Als oudervertegenwoordiger van de Welpen werd ik uitgenodigd voor het Jubileumweekend van de JPG, tijdens het zomerkamp.

Nu had ik nogal veel redenen om niet te gaan. Zo snap ik ook na 2,5 jaar nog steeds niet zo veel van scouting – al die termen en gebruiken! Verder ken ik er bijna niemand. Er zijn natuurlijk nauwelijks vrouwen. Ik kampeer niet eens in de buurt van mijn zoon. En zitten ze sowieso wel op ouders te wachten…? Kortom: ik vroeg me af of ik daar nu wel op mijn plek was, als niet-scout, niet-man en als ouder die een eind van haar kind vandaan kampeert.

Zoveel redenen om niet te gaan. En eentje om dat wel te doen: wat een kans om eens te zien hoe het er nu écht aan toe gaat!

In overleg met de oudervertegenwoordigers van de bevers, verkenners en rowans besloten we gezamenlijk 1 nacht te gaan. En tegen mijn verwachting in heb ik me enorm vermaakt en ben ik nog enthousiaster over die geoliede machine die JPG heet en die drijft op zóveel inzet van vrijwilligers.

Voor alle andere ouders zonder scouting-ervaring deel ik graag wat me op is gevallen tijdens dit weekend.

De luxe van offline

Oké, heel eerlijk: als ouder vond ik bij het NPK en het vorige zomerkamp best irritant dat ik helemaal niets meemaakte van wat mijn zoon aan het doen was. Geen bericht, geen foto. Hoe zou het nu gaan….?
Maar nu zag ik de andere kant. Ik maakte af en toe uit gewoonte een foto. Maar realiseerde me tegelijkertijd ook hoe verstorend dat kan zijn. Je bent, doet of kijkt misschien toch anders wanneer je weet dat het wordt vastgelegd. Dus vanaf nu zal ik niet meer wachten op een FB-post, maar gewoon accepteren dat ze een unieke offline tijd hebben….

Wat een organisatie

Bijna alles leek heel relaxed te verlopen. Zaterdag werd er bij de stam (ondertiteling voor de niet-scouts: dat zijn dus de volwassenen) zonder veel stress binnen een paar uur voor 95 mensen gekookt. Iedereen pakte als vanzelfsprekend een onderdeel op: snijden, koken of afwassen. Maar natuurlijk waren er ook al boodschappen gedaan en waren deze met alle materialen naar het kamp gebracht. Toen alle speltakken met hun banken en borden verschenen hadden al die mensen binnen een kwartiertje allemaal een bord eten. Wat een samenwerking.

Ode aan de begeleiders

Het is nogal wat: gedurende het jaar bereid je wekelijks een opkomst voor, reis je naar de Houtlaan en besteed je het grootste deel van de zaterdag aan een groep kinderen die je eigenlijk helemaal niet kent. Vrijwillig. En vervolgens steek je óók nog heel veel tijd in kampen, inclusief het begeleiden van een week zomerkamp! Wauw. Natuurlijk wíst ik dat wel, maar nu zág ik het ook. Steeds weer zíjn ze er. Ook de begeleiders die ‘s avonds na bedtijd van de kinderen vrij zijn en een biertje drinken, zijn ‘s ochtends weer volledig aanwezig voor de kinderen.
Sowieso zien de kinderen in principe nooit iemand roken of alcohol drinken, iets wat ik als ouder heel fijn vind.

Vrijheid op eigen niveau

Als oudervertegenwoordigers konden we eens op ons gemak rondkijken op de verschillende velden. Ik was wel benieuwd naar de verschillen. Toen we bij de Bevers kwamen, was daar volop begeleiding die samen speelde met de kinderen en hen goed in de gaten hield. Natuurlijk moest er ook af en toe iemand gevangen worden en aan de totempaal gebonden ;-).
Bij de welpen waren de meeste begeleiders in de buurt, maar met praktische dingen bezig. Één van hen hing samen met de kinderen in een klimnet.
En bij de verkenners waren de begeleiders op hetzelfde terrein en bereikbaar, maar met hun eigen dingen bezig.
Nu was dit natuurlijk een momentopname, maar ik vond het mooi om te zien. En geruststellend, voor als mijn zoon straks gaat overvliegen naar de verkenners.

Een slim programma

Vrijdag, toen mijn zoon de eerste dag vrij was van school, zuchtte hij: gelukkig ga ik op zomerkamp, dan hoef ik me tenminste niet te vervelen. Die uitspraak dat snapte ik zaterdag! Wat een dynamisch programma, voor elk wat wils. We zagen de groepen bij de opening, bij het eten en bij een programma vol liedjes waarbij iedereen (ja, ook de pubers) meezong. Daarna ging het door voor volwassenen door met een spel en en quiz. Een slim programma. Zelfs ik als niet-scout, niet-man en ouder had geen tijd om me te vervelen én maakte dankzij de opzet kennis met veel JPG-ers.

Met een gerust hart naar huis

Wat ik me vooral realiseerde na dit weekend, is hoeveel het uitmaakt dat je de begeleiding een beetje beter kent. Toen ik zondagavond naar huis reed liet ik mijn zoon met een gerust hart achter. Ik wist dat niet alleen zijn eigen begeleiders, maar iederéén er voor aan het zorgen was dat alle kinderen een geweldig kamp hebben.
Aan de ene kant gun ik elke ouder daarom een nachtje zomerkamp. Maar aan de andere kant vind ik ook juist de meerwaarde dat ouders er níet zijn. Daarom mijn ervaring, misschien helpt dat ook andere ouders die regelmatig op FB kijken of er al foto’s zijn…

Door: Mariëlle Tromp (oudervertegenwoordiger bij de Welpen)