, Gerben en Rob gingen eruit, daarna gingen de anderen slapen.
PL Dirk-Roelof Dekker
APL Niels Goedvolk
APL Rob Drijver
+ Erik Verdonk
Dinsdag, 2 juni ’98, patrouille Leeuwen
’s Ochtends om ongeveer 8:30 stonden we op.
Het was de laatste dag van het NPK en met flink wat gehaast mocht je brood smeren, mits je je gezicht gewassen had. Flink moe gingen we brood smeren. Met nog best wel veel brood over gingen we naar de subkamp opening die een uur later was.
Op het Subkamp deden we nog 1 keer de yell en werden er nog snel nog wat waterzakken gehaald voor het doven van het vuur. Daarna gingen we naar het centrale kampterrein. Eerst nog wat yell’s, ook van andere subkampen en daarna de sluiting.
Toen was de prijs-uitreiking en de bekende groepen werden weer eerste waaronder woudlopers kipling, Freylema vendel/troep enz. Hoe ze telkens winnen is een raadsel, maar oké. Leuk was dat de groep uit Hoorn die naast ons stond ook een prijs wonnen.
Na dat alles werd de winnende groep van de ome Wiebe plaquette uitgenodigd het vuur te doven en het kamp was afgesloten met een lied waarbij je de armen kruislinks overelkaar moest doen en elkaar een hand geven.
Aangekomen op je eigen kampterrein gingen we verder met opruimen. Ik ging samen met Koen, Gerben en David de 4 tenten opruimen. De 1e tent met behulp van Johan.
Ondertussen werden de keukens opgeruimd en toen we met de laatste tent bezig waren, waren de keukens al weg. Een paar jongens gingen rond half 12 brood smeren en om ±12 uur (toen we aan het eten waren) kwam Boukes vader al en konden we na het eten gaan afwassen, kisten sjouwen enz.
Om ruim 1 uur gingen we weg. Ik reed samen met Fulco, Simon en David weg in de voorste auto. Onderweg praatten we over koetjes en kalfjes en reden we na een flinke tijd Assen weer in. Bij het troephuis aangekomen bleek dat nog niet iedereen er was maar na een tijdje kwam de leiding ook. Om 3 uur moest ik weg want ik zou meerijden met Koen en Erik en na alle leiding (behalve Frank en Hanneke sorry, maar hierbij nog bedankt) gedag en bedankt te hebben gezegd kon ik gaan. Ik vond het een geweldig kamp en ik hoop dat ik ook het 70ste NPK weer mee mag maken!!
Niels Goedvolk
|
|
(naar boven) |
Zoals gebruikelijk staat op een van de laatste pagina’s van de Nieuwsbrief het Rowanieuws. En zo ook in deze laatste nieuwsbrief van dit seizoen.
Wat iedereen ook altijd doet zo in een laatste nieuwsbrief van het seizoen is terugblikken en dus zullen wij dat ook gaan doen. En alhoewel het seizoen nog niet helemaal is afgelopen kunnen we toch nu al zeggen dat het een zeer geslaagd seizoen is geweest bij de Rowans met als klap op de vuurpijl natuurlijk het NPK, maar daarover zometeen meer. Eerst zal ik iets verder terugkijken in dit seizoen.
Bij de Rowans is het altijd gebruikelijk om de scouting activiteiten en de financiële activiteiten goed van elkaar te scheiden, en dit zal ook al wel duidelijk zijn geworden uit de vorige edities van de nieuwsbrief. Maar in beide opzichten is het een goed jaar geweest. We zijn een groot aantal zaterdagen druk bezig geweest met de technieken van kaart/kompas, maar natuurlijk ook met het pionieren. Met dit laatste zijn we nog niet helemaal op ons hoogtepunt gekomen, want de jaarlijks terugkerende poging om een brug over het Deurze Diepje te maken is dit jaar nog niet ondernomen, maar dit zal zeker nog gebeuren.
Financieel is het seizoen ’97/’98 helemaal een topper geworden voor de Rowans, naast de traditionele klussen. Zoals daar zijn de Wintertriathlon en het Kerst Volleybal Toernooi. Hebben we dit jaar ook nog een paar nieuwe klussen weten te bemachtigen, zoals het bewaken tijdens het Paasweekend en een paar kleinere klussen. Dit alles resulteert in een topbedrag in de kas van de Rowans dit jaar. En het belooft dan ook een spectaculair zomerkamp te worden.
Dat was wat verder terug in het verleden, de afgelopen weken zijn we met name bezig geweest met de voorbereidingen van het NPK. Voor het eerste jaar in de Marnewaard en het is zeker een succes geworden. Helaas hebben we dit jaar geen prijs in de wacht weten te slepen als het gaat om het thema (en dat is heel jammer, met name omdat we daar stiekem allemaal wel een beetje van hadden gedroomd, helaas!!). Maar dat hebben we ruimschoots goed weten te maken met de 14e plaats in het algemeen klassement en dat is iets wat de Rowans van de JPG in de voorafgaande jaren nog nooit is gelukt. Daarom kunnen we wel zeggen dat het NPK 1998 voor de Rowans zeer geslaagd is geweest, maar er zijn nog een paar punten voor verbetering vatbaar en op die manier is het zelfs mogelijk om volgend jaar nog hoger te eindigen.
Terugblikken is leuk, vooral aan het eind van het seizoen, maar er staan nog een paar dingen te wachten. Zoals ik al zei gaan we dit jaar weer een poging ondernemen om een brug te bouwen. Maar natuurlijk zal de grote klapper toch het zomerkamp worden. Gezamenlijk naar de omgeving van Ommen en het belooft een heel spectaculair zomerkamp te worden voor de Rowans.
Dit was het weer voor deze Nieuwsbrief, graag tot volgend seizoen.
Jeroen Doornbos
Rowans
|
|
(naar boven) |
• Simon Visser (scout) ontzettend geliefd is bij de vrouwelijke mede scouts op het NPK !!!!
• Als je aan Fulco vraagt of hij de pannen wil inzepen hij dan ook de deksels inzeept!
• Wij als Scouts leiding een mooie bungalowtent hebben gekregen van de familie DRIJVER, hartstikke bedankt hiervoor, komt goed van pas en is ook nog (toevallig)in de JPG kleuren.
• De rowans zo’n goed NPK hebben gedraaid dat ze de kampeerstandaard hebben verdiend, van harte namens de scoutsleiding.
• Wij als scouts samen weer tien plaatsen gestegen zijn wat betreft het kamperen als groep, netheid, duidelijkheid etc. Goed man!!
• De scouts er ’s nachts graag op uit trekken dit twee nachten niet gelukt is en de derde nacht omdat de leiding ze gewoon heeft laten weglopen, ja, dit was toch een domper op de vreugde, vooral als je denkt ontsnapt te zijn, maar dat de leiding expres niet oplet, tja, jammer, volgend jaar herkansing.
• Dat Marcel Bulthuis (Rowan) voor niets een ei op zijn hoofd kapot laat slaan.
• Dat Marijn Brood een geheime relatie heeft met de Porta-potie!
• Dat de rowanbegeleiding zijn slaaptent niet opruimt en dat de rowans daardoor punten mindering kregen, ja, van je leiding moet je het hebben!!!
|
|
(naar boven) |
“En toch voel ik een afstand”
Tjonge, jonge, jonge…Goeiendag zeg…wat was dat leuk!
En goed weer gehad, ongelooflijk. Alle noodweer en zelfs de meeste regen ging aan onze neus voorbij. Dus…veel zon gezien en gevangen.
Waar ik ’t over heb? De meeste lezers snappen het natuurlijk
al. Ik heb het over iets waar menigeen al weken, maanden,
ja misschien soms al jaren naar uit heeft gekeken: Het NPK
op een nieuw terrein. De afkorting NPK stond altijd voor:
“Noordelijk Pinkster Kamp”. Dit jaar verkocht de Scoutshop
(trots bevrouwt door de nieuw opgerichte “Stam Dien”) T-shirts
met een vanaf nu veel betere uitleg: “Het Noordelijkste Pinkster
Kamp”.
Voordat ik uit de doeken doe hoe het was en hoe we onszelf vermaakt hebben in het territorium van de Leopard, de YPR en andere gevaarlijk brullende monsters, wil ik eerst nog even een paar oude koeien uit de put halen. Een jaar geleden schreef ik over een heel ander NPK. Het afgelopen NPK en die van vorig jaar waren beide supertof, maar verschillen bijna als dag en nacht. Voor een knus (en hier en daar te krap) bos kregen we een ‘Jamboree-achtige’ uitgestrekte grasvlakten terug.
Een jaar geleden schreef ik over de laatste keer, nu over onze eerste keer. Vorig jaar beschreef ik de goede gewoonte om ’s avonds een glaasje vanillevla te drinken om toch vooral heftige activiteit en inspanning te voorkomen. Dit jaar ging dat heel anders. Werk en plezier zijn vanaf nu strikt gescheiden. Overdag wordt er hard gewerkt en is er geen plezier. Er werd soms zelfs zo hard gewerkt (m’n complimenten nog daarvoor) dat het niet leuk meer was. ’s Avonds daarentegen, wordt er zonder dat er ook maar iemand een poot uit steekt plezier gemaakt.
Het werk werd er makkelijker en het avondplezier er niet minder op! Conclusie: NPK 1998 met z’n nieuwe afspraken was een groot succes. Ik zou bijna zeggen: “Daar drinken we eentje op!”, maar dat zou vervolgens wel eens verkeerd uitgelegd kunnen worden.
Zoals gebruikelijk hebben we voor (woensdagmiddag), tijdens (za, zo, ma) en na (tot dinsdagnacht) het NPK weer klikoos, touwen en palen, tenten, gereedschap, tenten en andere materialen van hot naar her gesleept. Vanaf woensdagmiddag met vrachtwagen en ‘degelijke’ huurbus, vanaf maandagavond met vrachtwagen en twee bijzondere, bijna spliksplinternieuwe, busjes.
Ik vond het leuk, Harmen ook (ondanks de afstand). Ik weet dat ik de meesten van u na de zomer weer zal treffen, dus tot dan!
namens de Stam,
Paling
|
|
(naar boven) |