Afgelopen weekend was het dan eindelijk zo ver, het jubileum zomerkamp 2019 ter ere van het 90-jarig bestaan van de Johannes Post Groep Assen. Uiteraard waren ook de bevers van de partij! Het gehele weekend keerden zij terug naar het wilde westen, en verbleven zij in een prachtig indianendorp met tipi’s en een totempaal.

Zaterdag ochtend kwamen alle bevers, gekleed als stoere indianen, aan in het indianendorp. Waarnaar zij hun tipi inrichtten voor de nacht. Toen dit klaar was namen de indianen plaats rondom de vuurplaats, en gingen de papa’s en mama’s naar huis.

Kiowa, Rowtag, Aponi & Catori heette de indianen welkom en vertelde ze het verhaal over de vredesbijl die in een blok hout geslagen naast de totempaal stond.

Deze vredesbijl heeft de indianenstam na een lange tijd van strijd en ellende met de andere indianenstammen gekregen om de vrede te bewaren.  Het was daarom van groot belang dat de vredesbijl ten alle tijden in de gaten werd gehouden door de indianen. Wanneer deze weg zou zijn, bestond de kans dat alle strijd en ellende tussen de indianenstammen weer op zou laaien. En dat was natuurlijk niet de bedoeling…

Clint Westhout

Toen Kiowa de indianen alle informatie had gegeven, was het tijd voor een rondleiding over het kampterrein. Halverwege rondleiding zei één van de indianen; ‘Wie past er eigenlijk op de vredesbijl?’. Alle indianen keken verschrikt rond, niemand paste op de vredebijl. In een sprint rende alle indianen terug naar het indianendorp, maar het was te laat… De vredesbijl was verdwenen…

Snel doorzochten de indianen alle tipi’s, maar de vredesbijl was nergens te bekennen. Toen de indianen terugkwamen bij de totempaal, lag daar een brief.

Alle indianen verzamelde zich rond de vuurplaats, waar Kiowa de brief voorlas. Hierin stond dat een cowboy, genaamd Clint Westhout, de vredesbijl had meegenomen. Hij vond dat het indianendorp niet zichtbaar genoeg was en de indianen niet stoer genoeg waren… Om de vredesbijl terug te krijgen moesten de indianen bewijzen dat zij net zo stoer waren als hun voorvaderen.

Na een stevige lunch gingen de indianen snel aan de slag, allereerst werd de totempaal geverfd. Op die manier zou het indianendorp beter zichtbaar zijn voor alle andere indianenstammen en cowboys. Ook werden de indianen geschminkt, en kregen zij tattoos. Zo zagen de indianen er al snel stoerder uit, en zouden we de vredesbijl vast en zeker snel terugkrijgen van Clint Westhout. ’s Avonds laat hadden we echter nog niks van hem vernomen…

Maar helaas, het houtblok was leeg…

Zondag ochtend kwamen alle indianen alweer vroeg uit hun tipi om te kijken of de vredesbijl misschien weer terug was. Maar helaas, het houtblok was leeg… Wel lag er wederom een brief bij de totempaal, en ook deze was van Clint Westhout. In deze brief schreef hij dat de totempaal erg mooi was geworden en de indianen al een stuk stoerder. Het was alleen nog niet genoeg… hij vond dat de indianen moesten bewijzen dat zij echte krijgers waren, een goede conditie hadden en goed konden jagen, net als hun voorvaderen.

De indianen baalde enorm, ze hadden gisteren zo hun best gedaan… maar de vredesbijl was nog steeds weg. Snel gingen de indianen op pad om speren en pijl en boog te maken, want zonder kun je niet jagen.

Op jacht naar bizons

Na een stevige lunch begon de lange tocht over de prairie en door het bos, op jacht naar bizons en andere dieren. Halverwege het bos zagen de indianen twee bizons grazen. Dit was de ultieme kans om te laten zien dat zij echte jagers waren. En jawel, zoals verwacht hadden de bizons geen schijn van kans! De indianen namen de bizons mee, en vervolgden hun tocht. Onderweg werd ook de conditie getest. Bij het meer moesten de indianen zo veel en zo snel mogelijk water naar de lege emmers brengen, ook dit ging erg goed.

Weer aangekomen bij het indianendorp verzamelde de indianen zich rond de vuurplaats, en kregen zij wat te drinken en te eten. Toen zij dit op hadden trokken de indianen zich even terug in hun tipi, om daar even een uurtje bij te komen.

’s Avonds werd er met z’n allen gegeten van de bizons en vruchten die de indianen hadden meegenomen tijdens hun tocht over de prairie en door het bos. Na het eten zaten de indianen nog even rond het vuur, verbaasd dat de vredesbijl nog steeds niet terug was… Rowtag wist hoe hij de indianen kon opvrolijken, hij ging vuurspuwen. De indianen keken vol bewondering naar Rowtag, het vuur kwam bijna zo hoog als de bomen! Toen het vuur op was, gingen de indianen hun tipi in.

De vredesbijl was nog steeds niet terug

Maandag ochtend kwamen de indianen wederom op tijd hun tipi uit, maar ook toen was de vredesbijl nog niet terug. Er lag dit keer ook geen brief bij de totempaal… Het geduld van de indianen raakte op, ze hadden er alles aan gedaan om de vredesbijl terug te krijgen. Alles gedaan wat Clint Westhout vroeg, maar de vredesbijl was nog steeds weg.

Na een stevig ontbijt, speelde de indianen rondom de totempaal. Toen ineens een cowboy het indianendorp in kwam lopen… De indianen keken verschrikt op en liepen naar hem toe, het was Clint Westhout, en hij had de vredesbijl bij zich! Hij ging op het houtblok zitten, wat was hij rustig… De indianen gingen bij hem zitten en vroegen waarom hij de vredesbijl had meegenomen.

Precies zoals hij in de brief beschreef, vertelde hij nu ook weer. Hij voegde er echter aan toe dat de indianen zich zeer goed hadden bewezen, en dat hij daarom de vredesbijl kwam terugbrengen. De indianen waren super blij! Zij konden Clint Westhout alleen niet zomer laten gaan, hij had tenslotte het hele weekend onze vredesbijl gestolen…

Daarom besloten de indianen Clint Westhout vast te binden aan de totempaal. Zo hadden de indianen toch nog gewonnen van Clint Westhout, en keerde de vrede terug in het wilde westen!

UGGH!

Kiowa (aanvallende beer)
Rowtag (vuur)
Aponi (vlinder)
Catori (moed en energie)